Sprookjes......maar dan anders

Ivan en Marit (Hans en Grietje)

-- in een tijd dat er nog net geen mobiele telefoons waren --

Ivan en Marit hadden vorige week de eindmusical van groep 8 gehad en afscheid genomen van al hun klasgenoten. Volgend schooljaar zouden ze naar een andere middelbare school gaan dan al hun klasgenoten. Reuze spannend. Marit had liever alles bij het oude gehouden. Ze had er soms slapeloze nachten van.
Zo ook die ene nacht dat ze naar beneden sloop om stiekem wat te eten uit de voorraadkast te halen. Ze hoorde haar ouders praten. Hun stemmen klonken hard door. Ze bleef stilstaan om goed te luisteren. Haar ogen werden groot van verbazing. Stil sloop ze de trap weer op langs alle foto's van wereldreizen die hun ouders hadden gemaakt voordat zij geboren werden. Een onverwachte zwangerschap, te laat ontdekt voor abortus, resulterend in twee veel te vroeg geboren kinderen i.p.v. één na een normale termijn geboren kind. Er hing ook een wissellijst met foto's van hen. In een couveuse met diverse slangetjes beplakt.

Marit klopte op Ivans slaapkamerdeur en ging op zijn 'Ja' naar binnen.
"Ivan, je weet toch dat we met mama een week eerder op vakantie gaan dan papa die ons later achterna reist? Weet je wat mama van plan is? Ze wil ons achterlaten bij haar zus, zodat ze een jaar lang kan doen en laten wat ze wil. Papa is het hier niet meer eens, maar hij zal haar wel weer haar zin geven, omdat zij haar carrière na onze komst heeft moeten opgeven en hij niet."
Een klaarwakkere Ivan riep: "Wat!?"
"Ssst. .En laat niet merken dat je het weet! We vinden er wel wat op. Voor je het weet moeten we daar altijd blijven. Zo dol is ze niet op ons. Ze zegt het niet, maar ik voel aan alle kanten dat ze het ons verwijt dat ze geen carrière kon maken, omdat we de eerste jaren veel zorg nodig hadden en veel ziek waren. En ook dat ze geen lange reizen meer heeft kunnen maken en dat er minder geld te besteden is."
Ivan haalde zijn schouders op. "Gezeur. Ik wil ook zoveel en dat mag ik meestal niet eens van haar. Ik moet nog zien dat papa dat goed vindt. Hij vindt heus niet alles goed"

Een week later stapten Ivan, Marit en hun moeder in het vliegtuig naar de stad waar hun tante woonde. Deze stad had een apart stratenplan. Allemaal rechte haaks op elkaar staande straten gecodeerd met letters en een volgnummer gevolgd door weer een letter. Ivan had al snel door hoe dit systeem in elkaar zat. Net een heel groot schaakbord.
Het hotel lag aan een straat met zo'n code naam. Na een dag een aantal van de bezienswaardigheden van de stad te hebben bekeken, gingen ze met hun moeder naar hun tante om daar een nachtje te logeren. Tante zou de volgende ochtend weer vertrekken naar haar werk. Ze moesten de sleutel maar door de brievenbus doen als ze weggingen.

Toen Ivan en Marit wakker werden was het huis leeg. Geen tante, geen moeder. Tante zou hen niet in huis nemen, dat was gisteren wel duidelijk geworden. Ivan en Marit aten snel wat een stapten het huis uit en gingen op zoek naar het hotel. Omdat Ivan wist hoe het stratenplan in elkaar zat, was het snel gevonden. In hun kamer was hun moeder de koffers nog aan het pakken. Ze was niet snel genoeg geweest om weg te komen. Ze deed alsof ze een briefje op tafel gelegd had dat de tweeling niet had gezien of gelezen.

Die avond sliepen ze nog een nacht in het hotel. De volgende dag vlogen ze naar een andere stad waar een populair pretpark was. Daar had moeder een hotel geboekt waar ze twee nachten zouden blijven. De eerste dag in het park verliep goed. Hun moeder ging niet alle attracties in en steeds vonden ze haar terug op de afgesproken plek. Op de tweede dag konden ze aan het eind van de middag hun moeder niet meer terugvinden. Ivan wist de weg naar het hotel en het bijbehorende vakantiepark en daar gingen ze na twee uur zoeken maar naartoe.

Eigenlijk wisten ze wel dat hun moeder daar waarschijnlijk niet zou zijn, want de kamer was niet meer voor de komende nacht geboekt. Ze zouden naar een hotel verderop gaan, maar waar dat was wisten ze niet.
Zo dwaalden ze zoekend rond tot ze werden opgemerkt door de man die de huisjes van het vakantiepark beheerde. Ze mochten blijven slapen in een gastenappartement van zijn huis. Ze hoefden niet te betalen als ze de dagen erna zolang hun moeder nog niet was gevonden voor hem zouden werken. Marit kon helpen met kantoorwerkzaamheden en Ivan kon de schoonmakers en de klusjesman helpen.

Na een paar dagen had de man nog steeds geen actie ondernomen om hun moeder te vinden met alle gegevens die Ivan en Marit hem verteld hadden. Marit had nogal last van de man. Hij keek haar af en toe vreemd aan en raakte haar zo nu een dan aan. Ivan die in de kantoorruimte schoonmaakte en reparatie klusjes deed, was het ook al opgevallen. Hij maakte een plan om aan de man te ontsnappen.

Op een dag maakte hij het kantoor schoon terwijl de man de kluis achter in het kantoor opende. Ivan gaf de man een zet zodat deze de kluis in viel en sloot de kluis af. Hij nam het geld mee dat op het bureau lag en dat de man in de kluis had willen doen. Vanuit de kluis klonk een dof gebons dat niet opviel omdat een deel van het gebouw verbouwd werd. Er klonken daardoor al veel boor, klop en zaag geluiden en geroep van werklui door het gebouw.

Ivan zocht Marit op en samen verdwenen ze meteen naar buiten. Ze namen de bus naar het station en de trein naar de stad. Na ruim een dag reizen kwamen ze in de stad aan. Ze zochten het huis van hun tante en belden daar aan. Zij liet hen verbaasd binnen. Het duurde wel een dag voordat het haar lukte om contact met hun ouders op te nemen. Deze kwamen naar haar huis. Hun vader was dolblij hen weer te zien. Ook hun moeder was blij. Ze had enorm spijt gehad en hen erg gemist. Ze had samen met hun vader gezocht maar hen niet kunnen vinden. De man van het park had gezegd dat hij hen niet gezien had. Na een week vertrokken ze met zijn allen, blij dat ze weer herenigd waren, naar huis.