Struggles and secrets #2

Hoofdstuk 4 dit is wie ik ben

¿•¿

Ik wordt wakker door twee ogen die mijn ogen doorboren.

'Wat doe je?' snauwt Draco.

Shit! Ik ben bij hem in bed gaan liggen!

Haastig stap ik uit bed. Is het morgen?? Ik kijk op de klok en ja hoor, het ja acht uur.

Spontaan ga ik op de grond zitten en begin ik te huilen.

'Sjezus. Wat is er met jou' zegt Draco en hij komt naar me toe gelopen. Ik kijk hem aan in zijn mooie grijze ogen. Waarschijnlijk is dit een van de laatste keren dat ik hem aan kan kijken, of hij mij.

Ik schraap mijn moed bij elkaar. Ik moet het doen. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel.

'Het spijt me zo erg. Ik moest het geheim houden. Gister toen ik weg ging heb ik voor de duizendste keer gevraagd wanneer ik het kon zeggen en dat mocht vandaag en... En...

Je voelt je overal schuldig voor terwijl dat mijn schuld is. Ik mocht het gewoon niet uitleggen.

Ik heb je gemarteld Draco.

En..en ik heb er dagen om gehuild. Maanden zelfs.

En..en nu vind je me vast vreselijk. Ik hou dit nu al een jaar verborgen verdomme!

Maar ik wil wel zeggen, het spijt me zo!' Huil en ik Draco duwt me van zich af.

'Gulia?' Zegt hij vragend en ik knik. Ik haal het masker van me af, eindelijk. Tranen stromen over mijn wangen en ze zijn nog lang niet van plan om op te houden.

'Ik begrijp het dat je me nooit meer wilt zien' zeg ik zachtjes.

Zijn blik zegt genoeg. Hij is te verbaasd om te reageren.

'Je-Je' is het enige wat hij kan uitbrengen. Nog meer tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik graai snel wat kleren uit mijn hutkoffer en ren naar de badkamer. Snel duw ik de deur dicht en zet hem op slot.

Ik heb het gezegd...

Ik heb het gezegd...

Snel poets ik mijn tanden, kleed me om en borstel mijn haren. Ik doe mijn masker op om mijn beroerde gezicht te verbergen en haal de badkamer deur van het slot. Ik loop terug naar Draco's kamer.

Er is niemand.

Waar zou hij nu zijn?

Ik ga naar de woonkamer voor het ontbijt. Ik ga snel naast Sneep zitten.

Daar zit hij. Hij staart radeloos voor zich uit.

'Je hebt het gezegd' fluistert Sneep en ik knik voorzichtig.

Voldemort komt binnen en dat is het teken dat het ontbijt kan beginnen.

'Ik zie dat Sneep je het al had gezegd, Gulia' zegt Voldemort ineens. Verbaasd kijk ik hem aan, aangezien hij mijn naam noemt. Maar ik knik.

'Doe je masker maar af' zegt hij.

Shit straks zijn mijn ogen betraant!

Voorzichtig doe ik mijn masker af.

'Heeft hij je pijn gedaan?Als dat zo is kan onze Bellatrix daar wel wat aan doen' vraagt Voldemort. Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet dat hij gemarteld wordt.

'Ik heb hem pijn gedaan' zeg ik.

'Maar ik vind het nog steeds een eer om een dooddoener te zijn, het is alleen dat ik het verborgen heb gehouden' voeg ik er snel achteraan voordat hij misschien rare dingen gaat denken.

Voldemort knikt en Bellatrix kijkt teleurgesteld. Ze gaan verder met hun ontbijt.

Wanneer Voldemort klaar is staat hij op en loopt hij weg. De dooddoeners die ook al klaar waren doen hetzelfde, waaronder Draco. Ik blijf aan tafel zitten, terwijl ik soms een hapje van mijn brood neem.

'Ik ga, oke?' vraagt Sneep.

In gedachten verzonken knik ik.

Kan Draco dit wel aan? Ik heb het zo lang voor hem verborgen gehouden! Hij heeft zich zo schuldig gevoelt, terwijl dat allemaal mijn schuld was.

Ik heb hem gemarteld!

'Lukt het, meisje?' hoor ik een vriendelijke stem achter me zeggen. Een hand wordt op mijn schouder geplaatst. Ik draai me om.

Narcissa staat me bezorgd aan te kijken.

'Kan je beter aan Draco vragen, hoe gaat het met hem?' vraag ik.

'Hij is radeloos. Hij weet niet wat hij moet doen. Maar maak je geen zorgen, hij trekt wel bij' zegt ze.

'Oke' zeg ik.

Is dit goed of slecht?

'Kom Gulia, je kan niet eeuwig aan tafel blijven. We gaan naar buiten' zegt ze na een tijdje en ze trekt me overeind. Ze loopt naar buiten en duf loop ik haar achterna.

'Hier is je bezem' zegt Narcissa en ze gooit mijn bezem naar me toe. Hoe kwam ze daar nou weer aan.

'Ik ben niet goed in zwerkbal, maar overgooien kan ik vast wel' zegt Narcissa.

Zwerkbal, iets waarin ik me altijd uit kan leven. Alleen ben ik benieuwd of ik dat nu ook kan. Ze pakt een bezem voor haarzelf en een slurk. Ik stap op mijn bezem en vlieg naar boven.

De wind suist in mijn ogen, mijn haren wapperen naar achter.

'Komt ie!' roept Narcissa en ze gooit de slurk. Je kan meteen zien dat ze er niet goed in is, aangezien de slurk helemaal naar links gaat. Ik storm er op af en binnen no-time heb ik de slurk in mijn handen.

'Wauw' zegt Narcissa. Ik kijk haar vragend aan. 'Jij bent goed' vervolgt ze.

'Dankje' bloos ik een beetje. Ik kijk naar links en zie dat Draco me vanaf een raampje zit aan te staren. Hij heeft tranen in zijn ogen. Ik vlieg naar beneden en al snel komt Narcissa achter me aan. Ik stap van mijn bezem af.

'Dankje' zeg ik en ik geef de bezem terug aan haar. Ze knikt en ik loop naar binnen, opzoek naar Draco.