Fight The Dead

Hoofdstuk 1

Samen met Shanna stond Liz voor de spiegel in de hal. Ze streek voor de laatste keer de plooien van haar kleedje plat en haalde een hand door haar haren.

"Deze dag gaat zo leuk worden", zei ze tegen Shanna, maar ook een beetje tegen zichzelf. 

"Ik kan het echt gewoon niet geloven", verzuchtte Shanna en ze liet zich tegen de muur leunen.  "Eindelijk gaan we Rayan kunnen zien, en Kacper, Alex, Dennis... Jammer dat Nathan niet komt."

"Ach ja, het belangrijkste is dat Rayan komt, toch?" Liz pakte haar rugzakje van de kapstok en opende de deur. "We moeten op tijd de bus halen zodat we op dezelfde bus zitten als Hanna en Amy."

"Ik kom." Ze wierp nog een laatste blik in de spiegel en liep dan achter haar aan, op weg naar de bushalte. 

"Ben jij ook zo zenuwachtig?" vroeg Liz, die een beetje frunnikte aan haar haar. 

"Zenuwachtig niet echt, eerder een soort van opgetogen? I don't know of dat woord nog wordt gebruikt", antwoordde ze grinnikend. 

"Straks sta ik nog lelijk op de foto met Rayan... en het is zo warm, wat als ik zo glimmend op die foto ga staan? Er kan best veel misgaan." 

"Je zou jezelf eens moeten horen zagen", lachte Shanna en ze gaf Liz een klein duwtje. "Je gaat prachtig op die foto's staan, sowieso. En zo niet, wat dan nog? Het boeit niet."

"Nee, je hebt gelijk", knikte Liz twijfelend. "Laten we nu maar gewoon zorgen dat we de bus op tijd halen."

"Het is echt druk", zuchtte Liz. "We zijn al zeker een uur aan het wachten en waarschijnlijk moeten we nog een halfuur wachten."

"En ik moet naar de wc", zaagde Amy. "Al een halfuur lang en ik kan het echt niet meer houden. Straks plas ik nog in mijn broek met Rayan erbij..."

Alle vier schoten ze in de lach. "Gewoon nog even ophouden", lachte Shanna. "Moet lukken, toch?"

"Maar ik moet zó nodig. Ik weet echt niet hoe lang ik het nog ga kunnen ophouden."

"Voordat we gingen aanschuiven had ik nog zo uitdrukkelijk gevraagd wie er nog allemaal naar het toilet moest", grinnikte Liz en ze draaide met haar ogen. "Waarom ging je toen niet mee?"

"Omdat ik toen niet moest", zuchtte ze. "Is er echt geen manier dat ik kan gaan?"

"Volgens mij kan je wel stiekem over het hek klimmen, naar de wc lopen en vlug terugkomen", stelde Hanna voor. "Het is een risico, maar beter dat risico nemen dan straks in je broek plassen."

"Wilt er alsjeblieft iemand mee?" vroeg Amy met een pruillip. "Als ik alleen ga, raak ik de weg nog kwijt. Hanna?"

"Mij best, ik ga wel mee", gaf ze toe en ze checkte even of er geen personeel in de buurt was om daarna over het hek te klimmen. Ze wenkte Amy. "Kom ook, vlug."

Amy keek schichtig om zich heen en kroop toen ook vlug over het hek. "We zien jullie zo!"

"Veel succes op het toilet", zei Liz lachend. 

"Nou, dan zijn we met nog maar twee om te wachten. Ik begin nu ook wel echt zenuwachtig te worden", zei Shanna en ze moest een beetje giechelen, dat nog duidelijker maakte dat ze nerveus was. 

"Pas op, straks maak je me nog zenuwachtiger dan ik al ben", grinnikte Liz. Ze praatte nog wat verder met Shanna, terwijl de minuten verstreken. 

"Zouden Amy en Hanna niet al terug moeten zijn?" vroeg ze. "Er is al zeker een kwartier voorbij, straks zijn we aan de beurt."

"Hopelijk moeten ze niet opnieuw aanschuiven, dat zou best erg zijn", mompelde Liz en ze grabbelde in haar rugzakje. "Ik check even of ze niets gestuurd hebben." 

Ze haalde haar telefoon er uit en zag, zoals ze al verwachtte, dat ze een berichtje had van Amy. 

We moeten opnieuw aanschuiven :,(

"Ze moeten opnieuw aanschuiven", zuchtte Liz en ze typte vlug een berichtje terug.

"Serieus?" Shanna slaakte een luide zucht. 

"Jup." Liz haalde een hand door haar haren en ging op haar tenen staan om te kijken hoe veel mensen er nog voor hen waren. "Volgens mij zijn we bijna aan de beurt."

"Ik word echt elke seconde zenuwachtiger", mompelde Shanna. 

De rij bleef maar opschuiven en voor ze het wisten, waren er nog maar twee mensen voor hen. Rayan, Kacper  en Alex waren maar twee meter van hen verwijdert en Liz kneep in Shanna haar arm. 

"Jullie beurt." De jongeman wenkte hen. Hij was de persoon die van iedereen een foto moest nemen. "Wie wilt eerst?"

"Ga jij maar eerst", zei Liz tegen Shanna en ze duwde haar naar voren. 

"Dank je", zei ze nog vlug voordat ze haar gsm aan de man gaf. Voorzichtig ging ze naast Rayan staan, die meteen een arm rond haar schouders sloeg. Ze glimlachten beiden naar de camera en er werd een foto genomen. "Zou ik ook een knuffel mogen?"

"Ja, natuurlijk", antwoordde hij en hij gaf haar een knuffel, net lang genoeg om een goede foto te nemen. Na de knuffel ging ze ook op de foto met Kacper en Alex.

"Oké, volgende", mompelde de fotograaf een beetje verveeld en hij wenkte Liz terwijl hij Shanna's telefoon teruggaf. 

Liz stapte zenuwachtig naar voren en gaf haar gsm aan de man. Net toen Rayan zijn arm rond haar schouders had geslagen voor de foto, hoorde ze een luide gil vanuit de verte komen. Ze fronste haar wenkbrauwen en blikte naar Shanna, die haar schouders ophaalde. Niet veel later klonk er weer een gil. En nog een. 

"Oh god..." De fotograaf duwde de gsm van Liz terug in haar handen en ging op zijn tenen staan om over de menigte te kunnen kijken. "Ik moet gaan."

"Wacht, wat?" Rayan keek hem vragend aan. "Waar ga je naartoe?"

"De parking", antwoordde hij simpelweg en hij liep langs achter de stand uit. 

"Waarom?" vroeg Kacper terwijl hij hem achterna liep. "Weet jij wat er aan het gebeuren is? Wat is dat gegil?"

De fotograaf antwoordde niet en liep gewoon verder, met Kacper op de voet. Alex en Rayan keken elkaar even vragend aan, en gingen hem daarna ook achterna. 

"Wat gebeurt er?" vroeg Liz zachtjes en ze keek bang om zich heen. Soms klonk er nog een gil en sommige mensen verlieten de rij. De vrolijke sfeer van vijf minuten geleden was helemaal verdwenen. 

"Geen idee. We gaan ze achterna", bedacht Shanna en ze trok Liz mee. Langs achter verlieten ze de stand, waar geen mensen waren. Een kleine tien meter verder zagen ze de fotograaf lopen, samen met Kacper, Rayan en Alex. Op een drafje liepen ze er naar toe.

"Waarom achtervolgt iedereen me?" riep de man gefrustreerd uit, wanneer hij hen zag. Hij versnelde zijn pas.

"Omdat jij weet wat er aan het gebeuren is", mompelde Alex en hij versnelde ook zijn pas om hem bij te houden. "In tegenstelling tot iedereen in het park daar, ben jij niet als een kip zonder kop aan het rondlopen."

"Nou, oké, als jullie me allemaal zo graag willen achtervolgen, doe gerust", zuchtte hij. "Maar denk niet dat jullie in mijn auto mogen."

"Maar wij hebben zelf geen auto", zei Rayan op een nogal droge manier. "Ik heb geen idee wat daar aan het gebeuren is, maar ik denk niet dat het nu veilig is op het station. Is het een aanslag of zo? Zijn er terroristen daar? Wist jij op voorhand dat dit zou gebeuren?"

"Was het maar een aanslag", zuchtte hij en hij haalde zijn autosleutel uit zijn broekzak. "Dit is erger. Veel erger."

"Wat is er nu erger dan een aanslag?" flapte Liz er uit. 

"Nou, als jullie zo gaan blijven zagen, stap dan maar in", mompelde hij uiteindelijk en hij opende de auto. "Als jullie er zelfs met z'n allen inpassen."

Dit was dus het eerste hoofdstuk! Hopelijk gaan jullie deze fanfic net zo leuk vinden als mijn andere fanfics :)