Fight The Dead

Hoofdstuk 2

Uiteindelijk zaten ze met z'n zessen in de auto. De man, die Samuel bleek te heten, zat aan het stuur met Kacper naast zich. Shanna zat in het midden, met Alex en Liz naast haar en Rayan achter haar, aangezien hij in de kofferbak zat. 

"Vertel nu eens eindelijk wat er daar aan het gebeuren is", verzuchtte Kacper. 

"Wel, ik weet niet zeker of jullie mij gaan geloven", mompelde Samuel en hij slaakte een zucht. "Normaal ben ik een professioneel fotograaf en neem ik geen foto's met een gsm, maar met een camera. Ik werk voor een krant en laatst had ik de opdracht om foto's te nemen bij een onderzoekslab in Turnhout, hier niet zo ver vandaan."

"Is Turnhout niet afgesloten geweest vanmorgen? Ik hoorde zo'n vaag bericht op de radio", zei Rayan vanuit de koffer. 

"Ja, klopt. Niemand mag de komende 48 uur uit of in Turnhout", zuchtte hij. 

"Waarom niet?" vroeg Alex, die zich ook begon te vermengen in het gesprek. 

"In dat lab hadden ze per ongeluk een virus gecreëerd en ze wouden er verder onderzoek naar doen. Eerst kreeg je hevige koorts en dan ging je dood. Alleen..." Samuel bleef even stil. "Alleen blijf je niet dood."

Alex en Rayan schoten meteen in de lach, terwijl Shanna en Liz elkaar met gefronste wenkbrauwen aankeken.

"Weet je zeker dat het wel zo'n goed idee was om mee in de auto te gaan met deze rare man?" vroeg Liz fluisterend aan Shanna. 

"Bij nader inzien waren we misschien beter in Bobbejaanland gebleven", fluisterde ze terug. 

"Ze bleven niet dood?" zei Kacper vragend na een moment stilte. 

"Ik weet hoe vreemd het klinkt, maar ik heb ze zelf gezien. Foto's genomen, die uiteindelijk toch niet in de krant mochten", zuchtte hij. "Ze dachten eerst dat ze met het virus mensen gewoon terug van de dood konden halen, maar zo gaat het niet helemaal in zijn werk. Als je terug tot leven komt, ben je al je menselijkheid verloren en heb je alleen maar honger. Je lichaam krijgt een andere kleur, je gaat een soort van rotten. Zo rook het toch althans."

"Je bedoelt zoals zombies?" vroeg Alex grinnikend. "Gaat te ver, kill."

"Ik meen het", zei Samuel een beetje beledigd. "Ik heb de foto's nog op mijn laptop staan, voor als je ze wilt zien."

"Graag", zei Rayan. Aan zijn stem kon je horen dat hij hem toch niet helemaal serieus nam. 

"En hoe wist je dat het zombies waren daar in Bobbejaanland? We hoorden gewoon mensen gillen en sommige mensen liepen weg, het kon toch even goed iets anders zijn geweest?" vroeg Kacper. 

"Misschien heb je het nog niet gemerkt, maar ik ben een meter negentig en als ik op mijn tenen ga staan kan ik nogal ver kijken", legde hij uit. "Ik zag er twee in de verte, hoogstwaarschijnlijk waren er ook meer."

"Dus waar gaan we nu naar toe?" vroeg Liz, die eindelijk iets durfde te zeggen. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat ze niemand buiten Shanna echt kende. 

"Naar mijn huis, dat is niet zo ver rijden", antwoordde Samuel. "Hoogstens nog twintig minuten. Waarschijnlijk is het virus nu nog niet erg verspreid, maar ik zou grote openbare plaatsen zoals het station toch vermijden. Jullie kunnen aan jullie ouders vragen of ze jullie komen ophalen of zo."

"Denk je serieus dat het virus zich over heel Vlaanderen gaat verspreiden?" Kacper trok zijn wenkbrauwen op. "Kunnen we niet beter gewoon wachten tot die paar raar geïnfecteerde mensen zijn uitgeschakeld en dan naar huis gaan?"

"Nou, ik hoop alleszins toch niet dat het zich gaat verspreiden. Maar voor de zekerheid zou ik als ik jullie was, zo snel mogelijk terug naar huis keren."

"Hoe wordt je eigenlijk geïnfecteerd?" vroeg Rayan na een korte stilte. Iedereen wachtte muisstil af, omdat ze ook wouden weten hoe je geïnfecteerd kon raken.

"Als je wordt gebeten of gekrabd", antwoordde Samuel mompelend. 

"Serieus? Haal je nou een grapje uit of geloof je het daadwerkelijk zelf?" zei Alex en hij sloeg zijn armen over elkaar. "Ik geloof je niet. Je bent ons gewoon aan het vertellen dat er een of andere zombie-apocalyps gaat opkomen en je verwacht dat wij dit gaan geloven?"

"Ik weet dat dit moeilijk te geloven is, maar thuis heb ik mijn foto's nog liggen. Ik kan ze tonen."

"Ja, vast", zuchtte Alex sarcastisch. "Kan je mij alsjeblieft afzetten aan de kant van de weg? Ik wil niet mee naar je huis."

"Ik heb jullie ook niet gevraagd om in mijn auto te stappen, jezus." Samuel reed naar de kant van de weg en stopte de auto. "Als je het zo graag wilt, je mag uitstappen."

Alex klikte zijn gordel los, maar Rayan greep hem in zijn schouder vast. "Blijf hier, sukkel. Ook al zijn er geen zombies, er was daar toch iets raar aan de hand. Als het een aanslag was, kunnen we ook best hier zo vlug mogelijk vandaan zijn."

"We zijn al zeker tien kilometer van Bobbejaanland verwijderd, hoor", zei Alex onverschillig. 

"We gaan gewoon mee tot aan zijn huis, bekijken die foto's en gaan samen terug", zei Rayan beslist. 

Even twijfelde hij, maar uiteindelijk klikte hij zijn gordel terug vast. "Alleen maar omdat jij het vraagt, hoor."