Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 06

Verschrikt kijk ik op. Wie weet hier nou in hemelsnaam mijn naam! Naast me zit en meisje met oranje krullend haar. Haar groene ogen kijken me verdrietig aan.

Madelief.

'Hey.' Zeg ik terug. Ik kijk voor de zoveelste keer vandaag naar mijn schoenen die met de seconde interessanter worden. 'Hoi.'

Ik bekijk het gezicht van Madelief nog eens goed. Er zitten donkere wallen onder haar ogen. 1 oog is blauw. Haar lippen zijn gescheurd en er zit een wondje op haar bovenlip. Ik bekijk snel haar lichaam. Ik zie nog meer blauwe plekken en wondjes.

'OMG, Madelief! Wat is er gebeurd!' Ik weet dat ik eigenlijk boos op haar moet zijn, maar dit ziet er behoorlijk ernstig uit.  'Eh.. Niks, ik was weer lomp geweest.'

Aan haar ogen kan ik duidelijk zien dat ze liegt. 'Is je vader weer bezig?' Ik weet dat deze vraag pijnlijk voor haar is, maar toch moet ik hem stellen.

Heel lichtjes knikt ze en er rolt een traan over haar wang. Snel trek ik Madelief tegen me aan en ik begin haar te troosten. Haar snikken worden harder en ik probeer haar zo goed mogelijk te troosten.

Toen we in de brugklas zaten werd Madelief ernstig mishandeld door haar vader. Ze is twee keer in het ziekenhuis beland en na de derde keer vonden Madelief en haar moeder het genoeg. Ze zijn naar de politie gegaan en haar vader moest voor tijdje uit huis.

Ik weet nog wel dat Madelief steeds gelukkiger werd toen ze niet meer werd mishandeld. Na ongeveer zeven maanden kwam haar vader terug in huis. De band die Madelief en haar vader hadden was heel slecht. Maar ze hebben het de afgelopen jaren flink opgekrikt.

Madelief was vorig jaar zelfs met haar vader naar Amerika gegaan. Maar nu is hij dus opnieuw begonnen. Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd is, maar die man heeft echt een hoop problemen.

'Madelief, je hoeft niet te antwoorden hoor, naar hoe komt het dat je vader je weer... eh.. slaat?' Voorzichtig kijk ik haar aan. Madelief begint nog harder te huilen. Ik kijk haar verschrikt aan. Wat is er in hemelsnaam gebeurd. Vroeger was ze zo'n sterke meid!

'Het is een lang verhaal, maar ik vertrouw je.' Ik knik en ze begint te vertellen. 'Zoals je weet heeft mijn moeder 4 jaar geleden huidkanker gekregen. Ze is genezen en toen werd mijn vader weer de lieve man van vroeger. Maar een paar dagen geleden voelde mijn moeder me niet goed en ze was naar de dokter gegaan.' Madelief begint nog harder te huilen. 'De huidkanker is terug. Mijn moeder is meteen opgenomen en ze ligt nu in een kritieke toestand. Mijn vader greep naar de drank en kon zich niet beheersen.'

Ik kijk naar Madeliefs ogen. Ze zitten vol verdriet. 'Denken de dokters dat je moeder het gaat... Halen?' Voorzichtig stel ik de vraag. Als haar moeder het niet haalt weet ik zeker dat Madeliefs leven geheel instort. 'Dat.. Dat weten ze niet.' Haar snikken worden luider en ik geef haar klopjes op haar rug.

'Het komt vast goed! Je moeder is een sterke vrouw. Je kan altijd naar me toekomen, ook als het met je vader te maken heeft.' Ze kijkt me dankbaar aan. 'Dankje Am! Het spijt me echt dat ik je zo negeerde, het kwam eigenlijk vooral door Ilse.' Verward kijk ik haar aan. 'Hoe bedoel je?' Verslagen kijkt Madelief naar de grond.

'Ze had me gechanteerd, ze had gezegd dat je allerlei roddels had verspreid over mij. Ze had lief gezegd dat ze me ging troosten. Maar vandaag kwam ik, door Sophia, er achter dat ze loog. Ze kwam erachter dat ik wist dat ze gelogen had en toen zei ze dat als ik iets tegen jou ging zeggen ik nog niet van haar af was. Maar ik moest wel iets tegen je zeggen... Het spijt me dat ik haar geloofde!

Geschrokken kijk ik Madelief aan. Ik wist niet dat Ilse zo ongelofelijk gemeen kon zijn. 'Wat erg...' Zachtjes knikt ze. 'Weet je wat, vanaf morgen blijf ik gewoon de hele dag bij je in de buurt, dan kan Ilse je niks maken!' 'Dankje Dankje Dankje!' Madelief geeft me een dikke knuffel.

'Waarom zit jij hier eigenlijk?' Verschrik door de vraag wordt ik rood terwijl ik weer fijn naar mijn mooie schoen ga kijken. 'Am?' Ik kijk haar aan en mijn wangen worden nog roder. 'Cameron.' Fluister ik zachtjes. 'OMG, heeft hij je iets geflikt?!' Madeliefs groene ogen worden groot en ik moet grinniken. 'Ja eh.. Eigenlijk al drie keer...'

'Wat! En jij denkt dat je dat zomaar kan verzwijgen?! Oké, vertel me nu meteen alles!' Ik lach om het gedrag van Madelief. Ik begin te vertellen en ze kijkt me met grote ogen aan.

'De eerste keer was toen ik terug fietste vanaf Sophia. Hij was dronken en kuste me. Ik rukte me los en vluchtte weg.
De tweede keer was nadat ik had gezongen met Muziek. In de aula zoende hij me en weer rende ik weg.
De derde keer was ik weggevlucht naar de wc en hij kwam me achterna. Eerst stuurde ie twee van die barbiepoppen weg en heel snel drukte hij zijn lippen op de mijne. Ik wil niet veel zeggen maar daarna moest hij blozen en liep hij snel weg.

'OMG! Amelia! Volgens mij vind hij je leuk!' Geschrokken kijk ik Madelief aan. 'Nee! Dat kan niet! Hij vind nooit iemand leuk!' Met een rood hoofd kijk ik naar de grond. 'Nou, eens moet een eerste keer zijn toch?' Madelief klinkt enthousiast. 'OMG, misschien wordt mijn vriendin wel het vriendinnetje van Cameron Miller!' Ze gilt hard.

'Zullen we maar even naar mijn huis gaan?' Stel ik voor om van onderwerp te wisselen. Madelief moet lachen en samen lopen we naar mijn huis.

De hele weg naar huis moest ik van Madelief alle details vertellen over de momenten van mij en Cameron. Ik heb vooral geprobeerd mijn mond te houden en niks te zeggen. Helaas kent Madelief me goed genoeg om me over te halen sommige dingen te vertellen.

Lachend steek ik de sleutel in het slot en loop ik samen met Madelief naar binnen. Ik gooi mijn sleutels neer en doe mijn jas aan. Snel sleur ik Madelief mee baar de keuken om wat te drinken. Als we lachend  de woonkamer in lopen zie dat mijn vader en moeder me boos aanstaren. 'Eh.. Hoi mam en pap...'

Aan hun blik te zien beloofd het niet veel goeds. 'Amelia, wil je je vriendin even naar boven sturen, wij moeten nodig even praten.' Snel kijk ik om naar Madelief. Ze knikt als goedkeuring en stilletjes loopt ze naar boven. 'Wat eh.. Is er?' Met een naar gevoel in mijn buik ga ik tegenover mijn ouders zitten. 'Nou Amelia, dat zullen we je dan maar is goed gaan uitleggen.'

Op je magister zijn we een niet zo'n al te goed cijfer van je eten gekomen, bij Frans.' Ik slik en ik voel de bui al hangen. 'Ehm.., mag ik weten wat het cijfer is?'  Voorzichtig kijk ik ze aan. 'Wel verdomme een 3,3!' Ik slik. 'Amelia, iedereen haalt wel eens een onvoldoende, dus we nemen je het niet kwalijk. Maar als we vaker dit soort cijfers tegenkomen moeten we maatregelen nemen!' Dankbaar kijk ik mijn ouders aan. 'En omdat je zo goed stond voor Frans is het nog geen probleem.' 'Wat sta ik nu dan?' 'Een 7,8. Je staat nog goed genoeg maar denk eraan, maak hier geen gewoonte van!' Ik knik snel. 'Nou, veel plezier nog met Madelief schat!' 'Bedankt!'

Snel vlucht ik de kamer uit en ren de trap op ok naar Madelief te gaan. Als ik de kamer in kom zie ik Madelief met tranen in haar ogen op min. Bed liggen. 'Mad? Wat is er gebeurd?!'