Bir yer vardı denizin hemen kıyısında.Esen rüzgar mı fırtına mı belli değildi.Adam ve kadın oturdular baş başa.Herkes vardı ama onlar için kimse yoktu sanki.Saatler geçerken hızlıca konu konuyu açıyor birbirini sevmeler çoğalıyordu.
Kimse böyle güzel dokunmamıştı kadına.
Kadının gözleri doluyor fakat gücünden güç eksiltmemek için içinde tutuyordu akmaya yüz tutmuş yaşlarını.
Öyle güzel bakıyordu ki adam gözlerine,kadının gözleri ilk defa görür gibi mutluydu.
Kitaplar vardı konuşulan,aşklar vardı,kadın ve adamın aşkı vardı.
Her şey bir şiir kitabından fırlamış gibi ilerliyordu.
Kadın ne uyuyabiliyordu nede midesindeki sancıdan yiyebiliyordu bir şeyleri.
Tek düşündüğü onu tekrar göreceği zamandan ibaretti.
Her şey silinmiş yaşamın içindeki tüm aldığı nefesi ona bağlamıştı.
Şimdi tek bir yolu vardı bunca zaman gidecek;bir rüzgarın estiği yöne doğru.
