Find what makes you happy (Shqip)

Kapitulli 17

Kthehem ne dhome si e vdekur dhe rri e veshtroj nenen time.
-Oh,mama...kush mund ta kete bere ty gjith kete? Cfare ta shkaktoj kete dreq infakti? Do te jepja gjithcka qe ti te flisje qofte edhe nje fjale.
Ula koken e deshperuar kur nje ze embel me flet:
-Laura,zemer...
Ngrej koken dhe ajo ishte zgjuar.
-Oh,zot...mama...ti u zgjove..mamaja ime e dashur...
Fillova ta puth ne balle dhe nuk doja ta leshoja kurre.Folem per pak por ajo ishte shume e lodhur dhe e zuri gjumi serisht.Dola jashte e lumtur qe ajo ishte mire dhe bera disa xhiro neper korridore per t'u qetesuar pak.Mora nje caj te ftohte dhe shkova te shikoja nese mami ishte zgjuar.
Rruges degjoj disa zera: 'Shpejt po e humbasim' dhe drejtohem me vrap nga dhoma.Dera ishte hapur,tek koka e krevatit ishin disa infermiere me nje fytyre te zverdhur,doktori i shqetesuar me djerset qe i kullonin nga balli dhe pastaj ishte ajo.E bardhe ne fytyre,e ftohte,nuk levizte,nuk merrte fryme...
Gota plastike me caj me ra nga dora,lotet filluan te dalin menjehere nga syte,fryma me bllokohet dhe ashtu gjysem e vdekur,gjysem e gjalle shkoj me ngadale drejt shtratit te saj.
-Mama....mama.....mama,jo te lutem! Te pergjerohem,jo...Nuk mund te me lesh tani qe kam nevoje per ty...te lutem...
-Ba...babai yt..-me thote me zerin e cjerre duke me kapur forte krahun.
-E di qe nuk ndodhet ketu,por nuk ka rendesi...Mama,te lutem,nuk mund ta lesh vetem mistrecen tende tani..te lutem,-i prekja fytyren qe te reagonte por asgje.
-Mama jo...Mos me ler edhe ti si Ryan..
-Ju lutem,duhet te dilni jashte,-me thote nje infermiere duke me ngritur ne kembe.
-Mama..te pergjerohem...hapi syte ...te lutem,-qaja,bertisja.i pergjerohesha,por me kot.Lutesha kot,sepse e kisha humbur.
Po ecja neper korridore dhe tani isha tamam si e vdekur.Nuk me besohej....Te gjithe po me shikonin,por nuk me behej vone.Une humba njeriun qe me solli ne jete.Njeriun qe me rriti e u kujdes per mua.Kur po mendoja se ajo po flinte e po qetesohej e kisha gabim...Ajo po i thoshte lamtumire kesaj bote per te shkuar ne parajse.
Sikur te mund ta ktheja kohen pas...Sikur te mos isha larguar nga Hartfordi...Gjerat do te ishin ndryshe.Komplet ndryshe.Nuk e dua me veten.Vetem kur e mendoj qe ishte faji im,dua te zhdukem nga kjo bote.Me kujtohen fjalet e Celly-t:
'Cdo njeri meriton nje fund te lumtur.Nese ti nuk je e lumtur atehere ky nuk eshte fundi! '
A mund t'a di se kur dreqin do te vij ajo dite ku edhe une te jem e lumtur?! Kur?!
Jam e vetme,ne mes te kater rrugeve dhe per dhjete minuta humba dy personat me te rendesishem te jetes time.
As qe dua t'ia di per te ardhmen time,por ajo qe me vret me shume ishte fakti se babai nuk ndodhej aty.Madje nena e kujtoj ate perpare se te jepte shpirt.
-Laura..,-me therret dikush por nuk i pergjigjem.-Laura jam Suela.
-Su,-kthej koken dhe shoh se ishte ajo.
-Laura,Elena me tregoj gjithcka.Me vjen keq...
-Oh,Su....ti nuk e ke idene se si ndihem..,-hidhem ne krahet e saj dhe filloj te qaj serisht,madje akoma me keq.
-Qetesohu...gjerat kane per tu rregulluar.Ke per ta pare.
-Jo,jo.Me largo qe ketu.Une nuk mundem.Dua te vdes..
-Mos thuaj keshtu.Eja bejm nje shetitje qe te ndihesh me mire dhe me trego gjithcka.
Me ne fund dikush u kujtua qe une ekzistoj.Fale zotit qe Suela ishte aty ose do te kisha bere ndonje cmenduri. Bejme nje shetitje te gjate buze detit dhe une i tregoje gjithcka.Kisha nevoje te shprehesha me dike,dhe Su ishte i vetmi person te cilit i besoja ne keto momente.
-Mora vesh qe je takuar me dike ne New York.Ne mendonim se Ryan nuk jetonte me...
-Nuk eshte Ryan,por dikush qe i ngjan atij.Me mire te mos flasim per te sepse para nje ore ai u nda nga une.Prandaj ndihem si mos me keq.
-Me vjen keq...Per cfare do lloj gjeje qe te nevoitet,une jam per ty.
-Faleminderit Su! Je me te vertet nje mike.A mund te me lesh pak vetem tani?
-Ne rregull.Shihemi me vone,-ngrihet ne kembe dhe largohet.Une rri vetem e ulur ne rere e duke pare dallget e detit...Gjithandej me shfaqej imazhi i nenes time.Ndihem kaq e vetmuar pa te.Thone qe nena eshte personi qe mund te zere vendin e kujtdo,por qe vendin e saj nuk mund t'a zere askush.Asnjehere nuk i kam dhene shume rendesi kesaj shprehje,deri me sot.Humbja e saj me beri ta kuptoj me mire rendesin qe ajo ka pasur ne jeten time.Me mungon qe tani....
Kaloj shume kohe e ulur e duke menduar derisa me ze gjumi......

Hi!E di qe ky kapitull eshte pak tragjik.Por cfare ishte ajo qe shkaktoi vdekjen e nenes se Laures? Ku ishte babai i saj ne ato momente? A do te rikthehet serisht Bryan ne jeten e Laures?
Te gjitha keto do ti merrni vesh ne vazhdim.....
Ps: Ju falenderoj qe e lexoni,votoni dhe komentoni kete histori.
Love you <3 Viola