Yastığının altında jiletle uyuyan kızlarız biz. Babası tarafından hiç başı okşanmamış. Hiç gerçekten sevilmemiş. Babasına yaklaşamadığından bi erkek nasıl sevilir bilmeyen kızlarız. Belkide bu yüzden ailem dediği erkekler tarafından terkedilmiş kızlarız. Ruhunun acısını fiziksel bi acıyla bastırmaya çalışan ama sonra bide onun sızısını çeken, sürekli uzun kollu giyen ya da birsürü kalın bileklik takan, acıyınca belli etmeyen dişini sıkan kızlarız. Her şeye eyvallah diyen, bunuda atlatırım diyen ama yutkunması 10 saniye süren olaylara dayanmaya çalışan kızlar.
Babam, bikere gözlerine bakıp babam diyip korkmadan çekinmeden sarılabilseydim sana. O zamanda yastığımın altında jilet olurmuydu ?
