Cant Let Her Go.

Chapter 12

Τους κοίταξα ακόμη μία φορά και έφυγα κλαίγοντας,φυσικά όλοι είδαν την ντροπιαστικη έξοδο μου.Περπάτησα αρκετή ώρα ώσπου κουράστηκα και έκατσα στο παγκάκι ενός πάρκου..ήταν σκοτεινά και δεν έβλεπα ούτε την μύτη μου,αλλά καλύτερα,κανένας δεν θα έβλεπε τα δάκρυα μου..άκουσα βήματα,ένα χέρι ακουμπησε τον ώμο μου και τιναχτηκα ουρλιαζοντας.

<<χαλάρωσε ο Harry είμαι,χαρτομαντηλο; >>

<<Harry αν ήρθες να με ταπεινώσεις όπως οι φίλες σου καλύτερα να πηγαινεις,δεν έχω την όρεξη σου.>> είπα και κάλυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

<<ναι εντάξει μπορεί η Αθανασία να μου άλλαξε την γνώμη μου για σένα και να σε θεωρώ τσουλα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θέλω να κλαις.τι έχεις; >>

<<α ναι;ευχαριστώ με υποχρεωνεις.δεν είναι δουλειά Σου το τι έχω και τι όχι.>>

<<βρε τον Liam βρε,κάνει κοριτσάκια να κλαίνε;)>>

<<οοο Harry...δεν ξέρεις πως ένιωσα,ήταν λες και με μαχαιρωνες στην καρδιά,ξέρω πως με μενα είναι αλλιώς και αλλιώς με εκείνη αλλά δεν το αντέχω..απλά. δε...δε μπορώ! >>

<<ελα αγκάλιασε με,i can be your superman now>>

Χωρίς δεύτερη σκέψη χωθηκα στην αγκαλιά του και ένιωσα καλύτερα,μπορεί να ειναι μαλακας αλλά με τον τρόπο του με ηρεμουσε,σταμάτησα να σκέφτομαι τον Liam και πέρασα την υπόλοιπη νύχτα στην αγκαλιά του Harry,στο σκοτεινό πάρκο..μιλήσαμε,λυσαμε τα προβλήματα μας και ευτυχώς διεψευσα τις βλακειες που του έλεγε η Αθανασία για μένα..ακούς εκεί είμαι τραβεστί και το κρύβω,τι σαχλαμαρες!κατά τις 5 το πρωί γύρισα στην εστία πτώμα,με περίμενε ο Liam..αυτός ο άνθρωπος έχει ψυχολογικά! 

<<μα που ήσουν; ανησύχησα μικρή μου!>> είπε και με αγκάλιασε.τραβηχτηκα,τον σιχαθηκα.

<<δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα,δεν είμαι μωρό Λίαμ,καληνύχτα >> 

Ξαπλωσα απευθείας,τώρα νοιάζεται; στο κλαμπ με έγραφε κανονικά,ανώριμος μαλακας όπως όλοι. Τον σιχενομαι,σιχενομαι καθε κύτταρο του μολυσμένου κορμιού του.πώς μπόρεσε; είναι τόσο άδικο,τα έφτιαξε με κάποια που δεν τον αγαπάει για αυτό που είναι,αλλά για αυτό που δείχνει..εκλαψα ξανά,μ'αυτα και μ'αυτα,κοιμηθηκα..

Το επόμενο πρωί....