Sophie's blog

Ware liefde?

Hee, ik was dus een tijdje afwezig, maar dit stond nog als klad. Inmiddels meer dan een jaar geleden en ik vond het toch goed om te delen, zodat jullie (maar vooral ik zelf) de verandering kunnen zien die ik heb meegemaakt qua persoon. De liefde is nog steeds een drama haha (huilt van binnen)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ware liefde, of althans liefde, ik heb er de laatste tijd vaak mee te maken gehad. De vraag is of het altijd even waar was als het eruit zag.

Ik ben een meisje, met laten we zeggen bindingsangst. Ik weet niet of ik echt aan alle kenmerken voldoet van de zogenaamde checklist, maar veel zal ik er zeker hebben. Dit betekent voor mij dat ik mensen niet vertrouw en niet dichtbij mij laat komen. En mocht een persoon perongeluk iets te dichtbij komen, dan doe ik 50 stappen terug. Mijn ex omschreef het zo; 'voor elke stap toenadering die ik zoek bij jou, zet jij 5 stappen terug.' Niet zo gek dus dat er ex staat.

Ergens boeit het mij ook allemaal niet zo. Ik heb heus wel vrienden en vriendinnen, alleen ik zal nooit iemand bff zijn en friendshipgoals kunnen opbouwen. Voordeel, ik ben met iedereen wel bevriend, dus ik kan altijd wel praten. Mij hoor je niet klagen, ik sta nooit alleen en kan altijd wel iemand vinden. Soms mis ik wel die echte vriendschap en dat complete vertrouwen, maar ik kan dat gewoon niet. Hoe erg ik het ook probeer..

In ieder geval, ik zie mij dus niet als het type wat later een huisje, boompje, beestje heeft. Sterker nog, ik wil absoluut geen kinderen, ik heb het niet zo op die dingen, oeps. En trouwen? Nah, laat mij maar lekker vrij en onafhankelijk zijn. Beetje reizen, mensen ontmoeten en genieten van het leven.

Ik sprak hier laatst over met een vriend. Ik zei plotseling de volgende zin, wat mij best verbaasde op dat moment. 'ik wil niet trouwen, want ik weet dat ik dat niet aankan en ik sowieso toch weer ga scheiden. Allemaal drama en ellende om niets.' Daarover spraken we nog even door, deze vriend is echt mijn soulmate op allerlei vlakken, maar ja, hij heeft een vriendin en verhuisd en andere school en drama en doei. Ik moet toegeven dat hij, ondanks mijn bindingsangst echt een goede vriend is geworden. Maar dat is denk ik ook het chille van zijn persoonlijkheid, het ene moment zitten we over die ene gek uit de klas te praten en het andere moment praten we diepzinnig over zelfmoord, zonder over elkaar te oordelen. Hij weet ook meer van mij dan wie dan ook, maar dat zal hij nooit laten blijken of vertellen waar andere bijzijn.

Opeens stelde hij de vraag 'geloof jij in ware liefde?' Ik antwoordde zonder na te denken 'nee.' Vervolgens begon ik met nadenken en bleef mijn antwoord hetzelfde. Ik geloof niet in ware liefde. Zijn ouders zijn gescheiden, de mijne niet. Hij daarentegen gelooft wel in ware liefde, ondanks de scheiding van zijn ouders. Maar moet je in ware liefde geloven als je ouders niet gescheiden zijn? Begrijp mij niet verkeerd, mijn ouders zijn echte schatten en ik houd zielsveel van ze. Maar ware liefde nee, ik vind dat elke relatie zijn gebreken heeft en dat er niet zoiets bepaalt als ware liefde. Iedereen moet op welke manier wel een opoffering maken voor de liefde en een stukje van zichzelf vergeten of achterhouden en daarom kan ik het geen ware liefde noemen.