KÖTÜNÜN İYİSİ▪MAVİ [II.kitap]

KİM | 13

Zella Day-Sacrifice ve Bastille-Things We Lost In The Fire. Şarkılarımızın önemli olduğunu unutmayın. Yakında Kötünün İyisi ile ilgili bir sürpriz gelecek. Beklemede kalın. Keyifli okumalar, mavilerim!

അ

Adelina'nın hastanede geçirdiği ikinci gece.

Çocuklar Adelina'nın sağlığı hakkında bir şeyler duymak istiyorlardı. Hastaneye gelmelerinin önünde Volkan Pamir gibi büyük bir engel varken burada olamamaları normaldi. Gelen mesajları benim yerime Buse yanıtladığı için ona minnettardım. Buse kendini o kadar acı içinde bırakıyordu ki birileriyle konuşmak onu oyalıyordu. Öğlene doğru eve gitmesi için onu ikna ettiğimde dakikalar sonra anne ve babasıyla merdivende belirdi. Anne ve babasını daha önce okulda görmüştüm. Buse, Volkan Pamir ile geçmişe dayalı bir arkadaşlığı olduğu için olanları babasıyla paylaştığını anlattığında duyduğum utanç ikiye katlandı. Yaptığım hatalar insanlara zarar vermeye başlayınca yeteri kadar azap çekiyordum, kaldı ki bunu birilerinin duyması beni daha da kahrediyordu. Ne kadarını biliyorlar bilmiyorum fakat Buse'nin babası Murat amca bana çok iyi bakmamıştı. Buna rağmen en az Buse kadar kibar olan Elif teyze her şeyin geçeceğine dair bir şeyler demekle yetinmişti.

Şu an hastane bahçesinde tek başıma otururken düşünmem gereken asıl şeyden uzak kalmaya çalışıyordum. Sarp kayalıkları andıran ve kolay kolay yıkılmayacağı belli olan gözlerin karşısında Adelina'dan uzak durmamın nedenlerini dinledikten sonra yaptığım tek şey neredeyse buydu. Kaçmak... Ama biliyordum ki kaçtıkça kurtulacağım bir konu değildi. Adelina'dan ayrılacaktım. Tıpkı ahmaklıktan ölecek olan romantik başroller gibi. Ama buna mecbur bırakılmıştım. Ölümcül bir hastalığım olduğu için ya da kişiliğim ona zarar verdiği için falan değil... Mecburdum. Sadece bu.

Bankın diğer yanı dolduğunda başımı çevirip bakmadım. O bizim gizli kahramanlarımızdan en önemli olandı. Evet, her ne kadar Savaş'ı başlarda sevmesem de Adelina ile konuşabilmem için beni siteye gizlice sokan oydu. Adelina zor durumda kaldığı zamanlar yanında olduğuna emindim. Adelina'nın çok önemsediği dans okulu işiyle tüm yoğunluğun arasında ilgilenen yine Savaş'tı. Adelina'nın tehlikede olduğunu hepimizden önce sezen ve beni uyaran da Savaş'tı. Tüm bunların sonucunda pisliğimizi temizlemekle görevlendirilen isim yine, yeniden Savaş'tı. Sanırım hayatım boyunca minnettar kalacağım kişi de daima Savaş olacaktı.

"Bir ara eve uğrayın."

Sürekli birilerini düşünüyor gibi görünen Savaş vicdanımı rendeliyordu. Annem ve babam teorik olarak bugün, gün aydınlanınca Bozcaada'daki fotoğraf galerisi için yola çıkacaklardı. Yaz günü benim evden uzakta olmam onlar için pek önemli değildi. Gün içinde kısa mesajlarla kendimi hatırlatıp, huzurlu hissetmesi için annemi rahatlatıyordum.

Karanlığın boğduğu hastane önünde sıcak, tenime eziyet ederken sırtımı yasladığım bank acı vermeye başladı.

"Ne yapacağız?"