When You Believe

Chapter 8: Broken

CHAPTER 8: Broken

Nathan's POV

Saturday. I hate Saturdays. Wala silang pasok. It's better to leave the house than to stay with them. Naiinis lang ako!

"Aalis ka na naman."

Napahinto ako papalabas and I face him

"Obvious naman diba. Why don't you just mind your own business since yun naman talaga dapat ang ginagawa niyo ngayon!"

"Do we have to be like this all the time!? Magsasagutan!? Kelan ka pa ba titino ha!? Bakit ganyan ka maka-asta!? Binigay ko naman lahat ng gusto mo! You almost have everything! And still, ganyan ang pakikitungo mo samin! Parang hindi mo magulang ang kausap mo! Bakit ka ba nagkakaganyan Nathaniel!? BAKIT!?"

"Do I really need to answer that? Dapat alam mo na ang sagot para don. Isa pa, why do you need respect from me? You're not worthy to be called a father. To me, you're just a mere stranger."

"SHUT UP! YOU BASTARD!"

"HONEY! NATHANIEL! STOP IT!!"    Isa pa 'to!!

"I can't take it anymore! Sawang-sawa nako sa pag-uugali ng anak mo!"

"Sawang-sawa na pala kayo sakin eh! To tell you the truth, mas sawang-sawa nako sa inyo! Mas mabuti pang mabuhay akong mag-isa kesa makasama kayo! Siguro pag nangyari yon, ako na ang pinakamasayang tao sa mundo! I HATE YOU BOTH! I HATE--" 

* SLAP *

Mira's POV

Nandito ako ngayon sa dining room, nakatago lang ako sa likod ng pinto na slightly open para makita ko kung ano ang nangyayari. Kanina ko pa sila naririnig and sobrang feel ko yung bigat ng mga nararamdaman nila para sa isa't isa. Napatakip na lang ako ng bibig after sampalin ni tita si Nathan.

"How dare you say that to us!!!" Nanginginig na boses ni tita. "Kahit kelan, hindi kita kinamuhian kahit naging ganyan ang ugali mo! dahil anak kita, ANAK kita! Mahal na mahal ka namin ng papa mo pero ito ang isusukli mo samin ANGER AND HATRED!? What's going on with you Nathaniel!? Hindi kita pinalaking ganyan!"  Tuluyan ng umiyak si tita.

"You know what? You will never understand me because in the first place, wala na kayong pakielam saken! At kahit kelan hindi ko naramdaman ang pagmamahal na sinasabi niyo! Wala kayong alam kung ano yung pinagdaanan ko! I even ask myself kung parents ko ba talaga kayo. Supposed to be, ang parents, naiintindihan nila ang mga anak nila. Pero ngayon, pinapakita niyo saken na wala talaga kayong idea kung ano ang tunay na nararamdaman ko! It's very clear to me, YOU REALLY DON'T UNDERSTAND ME! Mas mabuti pang wala akong magulang dahil AKO LANG NAMAN ANG NAKAKAINTINDI SA SARILI KO!"

Yan na ata ang pinakamahabang sinabi ni Nathan na narinig ko. Tinalikuran niya ang parents niya. Papalabas na siya ng mansion.

"Nathaniel! Kapag umalis ka sa pamamahay na 'to wala ka nang babalikan dito at kakalimutan kong naging anak pa kita. " Seryosong sabi ni tito.

"Niall! Don't do this to him!"

Nathan, don't go.. Please don't go..  :'(

But . . .

He left us without a word.

"Bakit mo hinayaang umalis siya!? Galit na nga satin, itinakwil mo pa!"

"Hindi ko siya itinakwil Amelia! He chose to leave! Let Nathaniel learn his lesson! I want him to realize what kind of life he'll get without us! Don't you ever give him any allowance. Ipapacut ko na rin ang credit card niya! Sooner or later mapipilitan siyang bumalik sa'tin! I am ver disappointed with him!"