Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 11

Ik ben weer thuis gekomen. Samen met Sophia heb ik nog een tijdje gehuild. Ik kan maar niet geloven dat mijn lieve, vriendelijke vriendin dood is. En dat allemaal door een raar gestoord kind die zich mijn vriendin heeft durven noemen.

Ik vraag me echt af waarom Ilse het heeft gedaan. Als ze boos was kon ze het toch gewoon uitpraten?! Je gaat toch niet iemand vermoorden!

Ze is echt gestoord in haar hoofd.

Ik lig nu boven in mijn bed te huilen met een grote bak ijs in mijn hand. Naast de bak ijs ligt een lege rol oreo's.

Ik moet iets doen om mijn verdriet weg te werken, en ik ben niet zo'n iemand die dat gaat doen met drank.

Hoewel, eten is ook niet zo handig. Ik moest gaan afvallen. Er gaat zeker weten 8 kilo af. Misschien als het lukt wel meer.

AARGH! Ik ben echt egoïstisch! Er is iemand overleden, mijn beste vriendin nota bene! en dan moet ik aan afvallen denken?!

Maar ik had het mezelf beloofd...

Cupcakes! Nee! Eerst moet ik mezelf over het feit dat Madelief dood is heen zetten.

Gefrustreerd sla ik met mijn handen op mijn bedrand.

Mijn bedoeling was dat mijn bed het nu zou uitschreeuwen van de pijn, maar helaas ben ik het zelf.

Mijn god, mijn bed is echt veel harder dan ik dacht!

Ik hoor iemand de trap op stormen en mijn deur vliegt open.

'Schatje! Wat is er gebeurd?!'

Mijn ouders staan in de opening van mijn deur. Hun gezicht staat geschrokken waardoor ik meteen in huilen uitbarst.

Natuurlijk zijn ze al op de hoogte van Madelief, maar ik heb ze niks verteld. Het ziekenhuis had ze gebeld waardoor ze niet weten hoe ik me voel.

Mijn moeder loopt naar me toe en trekt me in haar armen.

Ik druk mijn hoofd dicht tegen mijn moeders hals. Het voelt vertrouwd om zo dicht tegen haar aan te liggen.

'Sht meiske! Het komt allemaal wel weer goed.'

Tssk, alsof Madelief weer levend wordt, geloof je het zelf. Maar ik snap wat mijn moeder bedoelt. Ik zal er ooit wel weer boven op komen.

Hoop ik.

Tuurlijk wel, ik ben een sterke meid! *flipt met haar*

Ik voel mijn moeders hand over mijn haar aaien. Ik wordt er rustig van. Mijn ogen voelen steeds zwaarder tot ik wegzak in dromenland.

Langzaam doe ik mijn ogen open. Een fel licht betreedt mijn ogen en snel knijp ik ze weer dicht. 'Jij doet godverdomme nu jouw rotogen open!' Hoor ik een schrille stem roepen. Ik open ze langzaam en probeer te wennen aan het licht. 'Kijk me aan!' Hoor ik de stem weer zeggen. Een beetje bang kijk ik om me heen. Ik zie een donkere, kleine kamer met een felle lamp in het midden. Ik zit vastgebonden aan een stoel met een doek om mijn mond. Recht voor me staat een schim. 'Aah, ze is eindelijk bijgekomen. Ik zal de baas halen.' Er klinken voetstappen en een deur die klappert. Het is even stil en dan hoor ik hoge hakjes mijn kant op trippelen. 'Ha! Jou zocht ik al, Amelia.' Verschrikt probeer ik om te kijken. De vrouw achter me kan ik niet zien, maar al te goed horen. Ik voel een warme adem in mijn nek. Ik probeer wat te zeggen maar door de doek komt er enkel wat gemurmel uit mijn mond. Een slanke hand grijpt naar mijn gezicht en rukt met 1 ruk het doek eraf. Opgelucht adem ik de muffe lucht hierbinnen in. De hoge hakken tikken weer op de grond en komen voor me staan. Snel glijd mijn blik over de persoon voor me. Halflang blond haar, kille blauwe ogen en roodgelakte lippen. In een woord; Ilse. Mijn lucht wordt weggenomen en ik hap naar adem. Wat doe ik hier?!  Vlug probeer ik te kijken of er een weg is om te ontsnappen, maar nee. 'Heei Amelia! Lang niet gezien meid!' Ze geeft me een knuffel en ik zit verstijft in mijn stoel. Niet dat ik heel veel anders kan maar toch... Haar smalle armen laten me los en haar ogen glijden over mijn lichaam. 'Ja, nu zit je hier he, zonder dat je iets kan doen!' Er klinkt er komt een angstaanjagend lachje uit haar mond. Mijn lippen houd ik nog stevig op elkaar. Ilse staat op en loopt naar een klein, stalen tafeltje. Ze is wat aan het rommelen en komt dan met een grootte spuit mijn richting weer in. Met grote ogen kijk ik haar aan. Ze gaat me vermoorden. Ze gaat me vermoorden! En ik kan niets anders doen dan misschien schreeuwen, maar dat gaat niets helpen gok ik. Een felle pijnscheut in mijn rechter arm laat me opschrikken uit mijn gedachtes. De naald zit in me en er gaat een goedje in mijn lichaam. Heel langzaam begin ik steeds minder te voelen. Zwarte vlekken beginnen voor mijn ogen te dansen en ik probeer niet weg te zakken. Steeds dieper en dieper zak ik weg tot ik niets meer voel.