Birinci sınıfa gidiyordum. Babam ve annemin ısrarları sonucu sabahçı olmuştum-iyi ki olmuşum.Bir arkadaşımız vardı adı Necati..Aklı gücü ortalığı karıştırmak olan..Çok haşerat bir çocuktu.
Necati,hocamızdan durmadan dayak yerdi.Ve ona vurdukça biz erkek öğrenciler gülerdik.Komik gelirdi.Acımasız oluyor çocukluk.
İlk dönemim ortalarına doğru çocuk başımızla hayal edemeyeceğimiz bir şekilde Necati aramızdan ayrıldı.Evine gitmek için karşıdan karşıya geçerken..Bir kamyonun altında kaldı.Ve bu kamyon onun başını ezdi.
Kimse tabii tahmin edemezdi böyle bir olayı.Ama şunu biliyorduk ki Necati o gün yine çok sağlam dayak yemişti.Hoca ona vuruyor kafası sınıf tahtasına çarpıyor sonra olay tekrarlanıyordu..
Hocamız aileme sorsanız pırlanta..Ama bilmedikleri şey kendi oğullarının çok küçük yaşta çüküsünün farkına vardığı ve o hoca da ondan bulunduğunu bildiği..Neden bir hoca derse ara verdik erkekler çıksın kızlar kalsın der ve erkekler çıkınca bir kız öğrencisini kucağına alır ve zıplatır yavaş yavaş..
Aynı adamın çok iyi bir eşi,oğlu ve özürlü bir kızı var..Ve bu adam karısını kızını bırakıp başka bir kadınla kaçtı gitti biz lisedeyken.Şaşırmadınız değil mi ?!
Şimdi düşünüyorum da Necati için her şey daha farklı olabilirdi.
NUR İÇİNDE YAT NECATİ...
