Amelia's Anorexia

Hoofdstuk 05

Heel even wil ik me overgeven aan het fijne gevoel dat er door mijn lichaam gaat. Maar dan besef ik wat ik aan het doen ben en met wie. Ik sta met een ruk op en kijk een andere kant op. Ik wil net weglopen als ik een arm op mijn schouder voel.

'Amelia, sorry oké. Ik had het niet moeten doen.' Ik kijk verbaasd in de ogen van Cameron. Ik zie dat hij het meent. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen dus ik plof weer neer op mijn stoel. Snel bestudeer ik mijn schoenen weer. Ik weet niet wat er vandaag met mijn schoenen is, maar ze zijn wel heel erg interessant geworden. Ik voel mijn wangen weer kleuren en ik probeer het te verbergen. 'Pfoeh! Heb jij het ook zo warm? Misschien moeten we vragen of er een raampje ofzo open mag!' Ik wapper met mijn handen voor mijn gezicht in de hoop dat hij zo niet door heeft dat ik moet blozen.

'Babe, je bent echt schattig als je bloost.' Ketchup, heeft ie me toch nog door. En ja hoor, mijn wangen worden nog donkerder rood. Hij grijnst weer.

Ik sta snel op, pak mijn tas op en ren de gang op. Ketchup, ketchup ketchup! Wat doet die jongen met me. En met mijn wangen. Ik loop doelloos rond door de school tot ik opeens ruw tegen de kluisjes wordt geduwd.

Ik kijk weer in de ijzig blauwe ogen van Cameron. 'Babe, loop nou niet weg.' Ik weet me geen houding te geven. 'Kom op babe, zeg wat!' Ik staar in zijn ogen. Zijn prachtig blauwe ogen. Ik droom een beetje weg. 'Jo, Amelia! Ben je er nog?'  Ik schrik op uit mijn gedachtes. 'Ja ja...' 'Wat is er nou met je aan de hand!' Ik zie dat Camerons ogen een beetje wanhopig staan.

Ik ruk me los uit zijn greep en ik spurt de meisjes wc in. Ha! Hier kan hij me lekker niet halen! In mijn gedachtes steek ik mijn tong naar hem uit. Ik zie dat er twee meisjes hun make-up aan het bijwerken zijn. Dit zijn overduidelijk ongelofelijke tutten.

Net als ik me een beetje veilig begin te voelen stormt Cameron de wc in. De twee meisjes beginnen te gillen. 'Maak dat je weg komt.' Cameron heeft het duidelijk niet tegen mij. De twee barbiepoppen vliegen de deur uit. Het liefst was ik met ze mee gerent, maar Cameron heeft me goed vast. Ik wil wat zeggen tot ik zijn lippen op de mijne voel.

Ik houd mijn lippen stijf op elkaar en mijn lichaam verstijft ook. Na een tijdje trekt Cameron zich terug. Ik zie een lichte blos op zijn wangen en dan vlucht hij de wc uit.

Verslagen blijf ik achter. Ik probeer te beseffen wat er net gebeurd is. Dé Cameron Miller heeft me net gezoend en toen moest hij blozen?! Ik zak met mijn rug tegen de muur op de grond. Ik probeer de tranen die achter mijn ogen prikken binnen te houden. Ik heb geen flauw idee waarom ik zou moeten huilen.

Na ongeveer een kwartier komt er iemand binnen. 'Hier zit je!' Ik kijk op en ik zie Sophia voor me staan. Ik knik vaagjes en dan glijden de tranen toch nog over mijn wangen. 'Och meid! Wat is er gebeurd?!' Sophia ploft naast me neer en legt een arm om me heen. Ik blijf snikken tot alle tranen op zijn. Sophia sust ondertussen wat lieve woordjes. Ik kijk door mijn natte ogen naar haar. Ze glimlacht lief.

'Wil je het vertellen?' Ik knik zachtjes. Ze gaat goed zitten en ik begin mijn verhaal. 'Eigenlijk weet ik niet goed waar de tranen vandaan komen. Ik denk gewoon door alles wat er sinds gister mis is gegaan. Ik heb ruzie met mijn twee beste vriendinnen. Ik heb nog niet geleerd voor mijn toets Frans, omdat ik jou ging helpen met wiskunde. Ik neem het je niet kwalijk hoor! Ik was het ook gewoon vergeten! Ik stond hartstikke voor schut net met muziek en ik wordt gestalkt door een idiote gast. En net heeft ie me gezoend.'

Ik kijk schamend naar de grond. 'OMG! Wie heeft je net gezoend!' Sophia springt op en ik zie dat ze enthousiast is. Ik grinnik. 'Cameron.' Sophia's ogen worden zo groot als meloenen. 'Bedoel je Cameron, in dé Cameron Miller?!' Ik knik zachtjes. 'OMG! Dat is zo gaaf! Mijn vriendin heeft gewoon gezoend met Cameron Miller!'

Sophia springt op en neer als een blije kleuter. 'Soof, zo leuk vind ik dat niet.' Ze kijkt me verbaast aan. 'Waarom niet?' 'Nou... Omdat...' Ik zucht en besluit maar om het hele verhaal aan haar te vertellen. Over dat ik hem al sinds groep 7 ken, dat hij me al een tijdje stalkt, dat dit eigenlijk zijn 3de zoen met mij was enz.'

Ze kijkt me verbaast aan. 'O schat! Ik wist helemaal niet dat dit allemaal gebeurd is!' 'Nee, eigenlijk niemand behalve Madelief.' Bij de naam Madelief stromen er weer tranen over mijn wangen. 'Mis je ze erg?' Ik zucht en knik. 'Maar ik heb nu jou.' Zeg ik met een zacht stemmetje. Ik glimlach en en Sophia glimlacht terug. Ze geeft me een dikke knuffel en zo blijven we eventjes staan.

'Weet je meid, als ze echt goede vriendinnen zijn, komt het allemaal wel weer goed!' Ik kijk haar aan en knik zachtjes. 'Kom, we gaan je haar weer fatsoeneren en dan op naar de stomme Frans toets!' Ik knik kort en sta dan op.

Ik staar in de spiegel van de wc. Sophia is met mijn haren bezig. Met haar lange, smalle vingers is ze iets aan het vlechten. Ik kijk naar mezelf. Voor me staat een klein meisje met rode ogen. Haar blonde haren zitten bijna in een vlecht. Haar bruine ogen staan verdrietig. Ik bekijk mezelf beter.

Het valt me op dat ik eigenlijk best wel dik ben. Zeker nu ik hier naast Sophia sta, ze is zo ongelofelijk dun. Hoe langer ik naar mezelf staar hoe dikker ik mezelf zie worden. Snel wend ik mijn blik maar af van het mollige meisje dat er voor me staat.

Ik hoor Sophia's stem me wakker maken uit mijn gedachtes. 'Klaar!' Snel bekijk ik het kunstwerk wat ze heeft gemaakt. Het ziet er mooi uit. 'Dankje Soof! Ik geef haar een knuffel en dan lopen we samen naar het lokaal.

Het zweet staat op mijn voorhoofd tijdens de toets. Ik heb tot nu toe alle opgaves gegokt. Ik kreun in mijn hoofd. Normaal gesproken vind ik Frans heel makkelijk, maar dan leer ik ook goed. Ik kijk weer naar mijn toets.

Ik weet dat het toch een dikke onvoldoende wordt dus ik vul bij de andere antwoorden maar wat in. Heel sommige vragen weet ik, de rest laat ik maar zo.

De bel gaat en zuchtend lever ik mijn blaadje in. Ik heb dit hele jaar nog geen onvoldoende gehaald, dus dit wordt zwaar als ik mijn cijfer terug krijg. Het zweet springt spontaan op mijn hoofd als ik aan de preek denk ik die ik waarschijnlijk van mijn ouders ga krijgen. Maar daar is nu niets meer aan te doen, helaas.

Ik wandel naar het fietsenrek tot ik bedenk dat ik gebracht was door Cameron. Zuchtend begin ik te lopen. Dit wordt een leuk half uur. Hoor het sarcasme.

Ik wandel door het parkje. Er spelen wat kleine kinderen in de speeltuin en ik zie een wat ouder echtpaar een ijsje eten. Een paar meter verderop staat een bankje. Ik besluit om even te gaan zitten en helemaal niets te doen. Meteen plof ik neer en ik hoor het bankje kraken. OMG, volgens mij ben ik echt veel te zwaar.

Ik sluit mijn ogen en geniet van de rust. Drie minuutjes later hoor ik dat er iemand naast me komt zitten. Het is vast een onbekend iemand dus ik laat mijn ogen gesloten.

'Amelia?'