Bu bölümü Merve123456_ ithaf ediyorum. Multideki şarkıyla okuyun sürekli.
İyi okumalar.
-8 yıl önce-
Hep birlikte yemek masasındaki yerlerimizde mutlu aile pozisyonu veriyorduk adeta.
Saçmalık.
Aramızdan biri mutlu olmayınca nasıl mutlu aile pozu verelim ki?
Ama o imajı çiziyoruz işte.
Bu evde biri mutlu olmaz ise yine de imajımızı bozamazdık.
Sevgili anneciğim sağ olsun, dışardaki insanları önemsiyordu.
Aman dışardaki insanlar bizi konuşmasın, dillerine düşmeyelim.
Ya da sevgili, o biricik ablacığımı düşünürdü.
Son zamanlarda bana ilgisizliği artıyordu annemin. Babam da bu ilgisizliği fark ederek bana ilgi göstermeye çalışıyordu.
Nafile. Annemin ilgisi farklıydı bana. Ama o eski annem yoktu işte. Çok değişmişti o.
Önümdeki tabağa bakmaya devam ediyordum. Gözlerim sanki yemekle savaş içerisindeydi.
Yemekle bir derdim yoktu.
Fakat gözlerimdeki siniri başkalarına göstermek yerine, önümdeki yemeğe sinirle bakıyordum.
Sandalyede otururken yere değmeyen ayaklarımı sıkıntıdan sallıyordum.
Babam bu sessizliğimi fark etmiş olacak ki bana bakarak konuşmaya başladı.
"Kızım. Bir sorun mu var babacığım?" Dedi babam.
Güldüm.
Sahte bir gülüştü oysa ki.
Ne zaman gerçekten güldüm ki zaten?
Babamın konuşmasından sonra bakışlarım tekrar tabağa yönelmişti.
Cevap vermek istemiyordum.
"Kızım? " diyerek sordu tekrar babam.
Babam beni düşünüyordu hep. Bu kadar iyilik ona fazlaydı.
Bakışlarım bu sefer babama yöneldi.
" Ne zaman sorunlar bitmedi ki baba?" Dedim.
Babam sustu. Sadece sustu.
Babam bu evin reisi değildi sanki. Annem yönetiyordu evi adeta.
Babam bu zamanlarda işlerinde sıkıntı çektiği için biraz morali bozuktu.
Aslında öyle büyük iş binalarının sahibi değildi babam. Normal bir aileydik. Zengin olmasakta bu benim umurumda değildi.
Zengin olunca hiç birşey değişmezdi çünkü.
" Anne yarın alışverişe gideceğiz değil mi? Söz verdin" dedi sevgili ablacığım.
Son cümleyi bana bakarak söylemesi kahkaha atmama neden oldu.
" Yaa ne güzel! Anne, kız ne eğlenirsiniz ama değil mi?" Dedim sinirli çıkan sesim ve yüzümdeki o sinirli gülümseme ile.
" Evet annemde öyle dedi zaten. Hatta sadece ikimiz gezeceğiz diye söz verdi. Çünkü sana gerek duymuyor. " dedi gülerek.
'Çünkü sana gerek duymuyor'. Bu kelime beynime kanlı bıçak gibi saplanmıştı.
" Aylin, lütfen tartışmaya kalkışmayın. " dedi babam sinirli bir ses tonuyla.
" Ben annemin dediklerini söylüyorum. Bunu sana söylemedim baba. Ben bunu yanımda oturan gereksize söyledim. " dedi sinirle ablam.
Saygılı biri olmasaydım ondan 'abla' diye bahsetmezdim.
