Sophie's blog

Hey.

Hey.

Daar ben ik dan weer, meer dan een maand later.

Waarom?

Nee, ik was niet ontvoerd door aliens.

Ook ben ik niet gekidnapt door een of andere bende.

En nee, ik ben ook niet ziek geweest.

Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik had echt een kutperiode.

Na mijn laatste tentamen kreeg ik te horen dat mijn opa in het ziekenhuis wegens buikklachten was opgenomen.

Weg blijdschap vanwege mijn vrijheid van school en hallo slapeloze nachten en duizend zorgen.

Mijn opa is helaas twee weken later overleden.

Ik zat er echt even doorheen, mijn andere opa en oma's heb ik nooit gekend. Dus deze opa was een soort van twee opa's en oma's ineen. Hij betekende echt veel voor mij, hij was echt mijn maatje. Ik was dan ook altijd 'opa's vriendinnetje' en ik hielp mijn opa best vaak en altijd als er mensen kwamen, kon hij het niet laten om even trots te zeggen dat ik zijn kleindochter was en natuurlijk 'opa's vriendinnetje'.

Ik geef toe, als 16-jarige vond ik dat niet altijd even prettig, maar gosh, wat wens ik dat die tijd weer terug kan komen. Het voelt voor mij alsof ik nu ineens al mijn opa's en oma's verloren ben..

Maar goed, gevoel beschrijven is nooit mijn sterkste kant geweest, dus hierbij stop ik.

Het spijt mij heel erg. En Nina, super bedankt voor je lieve prikbordberichtje, dat gaf me weer de moed. <3 dus hierbij is dit gewijd aan u, want zonder jou had ik letterlijk nooit meer een update geplaatst. Ik zei daardoor letterlijk tegen mijzelf; 'Komop, Sophie, je kunt niet eeuwig in bed blijven huilen.' Natuurlijk heeft het nog wel een tijdje geduurd voordat ik dit zo kon/durfde op te schrijven, maar hier is het dan.

Nogmaals, sorry! Maar ik hoop dat jullie er begrip voor hebben.

Ps. Vanaf nu is mijn streven weer om minimaal 2x per week een update te plaatsen.

Doei.