Mahalle Kızı #Wattys2015

21. Bölüm Korku

İyi geceler ✋gececi tayfa burda mı ? O zamanlar uyumayanlar veya uyuyamayanlar buyurun yeni bölüme 😊 yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli Okumalar ❤

Genç kız, valizlerini arabaya yerleştirirken içindeki buruk duyguyu bastırmaya çalışıyordu. Buraya geldiği günden beri gerçekten mutlu olduğunu hissetti. Ama şimdi bu mutluluğu kısa sürede sona ermişti. Herkes bir an önce yola çıkmak için hızlanırken genç kız son saniyelerini etrafa bakmakla geçiriyordu. Kerem Zeynep'in bakışlarından gitmek istemediğini anlasa da bir şey diyemedi. İyileşmesi için susmak zorundaydı. Cihan bey sürücü koltuğuna oturduktan sonra diğerleri de oturunca en son Zeynep kalmıştı. Hiç istemese de cam kenarında yerini aldı ve gözlerini bi an olsun ayırmadı sevdiği bu şehirden... İçinden küçük çocuklar gibi hüngür hüngür ağlamak geliyor ama yapamıyordu. Canından can gidiyor ama bir kere canım yanıyor diyemiyordu. Susmayı tercih etti genç kız, içindeki sıkıntıyı kendisinden başka kimsenin bilmesine izin vermedi.

***

Zeyneple birlikte aynı arabada olamamanın verdiği rahatsızlıkla yola devam ederken bir türlü onu düşünmeden edemedi genç adam. Bir şey olmuştu, bakışlarından belliydi ama ne olduğunu bilmiyordu. Eli kolu bağlı oturarak gözünü kırpmadan cam kenarından sisli dağları izlemeye başladı. Bir yandan da geçen geceyi hatırladı sevdiği kızın saçlarının kokusu aklına geldi. Çilek kokuyordu. O anı tekrar yaşamak için neler vermezdim diye düşündü genç adam. Sevdiği kızın gülüşü gözünün önüne gelince gülümsedi. Ama annesinin bakışlarıyla tekrar camdan dışarıya bakmaya devam etti. Bir süre sonra cebinden telefonunu çıkarıp Zeynepe mesaj atmaya karar verdi.

"İyi misin ? "

Genç adam mesajı gönderdikten sonra tam cebine koyacakken mesaj geldi :

"Bilmiyorum."

Gelen mesajın ardından anında cevap yazıp gönderdi.

"Anlatmak ister misin ? "

Mesajı gönderdikten sonra anında cevap geldi :

"Korkuyorum."

Aklında bir sürü şey geçmişti genç adamın ama yinede doğru cevabı bilmek için cevap yazıp gönderdi.

"Neyden ? "

Cama yaslanıp dışarı izlemeye devam ederken kısa süreliğine gözlerini ayırıp gelen mesaja baktı.

"Kaybetmekten."

Genç adam tekrar soru sormak istese de yapamadı. Kaybedilecek o kadar çok şey vardı ki hangisini söyleyeceğini bilmediğinden kısa bir mesaj yazıp telefonunu kapattı.

"Ben yanındayım. "

***

Keremle konuşmayı bitirdikten sonra camdan dışarı bakmaya devam ettim. Trabzon dan çıktığımızı farkedince derin bir nefes alıp verdim. Ölüm riskimin olduğu bir hastalıkla baş etmekten korkuyordum. Tekrar uyanamamaktan korkuyorum. Eğer korkularımın altından kalkamazsam hayat denen oyunu kaybetmekten korkuyorum. Çünkü içi sevdiğim insanlarla dolu ve ben onları bırakıp gitmekten korkuyorum. O kadar korkuyorum ki biri sarılsa sanki bir daha göremeyecekmişim gibi bırakmadan sıkıca sarılmak istiyorum.

Babamın açtığı şarkıyla kafam dağılırken müziği dinlemeye başladım.

"Sen yarim idun... Sevduğum idun... Ölesiye sevdum seni herşeyim idun... "

Meğer şarkıların arasında gizlenmiş bir hayatımız olduğunu farkettim. Her şarkıda bir söz hayatımızdan bir parçaymış gibi geliyor. Sanki biz konuşmasak da onlar nasıl hissettiğimizi anlatıyorlarmış gibiydi...