Race Against Love (on-going)

Chapter 10

REESE

I'm surrounded by eighteen girls and eighteen boys, each are holding stems of roses and lavender pink candles. And I chose lavender pink color for my evening dress in its simplest, yet modish style. No fancy laces, just plain soft and thin fabric. Just the way I like it. My accessories are only a pair of blue sapphire earrings and my favorite Pandora bracelet. And no make-up. Sabi ni Mommy, maganda naman daw ako kahit walang make-up.  Napangiti ako. Mommy ko talaga siya.

Kumaway ako sa kanila ni Daddy na nakangiting nakamasid sa kaganapan. Masaya ako at pinagbigyan nila ang gusto kong gawing simple lang ang celebration ng eighteenth birthday ko. Pati mga decorations, simple lang. As you enter the orphanage's dining hall, you will see balloons in various sizes and colors floating everywhere. The area is large enough to accommodate fifty tables for four, each has a vase with fresh freesias on it. And on the right, a table is set for a three-layer mocha cake. Kuntento ako sa set-up ng venue, ganun din si Mommy. I'd rather spend for the needs of the orphanage rather than on lavish birthday preparations. 

 I was 10 then, sinabi ni Mommy na gusto niyang sa isa sa mga hotels gaganapin ang eighteenth birthday celebration ko. That includes an estimated 500 guests. Hindi ko pa noon lubos na maunawaan kung gaano kalaking handaan ito kapag natuloy. 

But when I turned 15, everything's changed. I didn't like the crowd. At ayokong maging center of attention. So when my family was featured in a cover of a magazine and  people started to recognize me, that me uneasy. Hindi ako artista. Kaya sabi ko sa sarili ko, hindi ako dapat  makilala ng publiko. Later on,  I realized, my family from both sides are considered huge names in business industry. Kaya sanay sila media at normal na sa kanila na makilala sila ng ilan. But not me. Para sa akin, nakalakihan ko man ang marangyang pamumuhay at ito ang normal para sa akin, but minus the fame.  I know. I'm lucky to have both. For me, it's a privilege enjoyed only by few people like us. 

Naalala ko ang laging sinasabi ni Mommy. Someday, kapag ako na ang magma-manage ng business, I can't hide from media forever. Kasama ito sa package kumabaga. Kaya, ang sabi ni Mommy, umpisahan ko ng sanayin ang sarili ko na humarap sa tao. Hindi lang ako, kundi pati ang mga kapatid ko. Kasi kaming mga anak nila ang magiging tagapagmana ng kung anumang nasimulan nila. 

Especially now that our company is active on its support for numerous institutions, people in the media wanted them so bad in their papers and shows to encourage others  in the business industry to join them in their advocacy. Well, that's how my future life would be.

 Naalala ko tuloy ang mga nagdaang birthday celebrations nina Mommy at Daddy, halos wala akong kilala sa mga bisita.  I witnessed these upscale celebrations, at sa sobrang dami ng bisita, wala ng interaction ang mga tao. They won't even know who missed the event. At kahit pa may separate celebration ang parents ko para sa mga kakilala, intimate friends and relatives, still, I don't want my special day to be like that. Ayoko ng mga bisitang  hindi ko naman personal na kilala. Kaya tumanggi ako sa isang malaking handaan. Sapat na sa akin ang makasama ang mga taong malalapit sa akin. Makumpleto lang ang pamilya ko, masaya na ako. Si Tito Hans lang ang wala. Hindi ito nakauwi kasi may sakit si Chloe.  Sina Lolo Daddy at Lola Mommy, nasa bahay, inaayos nila ang preparation para sa diner na gaganapin doon. Humabol naman si Railey at ilan niyang mga kaklase. Kapansin-pansin ang kanina pa niya pagdikit sa isang dalagita na sa tingin ko ay kasing-edad din niya. I'm wondering if this is the same girl na dinalhan niya ng mga balloons at flowers dati. At some point, na-guilty ako. Hindi ko na sila naasikaso ni Reira. Lalo na si Railey, hindi ko na ito madalas na nakakausap, kaya hindi ko na alam ang nangyayari sa kanya. Babawi ako sa kanya after the holidays. Kumaway ako sa kanila. He gave me a salute and a flying kiss. Napangiti ako. Hindi pa rin nagbabago ang kapatid ko. Still the same Railey, playful and sweet.