What If -5sos Fanfiction In Greek

Part 6

Luke

"Luci"

Η φωνη πισω μου ηταν αντρικη. Γυρισα και κοιταξα εναν νεαρο στην ηλικια μου να εχει στρεψει το βλεμμα του αριστερα του. Η καρδια μου σκιρτησε. Αν φωναζε εκεινη? Ηταν καπως απιθανω, ωστοσο γυρισα κι εγω να δω.
Αυτη ειναι!

Με κοιτουσε κι εκεινη. Τα πρασινα ματια της εκαναν μπαμ απο μακρια. Ενιωθα οτι τα ποδια μου δεν θα κρατησουν αλλο. Ειχε καρφωσει το βλεμμα της πανω μου. Κι ομως ,δεν ειδα φοβο στα ματια της. Αυτο ηταν που με παραξενεψε περισσοτερο. Με το ζορι κρατηθηκα. Ηθελα να τρεξω πανω της, να την αγγαλιασω. Τουλαχιστω, οχι μεχρι να καταφερουμε να μιλησουμε σαν ανθρωποι.

"Jake ,πηγαινε μεσα", ειπε στο συνομηλικο μας. "Θα ..Θα ερθω σε λιγο".

Ο τυπος με κοιτουσε καχυποπτα πριν κλεισει την πορτα πισω του και μπει στο μεγαλο σπιτι και προς στιγμην το αγκαθι της ζηλιας με τσιμπησε. Κι αν ηταν το αγορι της?

Η Luci περπατησε προς το μερος μου. Δεν το χωρουσε ο νους μου! Πως γινεται μια κοπελα να ειναι τοσο ομορφη ? Ολα πανω της ηταν υπεροχα. Οταν τελικα σταθηκε μπροστα μου ,τα χειλη της ηταν ελαφρως ανοιχτα ,ισως απο την εκπληξη ,και τα φρυδια της ειχαν ανασηκωθει λιγο. Επαιζε με τα χερια της αμηχανα.

"Εεε...Γεια". ειπε

"Θελω να σου μιλησω".

Αναπηδηξε ξαφνικα, λες και τοτε θυμηθηκε το χθεσινο σκηνικο. Εκανε να φυγει ,αλλα κρατησα το μπρατσο της με το χερι μου, ακινητοποιωντας την. Ηταν η ευκαιρια μου να της εξηγησω, και δεν θα αφηνα το σκοινι του μπαλονιου που ειχα δεσει προσεχτικα γυρω απο τον βραχο να κοπει ξανα. Οχι, δεν θα την επαιρνε ο αερας μακρια μου.

"Απλα ακουσε με !"

Εγνεψε. Η ανασα της ηταν καπως ακανονιστη.

"Λοιπον ,δεν ειμαι επικινδυνος. Δεν θα σε πειραξω,Luci. Δεν ειμαι σαν τους αλλους ,σου το ορκιζομαι",ειπα.

"Και τοτε γιατι κανεις παρεα μαζι τους?" ρωτησε τοσο σιγανα που επρεπε να σκυψω για να την ακουσω.

"Γιατι....". Σταματησα. "Τα πραγματα ειναι καπως περιπλοκα και δεν μπορω να σου εξηγησω τωρα."

"Μαλιστα" ειπε

"Με πιστευεις?"

Αναστεναξε. "Η αληθεια ειναι πως, οσο παραλογο κι αν ακουγεται,νομιζω οτι σε πιστευω. Το μυαλο μου κοντευει να εκραγει απο τις σκεψεις. Θελω να πω... Δεν νομιζω οτι εννοουσες τις απειλες σου. Και το ξερω, ειναι πολυ παραξενο ολο αυτο, αλλα ειναι η αληθεια . Σωστα?"

Σιωπη επεσε αναμεσα μας. Ηταν μια αμηχανη σιωπη. Με κοιτουσε επιμονα. Περιμενε απαντηση, μια απαντηση που δεν μπορουσα να της δωσω. Εγω δεν θα την πειραζα ,ομως ο Ian ? Αν υποψιαζοταν το οτιδηποτε ,θα γινοταν χαμος.

"Κανε μου μια χαρη",ειπα αποφευγοντας την ερωτηση της.

"Τι χαρη?" Εμοιαζε καπως απογοητευμενη που δεν της απαντησα ξεκαθαρα. Ισως και φοβισμενη.

"Βγες μαζι μου σημερα", πεταξα χωρις να το σκεφτω καθαρα. Υποθετω οτι ηθελα να κανω κατι για να της αποδειξω οτι μπορουμε να περασουμε καλα μαζι.

"Να... Να βγω μαζι σου?" ρωτησε διαστακτικα

"Ναι. Σε παρακαλω".

"Εεε......" Με βασανιζε το γεγονος οτι δεν μου απαντουσε αμεσως,αλλα δεν μπορουσα να κανω κατι. Προφανως θα της ειχε ερθει αποτομο ολο αυτο. Αν ομως ελεγε "Ναι" ,θα ημουν πλεον σιγουρος οτι με σκεφτοταν κι εκεινη.

"Ενταξη"