Sprookjes......maar dan anders

De nieuwe kleren van de keizer (pov keizerin)

Mijn man houdt van mooie kleren. Dat was al zo toen ik hem leerde kennen. Dat vond ik toen aantrekkelijk aan hem, want zelf houd ik ook van mooie kleren.
Maar in de loop der jaren is hij meer van mooie kleren gaan houden dan wat dan ook. Ik krijg hem bijvoorbeeld niet meer mee naar een voorstelling, een wandeling in de tuin een belangrijke vergadering of een staatsbezoek. Over staatszaken gesproken, ook dat interesseert hem niet meer. Het enige waar hij belangstelling heeft, is voor mooie kleren. Het paleis hangt er vol mee. Hij geeft daar bijna al ons geld aan uit. Het paleis moet bijvoorbeeld hoognodig opgeknapt worden, maar dat ziet hij niet, of beter gezegd daar ligt zijn prioriteit niet en hij reserveert daar dus geen geld voor. Wel laat hij door het halve paleis inloopkasten bouwen om zijn kleding overzichtelijk op te kunnen bergen. En ja, hij wil alle kleding die hij verzamelt of laat maken een keer gedragen hebben. En om dat te kunnen doen, verkleedt hij zich ieder uur, behalve de paar uur op een dag die hij slaapt.

Hij gaat zo nu en dan ook behoorlijk te keer tegen zijn persoonlijke kleermaker als deze een kledingstuk net even anders heeft gemaakt dan Zijne Koninklijke Hoogheid in zijn hoofd had hoe het kledingstuk zou moeten zijn. Ik vind dat hij te ver gaat. Het is de hoogste tijd dat hij van die kledingobsessie wordt afgeholpen. Maar hoe?

Met grote regelmaat zijn er in onze residentiestad feesten waar de keizer rondflaneert om het volk zijn nieuwste kleding te laten zien. Er komt altijd ook veel volk van buiten op af. Zo ook deze keer. Van de week heb ik twee vreemde heerschappen door het paleis zien lopen met een enorm weefgetouw. Ik heb gehoord dat ze in de kelder de mooiste stoffen voor de keizer gaan weven en daarvan kleren gaan maken. De keizer heeft hen tijdens het flaneren ontmoet.  In De stad gonst het van de roddels dat alleen mensen die goed zijn in hun vak of die geschikt zijn voor hun functie de stoffen kunnen zien. Raadselachtig stofje lijkt me dat.

Daarnet heb ik gehoord hoe de eerste minister mijn man enthousiast heeft beschreven hoe mooi de stof aan het weefgetouw er uit ziet. Hij heeft allerlei kleuren en patronen opgenoemd. Ik heb ook gehoord dat de twee mannen beneden wat meer geld nodig hebben om nog meer van de stof te kunnen weven. Ik ben reuze nieuwsgierig en heb het plan opgevat zelf eens te gaan kijken. Ik weet dat ik een bekwaam keizerin ben dus ik heb niks te vrezen.

Inmiddels weet de hele stad van horen zeggen hoe prachtig de stoffen zijn. Ik wilde dat nu toch echt wel eens zien. Vanmorgen ben ik nadat een hoog staatsman, die nadat hij bij het weefgetouw geweest was enthousiast weer boven kwam, zelf eens gaan kijken. Het weefgetouw is enorm groot. De twee mannen stonden trots naar me te gebaren over een leeg weefgetouw al vertellende over de kleuren, motieven en de verwerkte gouddraad in de stof. Er wàs helemaal geen stof. Ze konden mooi overtuigend praten die twee, dat moet ik toegeven. Ze herhaalden almaar "Ziet u wel? Als u goed bent in uw vakgebied of functie dan ziet u wat wij u aanwijzen." Ha, ik had ze door dat stelletje bedriegers, maar ik speelde het spelletje mee. Voor ik vertrok verbood ik hen om een onderbroek te maken. Ik zei dat ik het niet gepast vond dat incapabele onderdanen een geheel naakte keizer te zien zouden krijgen. Met tegenzin gingen ze akkoord.

Vanmiddag heb ik de keizer gevraagd of hij zelf al eens naar de stof is gaan kijken. Hij heeft dat inderdaad gedaan en vertelde mij een enthousiast verhaal. Hetzelfde verhaal dat de mannen volgens mij aan iedereen vertellen die komt kijken. Ik heb hem gevraagd of hij echt de stof kon zien (ik heb hem niet verteld dat ik wel geweest was en niks zag). Hij gaf aan dat hij de stof kon zien......en ratelde verder over wat er van de stof gemaakt zou worden en dat hij deze kleding volgende week aan zou doen bij de optocht ter ere van het volgende stadsfeest.

Ik vind dat hij het zelf maar moet weten. Volgens mij kan dit wel eens dé manier zijn om van zijn kledingverslaving af te komen.

Op de dag van de optocht heeft hij aan het eind van de ochtend zijn mooiste onderbroek uitgezocht en is naar de kelders verdwenen. Een twee uur later heb ik hem vanuit het raam in alleen zijn onderbroek, begeleid door zijn kamerheer en lakeien, die een sleep van een mantel leken vast te houden, naar het beginpunt van de optocht zien vertrekken.
Ik heb me toen gehaast om nog op tijd ergens langs de route op een balkon van een van de ministeries te kunnen staan, waar ik bij dit soort gelegenheden altijd sta.

Na een 10 minuten wachten, zie ik hem aankomen al wuivend  naar het volk. Niemand lacht. Iederen lijkt te doen alsof hij de mooiste kleren aan heeft en ze wijzen elkaar op details van de kleding. Ik zie wel veel kinderen langs de route verbaasd kijken van de keizer naar hun ouders en weer terug. Maar geen van hen durft te zeggen wat ze zien. Tot er vlak onder me een meisje van een jaar of 5 roept: "Maar papa! Hij heeft toch helemaal geen kleren aan!" "Moet je horen wat dat onschuldige kind zegt!" zegt haar vader. En de mensen beginnen elkaar toe te fluisteren. Eerst zacht en daarna steeds harder: "Hij heeft geen kleren aan!" Even later schatert iedereen het uit! De keizer hoort de opmerkingen en ziet hoeveel plezier iedereen heeft. Hij kijkt omlaag en lacht dan om zich heen. Moedig zie ik hem verder lopen om de optocht af te maken.

Diezelfde avond aan het diner begin ik tegen de keizer over de mannen van het weefgetouw die na de optocht nergens meer te bekennen waren. Hij zucht: "Dat waren bedriegers en dat is hen ook alleen maar gelukt omdat ik kostte wat het kost alle mooiste kleding van de hele wereld wilde hebben." Hij kijkt me aan. "Waarom heb je er nooit iets van gezegd?" Ik glimlach: "Veel van wat een ander zegt dat je moet doen of laten, zul je niet willen. Waar je zelf van overtuigd bent om te doen, maakt meer kans van slagen."
Hij glimlacht terug: "Morgen gaat het weefgetouw eruit en de meeste van mijn kledingstukken gaan erachter aan. Ik ga me voortaan intensief bezig houden met staatszaken. Toch klopte het verhaaltje van de bedriegers wel mijn geval: "Ik zag geen kleren, omdat ik niet geschikt was als keizer met mijn kledinggekte." "