Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 01

Ik lig nog heerlijk in mijn bed. Ik droom over van alles en nog wat. Maar na de 5de droom begint een nachtmerrie. Ergens vaag op de achtergrond hoor ik een piepend geluid. 'Ga uit!' Ik hoor het mezelf mompelen terwijl ik weet dat het geluid pas uit gaat als ik mijn ogen open doe. Koppig blijf ik liggen terwijl het geluid steeds harder en harder wordt. Ik verzamel al mijn moed om mijn ogen open te maken. Net op het moment dat het me bijna is gelukt, stormt mijn broer binnen. 'Amelia! Zet godverdomme nu die wekker uit!' Ik schrik zo hard dat ik gelijk wakker ben. Snel ram ik op mijn wekker en ik hoor eindelijk geen piepend geluid meer. 'Waarom zo boos broer?' vraag ik. 'O kom op Amelia, je weet best dat ik op maandag pas om 11 uur hoef te beginnen! Ik hoef niet zo nodig om 7 uur al gewekt te worden!' mijn broer loopt rood aan van woede. Ik kan een giechel net op tijd onderdrukken. Thom stamt de kamer weer uit en ik plof weer in mijn bed.

Ik voel mijn ogen bijna weer dicht zakken. Maar helaas komt nu mijn moeder naar binnen 'gelopen.' 'Amelia, kom nu direct je bed uit, je moet over een half uur weg!' Mijn moeder kent mijn schoolrooster helaas helemaal uit haar hoofd. Luid zuchtend stap ik mijn bed uit en strompel ik nog half slapend naar mijn kast. Ik pak wat kleren bij elkaar en trek ze langzaam aan. Ik strompel naar beneden en plof op mijn stoel om te gaan ontbijten. Ik check tijdens mijn ontbijt mijn telefoon. Als ik klaar ben met eten zet ik mijn bord in de keuken en loop ik weer naar boven.

Ik ga naar de badkamer en doe de kraan aan. Ik plens een paar keer wat ijskoud water in mijn gezicht en meteen ben ik wakker. Dit trucje gebruik ik nu echt al jaren. Ik kam mijn lange blonde haar en maak er een hoge staart in. Dan poets ik nog even snel mijn tanden en ik loop weer naar beneden. Ik trek mijn schoenen aan en net als ik weg wil gaan besef ik dat mijn tas nog boven staat. Zuchtend loop ik weer naar boven en dan gelijk weer baar beneden naar mijn fiets. 'Doei pap en mam! Ik ga!' 'Veel plezier lieverd!' Tssk, mijn moeder heeft geen idee wat echt plezier hebben is. Kom op, op school plezier hebben?! Dat is gewoon onmogelijk.

Ik fiets altijd met Ilse en Madelief naar school. Eerst fiets ik naar Madelief en dan gaan we samen naar Ilse.

Net als we op school zijn hoor ik de bel al gaan. 'Shit! Als we te laat zijn wordt meneer Crul echt te boos!' Ik weet dat Ilse gelijk heeft dus ik haast me naar mijn kluisje. Snel prop ik alles er in wat ik niet nodig heb en dan rennen we met z'n drieën naar het lokaal. Nog net op tijd ploffen we neer op onze plek. Wiskunde, verschrikkelijk!

Meneer Crul is al 5 minuten begonnen met de les als er op de deur wordt geklopt. De hele klas kijkt nieuwsgierig naar de deur. Er stapt een meisje naar binnen. 'Ah! Jij bent zeker Sophia?' Ik wist dat we een nieuw meisje in de klas zouden krijgen, dus dit was geen verrassing. 'Eh.. Ja ik ben Sophia.' Ik kan zien dat ze heel zenuwachtig is. Dat kan ik me eigenlijk wel goed voorstellen, toen ik in de brugklas kwam wist ik ook niet hoe ik me moest gedragen. Nu ben ik gelukkig al helemaal gewent.

'Nou Sophia, stel je zelf is voor!' Mijn hele klas kijkt aandachtig naar Sophia. Ik hoor wat jongens fluiten en ik zie de meiden jaloers kijken. Ja, ik moet toegeven dat ze niet lelijk is. Eigenlijk is ze behoorlijk mooi. Ze heeft lang donkerbruin haar dat als een sluier om haar heen valt. Haar ogen zijn zo blauw dat het lijkt alsof ze uit haar gezicht springen. Vanaf mijn plek, wat dus helemaal achteraan is, zie je nog de sproetjes op haar gezicht. Als ze zo verlegen lacht zie je kuiltjes in haar wangen. Ze is heel lang en, laten we zeggen, niet bepaald dik. Ja oké, ze is heel dun. Ik snap wel dat de meiden zo jaloers zijn, want ja, iedereen weet dat de meeste meiden uit mijn klas zo ongelofelijk tuttig zijn. En deze meiden willen vraag alle aandacht van de jongens. Ik zou niet weten wat je met 20 jongens moet, maar goed, hun keuze.

'Ik eh... Ik ben Sophia de Bruin. Ik ben 15 jaar en ik kom uit Noord-Holland. Ik ben hier naar toe verhuist omdat mijn vader hier beter werk kon vinden. Ik eh... Ik vind het leuk om te voetballen en te tekenen. Ik heb nog twee zusjes van 10 en een broertje van 7.'

'Wat leuk allemaal Sophia! Ik denk dat we het allemaal heel leuk vinden dat je bij ons in de klas komt! Je mag nu naast Amelia gaan zitten!' Meneer Crul wijst naar me om aan te geven dat ik Amelia ben. Ik zie Madelief en Ilse boos naar me kijken en ik kijk ze vragend aan. Ze draaien hun hoofd weg. Wat is er nou weer aan de hand met ze?! Ik merk dat Sophia ondertussen naast me is komen zitten. 'Hai!' Ik kijk haar aan en ik zeg 'hoi' terug. Ze pakt haar spullen om mee te kunnen doen met de les. Al snel merk ik dat Wiskunde niet het beste vak van Sophia is. Ze kijkt met een moeilijk gezicht naar de opdrachten uit het boek. 'Hey, zal ik je anders helpen met wiskunde?' Het leek mij wel zo aardig om haar te helpen, ze moet niet haar eerste toets al verknallen. 'Eh ja, als je dat zou willen!' Ze kijkt me dankbaar aan. 'Tuurlijk! Vandaag na school?' Sophia knikt en dan gaan we weer aan het werk.

Als wiskunde is afgelopen ren ik snel naar Madelief en Ilse. Ze zijn zonder te wachten het lokaal uitgelopen. Mad! Ils! Wacht nou even! Ik ren met mijn wiskundeboeken nog in mijn handen achter ze aan. Ze draaien zich om en hun gezicht staat boos. Van schrik stop ik met rennen en ik kijk ze aan. 'Wat is er nou?' 'Ja wat zou er nou zijn hé?' Ilse kijkt me spottend aan. Madelief kijkt een beetje naar de grond en zegt niets. 'Wat heb ik gedaan?' O kom op. Je weet best wat je hebt gedaan! Je moet geen rare roddels over Madelief gaan verzinnen en die dan zomaar gaan zitten verspreiden! En dan komt die nieuweling ook nog eens naast je zitten en doe je alsof jullie beste vrienden zijn!' Ik kijk ze niet begrijpend aan. 'Ik heb helemaal geen roddels verspreid! En daarbij, ik heb haar alleen gevraagd of ik na school kon helpen met wiskunde, omdat ze het lastig vond!' Ilse kijkt me spottend aan en Madelief kijk beschamend naar de grond. 'Ach Amelia! Ga geen domme smoesjes verzinnen! Laat ons nou maar met rust en ga naar je nieuwe vriendin toe!

Verbaast blijf ik achter terwijl Ilse snel weg beent. Madelief kijkt nog een keer naar me en loopt dan snel achter Ilse aan. Stomme meeloper! Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken maar ik ga dus echt niet huilen op school!

In mijn eentje breng ik de rest van de dag door terwijl ik zie hoe Ilse en Madelief lol hebben. Ik zie Madelief een paar keer naar me kijken, maar als ze merkte dat ik naar haar staarde wende ze haar blik af. Ik loop nu naar mijn fiets toe en ik wil naar huis gaan. Net als ik weg ga legt iemand zijn hand op mijn schouder. Ik schrik me rot en ik draai me om. Als ik zie wie dit doet wil ik het liefst meteen door de grond zakken.