Sprookjes......maar dan anders

Prins Distel

Er waren eens een koning en een koningin. Ze wilden heel graag een kindje, maar het duurde nogal wat jaren voor er eindelijk een baby'tje geboren werd. Het was een jongetje en ze noemden hem Distel.
Ze gaven een groot feest ter ere van zijn geboorte en nodigden 12 magiërs uit. Er waren 13 magiërs, maar ze bezaten slechts 12 gouden borden. ...
Op het feest gaven de magiërs prins Distel hun goede wensen: moed, dapperheid, eerlijkheid, deugd, schoonheid, kracht en alles wat een prins nog meer nodig heeft. Toen de twaalfde magiër aan de beurt was om zijn wens uit te spreken stormde een woedende dertiende magiër de feestzaal binnen. Deze boze magiër, die laaiend was omdat hij niet was uitgenodigd, wenste dat de prins als hij achttien jaar oud was zou sterven door een wond aan zijn vinger veroorzaakt door een pijlpunt. Na het uitspreken van deze onheilswens verliet de magiër snel de zaal.
De koning en de koningin waren verbijsterd. Dit kon toch niet? Zo lang gewacht op en kind en dan na achttien jaar...als hij een man geworden was...
De twaalfde magiër kwam naar voren. Hij zei dat hij de wens niet ongedaan kon maken, maar wel kon veranderen.
De prins zou niet sterven, maar honderd jaar slapen.
De koning nam een besluit. Elke man in het koninkrijk moest zijn pijl en boog inleveren. Zijn dienaren doorzochten alle huizen. Er mocht niet meer gejaagd worden met pijl en boog, wel met bijvoorbeeld speren, steenslingers, strikken en valkuilen.
De prins groeide op tot een knappe, slimme, nieuwsgierige, dappere jongeman die goed kon jagen. Vaak ging hij te paard op jacht. Vlak na zijn 18e verjaardag kwam hij op een ochtend langs een kleine binnenplaats waar hij een onbekende oude man bezig zag met een onbekend wapen op een schietschijf te schieten.
Nieuwsgierig vroeg de prins of hij het ook eens mocht proberen. Hij pakte de boog aan en terwijl hij deze wilde spannen, prikte hij met de pijlpunt in zijn vinger.
Meteen viel hij in slaap. Even later waren ook de anderen in het kasteel vast in slaap.
Buiten het kasteel begonnen allerlei planten snel dicht en ondoordringbaar te groeien. Bramen, brandnetels en onkruid waaronder vooral distels oververtegenwoordigd waren.
Vele dorpsmeisjes, die nieuwsgierig waren en van bloemen hielden, probeerden tevergeefs door de distelhaag te komen. Bijna werd er in de loop van de jaren vergeten dat er achter de haag een kasteel verborgen lag.
Op een dag kwam er een jongedame langs het kasteel. Ze wilde een veldboeket plukken. Ze plukte een distel en deze veranderde in haar handen in een roos. Ze plukte en plukte en liep steeds verder richting het kasteel. De haag week voor haar opzij en elke geplukte distel werd een roos. Toen ze voor de poort van het kasteel stond, had ze een prachtige bos rozen in haar arm. Ze passeerde de slapende wachters en kwam op de grote binnenplaats. Nieuwsgierig als ze was zwierf ze door het kasteel en overal zag ze slapende mensen. Uiteindelijk kwam ze uit op de kleine binnenplaats waar een knappe jongeman lag te slapen. Ze kon zich niet bedwingen. Ze moest hem kussen. Ze kuste hem op de mond en meteen sloeg hij zijn ogen op. "Wie ben je?" vroeg hij. "Rosette" antwoordde ze. "En wie ben jij?" vroeg ze meteen. "Prins Distel... Eindelijk is de betovering verbroken! Kijk, iedereen is wakker!"
Prins Distel stond op, pakte Rosette bij de hand en ging op zoek naar zijn ouders. Die waren dolblij toen ze hem gezond en wel voor hen zagen staan. Rosette en prins Distel werden heel verliefd op elkaar en in dezelfde week werd de bruiloft gevierd en de grote bos rozen was Rosettes bruidsboeket.