Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 09

De warmte van mijn huis omringt mijn koude, natte lichaam.

Ik hoor de hakken van mijn moeder naar me toe trippelen. 'Schatje toch! Je bent helemaal nat geregend!' Ik zie dat mijn moeder me wilt knuffelen, maar omdat ze me zo nat ziet, doet ze het toch maar niet.

Ik lach in mezelf.

Wat ben ik weer een slecht persoon.

'Hier is je taart, ik hoop maar dat hij lekker is want anders ben ik voor niks natgeregend.' En door Cameron naar huis gebracht, maar dat zeg ik er maar even niet bij.

'Tuurlijk schatje, jouw keuzes zijn toch altijd geweldig!' Ik weet bijna zeker dat mijn moeder dit sarcastisch bedoelt. 'Dankje mam!' En ik Flip met mijn haar.

Mijn moeder moet grinniken en zelf kan ik nog net een glimlach onderdrukken. Ik ben ook zo geweldig!

Ik loop door naar de huiskamer en plof gelijk neer op de zachte bank. 'Amelia! Ga onmiddellijk van die bank af! Je bent drijfnat!' Zuchtend sta ik op en loop langzaam naar boven.

Ben ik de enige die zich mateloos irriteert aan zijn/haar moeder als ze weer eens in zo'n, zeg maar, moeder bui zit?

Oké, als ik wel de enige ben sta ik flink voor paal.

Maar goed. Ik loop naar mijn kamer en plof maar neer op mijn bed. 'Amelia! Je gaat nu niet drijfnat op je bed liggen!'

Shit.

Hoe weet ze dat nou weer.

'Nee mam, doe ik niet!' Schreeuw ik naar beneden. 'Zeker schatje.'

Ik grinnik. Mijn moeder kan wel tof zijn. Soms.

Nee oké, laat maar.

Ik strompel verkleumt naar de badkamer om te genieten van een de warme stralen.

Ik sta een beetje niks te doen in de douche als mijn moeder me weer roept. Moet zij dan al mijn fijne momenten verpesten?!

Ik moet echt een huis voor mezelf zoeken. Kan dat al als je 15 bent? Vast wel. En anders breng ik daar wel verandering in.

'Wat is er mam?'

'Er staat iemand aan de deur! Iemand voor jou!'

'Oké! Wacht even ik kom er zo aan!'

O tuurlijk. Het zal weer eens niet zo zijn. Luid zuchtend stap ik de douche uit. Meteen overvalt me een koud gevoel.

Ik haat kou. Maar dat echt HAAT.

Ik loop met een handdoek om mijn lijf de badkamer uit. Snel loop ik door mijn kamer.

Ik open mijn kleding kast om wat ondergoed te pakken. Ik wurm me in mijn te kleine jogging broek en pak nog een wijd shirt.

Heel charmant, ik weet het.

Ik bind mijn haar nog even in een knot en loop dan naar beneden. Waar iemand voor mij aan de deur staat. Maar ik heb geen idee wie.

'Hij staat bij de deur schat.' Ik knik naar mijn moeder.

Wacht

Wat?!

HIJ?!

Shit shit shit! Of course heb ik nu mijn mooiste kleren aan. Want ja, dat doe ik altijd als iemand onverwachts rond een uur of 9 aan mijn deur staat. DUH.

Zo langzaam mogelijk loop ik richting de deur.

'Hai Amelia.' Fack, hij noemt me niet babe.

En wat boeit jou dat

Niks, niks

Helemaal waar

Ja houd je kop nou maar

Ik ben je geweten, ik kan dat niet.

Shit

'Amelia? Ben je er nog?'

Verschrikt schrik ik op uit mijn gedachtes. 'Jaja'
'mhm'
'dusssss'
'ja?'
'Wat doe je hier?'
'Staan?'
'Cameron!' Ik zucht geïrriteerd.
'Wat?'

'Wat. Doe. Je. Hier. Jezus moet ik dan allee spellen?!'
Hij grinnikt. 'Nee, het is leuk om je boos te zien. Ik rol met mijn ogen.

'Nou zeg op.'
'Wat?'
'Jezus jij bent echt dom.'
'Oké, oké, rustig ik zeg het al.'

'Nou zeg dan.'
'Niet hier.'
'En waarom niet?'
'Kijk achterom.'
Verbaasd doe ik wat hij zegt. Ik zie mijn moeder en vader stiekem naar ons gluren. 'Mam! Pap! Ga weg!' Verschrikt kijken ze op. 'We eh.. Doen niks lieverd..' 'Zekers, nu opzouten!'

'Amelia let op je taalgebruik!' 'Jaja, kunnen jullie dan nu even stoppen met gluren, alsjeblieft?' Ik zet mijn liefste glimlach op.

Een beetje betrapt knikken mijn ouders en ze lopen weg.

'Nou hup vertel, ik heb niet de hele dag de tijd.' Hij zucht geïrriteerd. Waarom is hij nou weer geïrriteerd? Volgens mij komt hij hier zonder toestemming aan mijn deur.

Oké, daar heb je geen toestemming voor nodig.

Laat maar.

'Nou eh.. Ja.' 'Jezus Cameron zeg gewoon. Het is niet alsof je iemand dood hebt gemaakt!'

Verschrikt kijkt hij me aan.

'Wacht.. WAT! Cameron wat heb jij gedaan?!'

'Nee, nee er is niemand dood, soort van. Het is meer dat toen ik weg reed hier dat ik zeg maar iemand aan heb gereden.'

'Je hebt wat?! En waarom kom je dat hier bij mij melden?'

'Nou ik was nog niet klaar. Het was dus zeg maar Madelief die ik aanreed. Ik heb haar al naar het ziekenhuis gebracht!'

'CAMERON MILLER! Jij zit zooo diep in de problemen!' Ik kijk hem woedend aan. Hoe kan hij! Hoe kan hij zo dom zijn om überhaupt iemand aan te rijden?!

'Ja eh.. Ze vroeg naar jou dus ik kom je nu eigenlijk mee nemen naar het ziekenhuis.'

'Je denkt toch niet dat ik nu met jou in die auto ga stappen he?!' 'Nou eigenlijk dacht ik van wel, doe het dan voor Madelief!'

Boos kijk ik hem aan. 'Goed, maar alleen voor Madelief!'

'Jaja.'

'Mam! Pap! Ik ga even met deze jongen hier mee! Ik kom wel weer eens thuis ofzo!'

'Amelia je komt gewoon oprijd thuis jongedame!'

Ik zucht en rol met mijn ogen. Geen zin om te antwoorden.

Ik loop Cameron achterna en stap zijn auto in. Net als ik zit scheurt hij de straat al uit.