Fight The Dead

Hoofdstuk 13

"Ik kan niet meer", mompelde Hanna. Al zeker twee uur waren ze aan het wandelen over lege wegen en elke minuut die verstreek begon Hanna zich slechter te voelen. Ze had haar arm om Kacper geslagen en hij ondersteunde haar wat, maar nu lukte het niet meer. "Ik ga het niet halen."

Liz beet op haar lip en keek Hanna medelevend aan. Ze waren al voor vier jaar vriendinnen, vanaf de eerste dag in het middelbaar. Het deed haar pijn om te weten dat ze haar moest los laten. 

"Ik kan je wel op mijn rug dragen?" stelde Kacper twijfelend voor. 

Ze schudde haar hoofd. "Ik heb je al genoeg uitgeput door zo op je te leunen. Laat me alsjeblieft gewoon aan de kant van de weg zitten tegen een boom of zo, dan kan ik gewoon gaan." 

Shanna begon te snikken. "We kunnen je toch niet gewoon achterlaten", stamelde ze en ze trok haar neus op. "Doe alsjeblieft wat Kacper voorstelt. Alsjeblieft."

"Nee", zuchtte Hanna en ze sloeg haar armen over elkaar. "Ik ga nu tegen die boom daar zitten en doodgaan op de manier die ik wil. Ik kán niet meer. Heel mijn lichaam doet pijn, het ene moment heb ik het veel te koud, dan weer te warm. Ik kan elk moment mijn bewustzijn verliezen, denk ik..." 

"Laat haar", fluisterde Alex zachtjes en hij legde zijn hand op Shanna's schouder. "Neem afscheid en laat haar doen." 

"Oké", mompelde ze met een schorre stem en ze veegde vlug haar tranen weg. Ze opende haar armen en trok Hanna in een knuffel. Het was naar om te beseffen dat dit de laatste knuffel zou zijn die ze haar kon geven. "Ik ga je zo hard missen."

"Wees alsjeblieft niet te verdrietig om me", zei Hanna fluisterend. "Je komt wel over me heen. Je hebt Liz nog en je hebt Alex, Rayan en Kacper." 

"Dank je wel voor alles", snikte Shanna en met moeite liet ze haar los. Tranen rolden over haar wangen. 

Ook Liz gaf Hanna een knuffel. "Ik zal je niet vergeten", murmelde ze zachtjes terwijl ze elkaar stevig vasthielden. "Ik hou van je." 

"Ik ook van jou." Al huilend liet Liz haar los. Rayan liep naar haar toe en sloeg zijn armen troostend om haar heen. 

"Ik weet hoe je je voelt", zei hij zachtjes terwijl Liz in zijn schouder verder huilde. 

"Ga nu alsjeblieft verder zonder mij", zei Hanna en ze ging tegen de stam van de boom zitten. "Jullie moeten zijn huis vinden voor het donker, dus ga maar." 

"Onthoud dat je heel veel voor ons betekend", mompelde Liz. Moeizaam draaide ze zich om en begon ze verder lopen. Ze wou zo graag omkijken, maar was bang dat ze dan nog verdrietiger zou worden. In tegenstelling tot Shanna, die elke vijf seconden om keek, tot Hanna uit het zicht verdween. 

"Het spijt me voor jullie", zei Alex en hij keek Shanna medelevend aan. "Het is kut, ik weet het."

"Klote virus", schelde ze en ze kneep zo hard in het handvat van haar mes dat haar knokkels wit werden. Alex pakte haar andere hand vast en gaf er een kneepje in. 

"Het komt wel goed", fluisterde hij, maar zelf geloofde hij er eigenlijk niet in. Iedereen was verdrietig, moe en had honger. Iedereen had wel al iemand verloren, en het virus was pas 24 uur geleden uitgebroken. 

Nieuw hoofdstuk :) Niet zo lang, maar ik zal dan vlug proberen weer te updaten! 

Zouden jullie me trouwens ook willen volgen op instagram? Ik heb een fanaccount aangemaakt van the walking dead en het heet grimes.rhee.dixon 

Alvast bedankt :))