Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 10

Geschrokken klamp ik me vast aan de stoel. Ik moet echt eens gaan wennen aan zijn rijstijl.

Of hij moet zijn rijstijl veranderen.

Dat kan natuurlijk ook.

'Cameron! Doe rustig of je rijdt straks nog iemand aan!' Hij grinnikt.

Hij grinnikt!!

'Waarom grinnik je?! Ik ben hartstikke serieus hoor.' Nu kijk ik heb geïrriteerd aan.

'Je bent grappig.' Wat the...- waar heeft die gaat het nou weer over.

'Rijd nou maar door.' 'Net moest ik nog langzaam rijden!' Ik rol met mijn ogen. 'Van gedachten veranderd.' Zeg ik met een dikke fake glimlach.

We komen aan bij het grote ziekenhuis. Snel stap ik uit en ik loop naar de receptie met Cameron achter me aan.

'Ik kom voor Madelief van Bommelen.' De vrouw achter de receptie knikt en zoekt wat op in haar o zo geliefde computer. 'Intense of care kamer 5.'

Ik knik tot de woorden in me dringen. Intense of care!

'Cameron Miller! Moet jij mij niet broodnodig iets vertellen?!'

Schaapachtig kijkt hij mij aan. 'Ehm.. Madelief ligt in coma?' Hij stelt het eerder als een vraag dan dat hij het weet.

'Jij ongelofelijke Oenemeloen! Wat moet ik nou met jou?!' Kwaad kijk ik hem aan.

'Ja Ehm... Laten we maar naar de kamer gaan.'

Goeie onderwerp switch Cameron..  Kuch Kuch

Toch knik ik en we lopen naar de lift.

Ongemakkelijk sta ik zo ver mogelijk van Cameron vandaan in de lift.

Het belletje klinkt en vliegensvlug stap ik de lift uit.
Kamer 5?
Nee
Kamer 5?
Nope
Kamer 5?
Neen
Kamer 5?
Ja!

Eindelijk!

Ik wil meteen naar binnen stormen maar ik bedenk me dat dat niet zo goed is voor Madelief. Ik doe de klink daarom rustig naar beneden en stap behoedzaam naar binnen.

Ja ik ben een heel aardig persoon.
*flipt met haar*

Madelief ligt roerloos in het witte ziekenhuis bed. Ze ziet er heel zwak uit. Haar huid is nog witter dan anders en haar lippen zijn blauw. Onder haar gesloten ogen zitten diepe wallen en haar mondhoeken hangen naar beneden.

Ik slik een keer en zak dan stilletjes naast haar neer.

Ik staar een tijdje naar het zwakke meisje dat voor me ligt. Dan voel ik een warme arm om me heen. Ik kijk op en ik zie Camerons gezicht.

'Ik moet je iets verte..-

Een lange, eentonige piep klinkt door de kamer.

O. M. G

Madelief is dood.
Madelief is DOOD!

Ze mag niet dood zijn! Ze kan niet dood zijn. Daar is ze veel te jong voor.

De tranen biggelen over mijn wangen terwijl mijn luide snikken de kamer vullen.

Tegelijkertijd ben ik boos, boos op Cameron.
Hij heeft haar aangereden waardoor dit is gebeurt!