Sprookjes......maar dan anders

Sneeuwwitje (pov oudste dwerg)

Op een dag kwamen we met ons zeven thuis na een lange dag werken.  We riepen en schreeuwden door elkaar: "Wie heeft er op mijn stoeltje gezeten?" "Wie heeft er van mijn boterham gegeten" "Wie heeft mijn vorkje gebruikt?" "Wie heeft met mijn mesje gesneden?" "Wie heeft mijn stoeltje verschoven?"

De jongste van ons allen, die graag even wilde uitrusten riep vanuit de slaapkamer:"Iemand heeft in mijn bedje gelegen en ligt er nu nog in!"

We renden er naar toe en ja hoor... daar lag een lief meisje met roomblanke huid, rode lipjes en gitzwarte lange haren te slapen. We besloten haar niet wakker te maken. De jongste dwerg sliep die nacht op de grond. Jongste slaapt toch overal.

De volgende morgen schrok het meisje wakker en keek verbaasd om zich heen."Hoe heet je en waar kom je vandaan?" vroeg ik vriendelijk. "Ik heet Sneeuwwitje," antwoordde ze. "Ik ben gevlucht voor mijn stiefmoeder, de koningin. Zij heeft een spiegel die haar vertelt wie de mooiste van het land is. Volgens de spiegel ben ik dat. Mijn stiefmoeder wil zelf de mooiste zijn. Ze heeft geprobeerd me te laten doden door een jager. Ik smeekte hem haar bevel niet op te volgen en hij heeft haar als het goed is het hart van een ree gegeven als bewijs dat hij haar bevel wel heeft opgevolgd. Gisteren heb ik de hele dag door het bos en over heuvels gedwaald tot ik dit huisje vond." "Je mag bij ons blijven wonen en ons helpen met het huishouden."  antwoordde ik. "Ik hoop dat de spiegel niet zo ver kan kijken "
"Ja," zei Sneeuwwitje. "Dat wil ik heel graag."

Een paar weken lang deed ze voor ons het huishouden. Het was fijn om in een opgeruimd huis thuis te komen waar de warme maaltijd al op het fornuis stond te pruttelen. "Voor niemand opeen doen!" waarschuwden we.

Op een dag vonden we bij thuiskomst Sneeuwwitje levenloos op de grond liggen. De anderen begonnen te huilen, maar ik onderzocht haar om te kunnen vinden wat er aan de hand was. Al snel had ik de mooi geweven band gevonden, die heel strak om haar middel zat. Ik maakte hem los. Sneeuwwitje begon weer te ademen en deed haar ogen open. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik haar  bezorgd.
Ze vertelde: "Een oud vrouwtje met koopwaar is langsgeweest. Ik vond deze riem mooi en wilde hem passen. Het vrouwtje heeft hem bij me omgedaan en vanaf dat moment weet ik niks meer."
"Die oude vrouw is vast je stiefmoeder." zei ik  "Ik heb je nog zo gezegd: voor niemand open doen!"

We overlegden wat we moesten doen."We zullen de komende week om de beurt bij je blijven, voor als het vrouwtje nog een keer komt."

In die week gebeurde er niets en we gingen de week er op weer met zijn
allen naar de mijn en Sneeuwwitje bleef alleen achter in ons huisje. Een paar weken ging dat goed tot ze op een dag weer levenloos op de grond lag . Dit keer duurde het nogal lang voordat ik de oorzaak vond: een nieuwe kam in haar haar, net even anders dan de kammen die ze altijd gebruikte. Ik trok de kam, die vergiftigd bleek uit haar haar en meteen begon ze met haar ogen te knipperen en ging rechtop zitten. Ze keek verbaasd om zich heen.

"Voor niemand open doen! Wie is er nu langsgeweest?" vroeg ik boos en bezorgd. "Een oud moedertje met mooie spulletjes voor in het haar." antwoordde Sneeuwwitje. "Vanmorgen was een van mijn eigen kammen gebroken en het was zo lastig werken met mijn haren voor mijn ogen dus dat kwam goed uit. Ze heeft de kam in mijn haar gestoken en vanaf dat moment weet ik niks meer."

"Het zal je stiefmoeder wel weer geweest zijn." zuchtte ik. "Niet open doen!!! Voor niemand! Ik denk dat ze je vast nog wel een keer iets wil verkopen."

We dachten over de situatie na en besloten dat er zeven weken lang een van ons bij haar zou blijven. Zeven weken gebeurde er niets, zodat we de achtste week weer met zijn allen naar de mijn gingen. Ik was er niet gerust op. Sneeuwwitje was me te zorgeloos en te naïef. Als prinses kende ze de gevaren,  streken en bedriegerijen  van andere mensen nauwelijks, laat staan als degene die haar kwaad wilde doen ook nog toverkracht bezat. Ik had inmiddels het donkere vermoeden dat haar stiefmoeder wel eens een heks kon zijn. Sneeuwwitje had haar immers al twee keer niet herkend vanwege een ander uiterlijk en andere stem en was al twee keer op raadselachtige wijze bijna dood geweest.

Die dag kwamen we eerder terug uit de mijn. Bij thuiskomst werd mijn ergste vrees bewaarheid. Daar lag sneeuwwitje alweer voor dood op de grond. Na uren zoeken konden we de oorzaak niet vinden. Na een slapeloze nacht maakten we een glazen kist en legden haar er in. We waakten om de beurt bij haar. We besloten na een week de kist op een heuvel niet ver van ons huis te plaatsen. We schreven met gouden letters op de kist dat ze een koningsdochter was.
De weken verstreken, maar Sneeuwwitje bleef even mooi. Het leek net alsof ze sliep.

Op een dag kwam er een prins op een paard uit het bos. Hij werd op slag verliefd op Sneeuwwitje. "Ik wil haar kopen. Zeg me wat je voor haar wilt hebben."  "Sneeuwwitje is niet te koop. Zelfs niet voor al het goud van de wereld." antwoordde ik.  De prins was heel verdrietig: "Ik kan niet verder leven zonder haar te zien." "Wij ook niet en daarom staan we haar niet af." zei ik.

De prins droop met hangende schouders af en straalde zo'n droevigheid uit dat de anderen en ik meelij kregen.  "Eh.....prins," zei ik. "U mag haar voor niks hebben. Maar u moet wel goed voor haar zorgen en wij willen haar graag kunnen blijven bezoeken. Wij lopen wel achter u aan en brengen zo de kist naar uw paleis." De prins keek ons blij aan. "Echt?" "Ja echt." zei ik.  We pakten de kist op onze schouders en liepen door het bos achter de prins aan.
Het was een lange weg en we werden  moe. Opeens struikelde een van ons over een boomwortel en de kist viel op de grond. Tot onze grote verbazing zat Sneeuwwitje ineens rechtop en er lag een stukje appel naast haar. "Waar ben ik en wie is dit?" Ze keek verliefd naar de prins.

Hoewel Sneeuwwitje alleen oog had voor de prins, wilde ik graag weten hoe dat stukje appel in haar keel was terechtgekomen. Sneeuwwitje vertelde: "Er kwam een oud boerenvrouwtje met een mandje appels aan de deur. Ik had zo'n trek! Ik ben wel voorzichtig geweest hoor, want ik heb het vrouwtje eerst zelf een hap laten nemen.....Toen  gebeurde niks. Daarna heb ik een hapje van de andere kant van de appel genomen . Vanaf dat moment weet ik niks meer."

"Weer de stiefmoeder - koningin." zuchtte ik. "Misschien is het wel beter als je nu met de prins naar zijn land vertrekt. Dan ben je de mooiste van zijn land en niet meer van dit land."

De bruiloft werd al spoedig gevierd en de vader en stiefmoeder van Sneeuwwitje werden voor de bruiloft uitgenodigd. Sneeuwwitje vermeldde niet dat zij de bruid was. Toen ze de feestzaal binnenkwam herkende de stiefmoeder Sneeuwwitje meteen en ze werd bang.
Ik hoorde haar fluisteren:"Hoe kan dit? De spiegel zei dat sneeuwwitje dood was.  Ik was wekenlang de mooiste. Sinds kort was er een prinses van een naburig koninkrijk de mooiste.....maar dat is zíj al weer!"

Ik zag dat de prins de stiefmoeder een paar roodgloeiende ijzeren schoenen gaf en haar dwong erop te dansen. ..haar straf. Ze danste net zolang tot ze dood neerviel.
Daarna kwam de feeststemming er goed in. Niemand hoefde nog bang te zijn. Ook Sneeuwwitjes vader was reuzeblij dat hij zijn vrouw kwijt was en dat hij zijn dochter weer terug had.

Onlangs heeft hij een nieuwe lieve vrouw gevonden en is daar mee getrouwd.
Zij en wij komen regelmatig bij Sneeuwwitje en haar prins op bezoek.