Sophie's blog

Schoolopdracht

Heuy, voor school moest ik een verhaal schrijven. De intro hadden we al gekregen, helaas werd ik niet echt gelukkig van deze intro, maaar we moesten het er maar mee doen.
Ik ben niet echt tevreden over dit verhaal en hoor daarok graag jullie mening.
Thanks (:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Je moet je vingertoppen rechter op de snaren zetten,' riep Johan, 'dat heb ik net nog tegen je gezegd.' Toms benige vingers kromden zich en probeerden verkrampt de positie van het C-akkoord in te nemen. 'Spreiden,'zei Johan.

Rood tot aan zijn haargrens staarde Tom naar zijn vingers, die een diagonaal over de breedte van de gitaarhals moesten vormen. Nog nooit had hij over zijn hand of vingers nagedacht. Tot nu toe hadden ze gewoon alles gedaan: brood in zijn mond stoppen, ballen gooien en vangen, iemand een mep geven, een pen vasthouden, schrijven.

Maar gitaarspelen hadden ze nog nooit gedaan, als het aan Tom zelf lag zouden ze dat ook nooit meer hoeven doen. Helaas dacht zijn vader er anders over 'muziek is de basis voor een brede geest', de stem van zijn vader klonk binnen in zijn hoofd, er liep een huivering over zijn ruggengraat.

'Ik kan het niet', klonk Toms piepstem. 'Echt niet.'

'Tuurlijk kan je het, mijn 6-jarige dochtertje kan dit zelfs. Maar inderdaad, dit wordt niets vandaag, kom morgen maar terug.' Tom wist niet of hij opgelucht moest zijn of moedeloos, morgen zou weer hetzelfde verhaal worden.

Fietsend met fikse tegenwind dacht hij aan zijn vader. Vooral aan de reactie van zijn vader, als hij met de boodschap kwam dat het vandaag weer niet gelukt was. Hij kon het natuurlijk ook verzwijgen, maar zijn vader kennende had die al lang Johan gebeld. Johan zal er ongetwijfeld geen doekjes om hebben gewonden en hem even eens flink voor schut hebben gezet. Immers zijn 6-jarige dochtertje kon dit toch ook al?

Tom wilde dat hij een keer aan zijn vaders verwachting kon voldoen, zodat hij een keer geen teleurgestelde blik als antwoord kreeg, zodat zijn vader niet tegen hem zou zwijgen. Zodat zijn vader ook een keer vol lof over hem zou praten. Zodat Tom een keer kon voelen hoe het is om de geweldige Luuk te zijn. Luuk, zijn 3-jaar oudere broer, die zelfs op het conservatorium de beste leerling was. Minachtend snoof Tom, moest je hem zien, hij kon nieteens een simpel C-akkoord maken. Thuis zal hij weer te horen krijgen dat hij harder moest oefenen. Want als je oefent, dan kom je er wel. Aan het begin van Toms gitaarcarrière had hij eindeloos geoefend, maar niets help. Ze hadden gewoon niet door dat het Tom niet trok, dat hele muziekgedoe.

De blokfluit had hij nog wel prima gevonden. Immers, na de blokfluit mocht hij ook van zijn vader stoppen en op hockey gaan. Helaas had zijn vader zich niet aan zijn belofte gehouden. Moeder had hem nog gesteund, maar niemand spreekt de man des huizes aan. Uiteindelijk werd het duidelijk dat hockey er voor Tom echt niet in zat. Wel mocht hij zelf uitzoeken welk instrument hij wilde bespelen. Zijn vader zal vast willen dat hij een instrument ging bespelen waar je je vingers minder hoefde te spreiden. Echter had hij na al die jaren nog niet door, dat hij aan Toms hoofd lag. De muziekwereld trok Tom gewoon niet zo. Als zijn vader het al door had, wilde hij het niet onder ogen zien. Persoonlijk ging Tom uit van het laatste, aangezien hij zijn vader in de loop al genoeg hints had gegeven die alleen een blind iemand niet door zouden hebben.

Tom werd er moedeloos van. Hij kon het niet en zou het ook nooit willen kunnen. Echter leek niemand dat door te hebben, zelfs Johan niet.

Waarom had hij nou niet iets van muzikaal talent in zich. Al wat Tom vroeg was een klein beetje talent, zodat zijn vader tevreden zou zijn en hem kon verdragen. Tom wilde ook een keer de waardering van zijn vader voelen. Hij wilde zoveel, maar het liefste wat hij op dit moment wilde was die stomme gitaar in de sloot naast hem gooien en weg fietsen. Hier ver, ver vandaan.

~~~~~~
Ik hoor graaaag kritiek!
Mijn dank is groot