Duvarlar ördüm içime.Kimse bilmesin diye bu harabeyi.Çocukluğum topladı da gitti her kırıntısını.Yine de kaldı bir kaç iz.Hala ağlıyorum mesela çocuklar gibi.Bugünü unutmakla kalmak arasındayım şimdi.
İnan en çok sen lazımken yoksun.
Bu sayfalar farklı olacak sandım,mutlu olacağım sandım.
Ben her defasında kimi kandırıyorum böyle?
O orada gülüyor..
Çekil git artık.
Baştan beri bir yere ait değildin.Şimdi de dön kayboluşlarına.Dağıtma insanları da dağıldığın gibi.Dokunma mutluluklarına.
Senden başka bildiğim yol yok şimdi.Ama yine kayboluyorum.
Bir yol daha çıkmaz.
Bir ara sokakta daha bırakıyorlar şimdi beni.Ruhum bir yerde bitecek gibi.
Benden daha ne kadar daha ben gitmeli sevilmek adına?
Bugün var yarın yokken neyin kaçması bu hala?
Ben yine öldürdüm kendimi aenin için.
Her zaman yerin var bende.Bende kuracak cümlelerde tükendi acıdan.
Ben sana mecburum bir Atilla İlhan gibi.
O bile bu denli mecbur olmamıştır kimselere..
Adam arka sayfaya yazdı;
"sen bana aitsin"
