The reason-l.h

κεφάλαιο 10

- Caroline κατέβα τώρα. (μου φωνάζει ο John από κάτω)

- Τώρα έρχομαι.

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ίσιωσα τα μαλλιά μου έβαλα ένα μαύρο κολλάν με μια σχετικά μακριά μπλούζα. Παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω κάτω.

- Γιατί είσαι τόσο σπαστικός;(ρωτάω τον John ο οποίος με κοιτάζει με δολοφονικό βλέμμα)

Βγαίνουμε από το σπίτι και μπαίνω στο αμάξι του John.

- Πότε θα πάρεις δικό σου αμάξι;(ρωτάω γνωρίζοντας ότι ο John πάντα λάτρευε τα αμάξια)

- Ο μπαμπάς μου δεν με αφήνει ακόμα. Πιστεύει είμαι πολύ μικρός. Αλλά θα μου πάρει μάλλον του χρόνου.

Φτάνουμε στο σπίτι του Michael και του Calum. Ναι, μένουν μαζί. Μένουν αρκετά μακριά από το σπίτι μου, κοντά στο σχολείο μας. Έχω τόσες πολλές απορίες για αυτήν την παρέα, αλλά κρατώ το στόμα μου κλειστό.

Το αυτοκίνητο σταματάει σε μια μονοκατοικία. Δεν μου φαίνεται παράξενο, γιατί στην Βοστόνη τα περισσότερα σπίτια είναι μονοκατοικίες. Το σπίτι αυτό είναι κανονικό σε μέγεθος και έχει ένα γκαράζ με ένα πανάκριβο αυτοκίνητο μέσα. Είναι άσπρο και έχει δύο ορόφους. Να πω την αλήθεια, περίμενα το σπίτι να έχει πιο έντονα χρώματα και να μην είναι τόσο όμορφο αφού ο Calum και ο Michael μένουν εδώ.

-Σίγουρα είναι το σωστό σπίτι;(ρωτάω τον John ο οποίος έχει το ίδιο ύφος με εμένα(

-Αυτή είναι η οδός που μου έστειλε η Elizabeth.

Πλησιάζουμε διστακτικά την πόρτα και χτυπάμε το κουδούνι. Ξαφνικά ένα άγχος με κατακλύζει που θα δω την 'τρελοπαρέα'. Μήπως με θεωρούν περίεργη και ξενέρωτη; Βασικά, δεν έχουν κάνει καν την προσπάθεια να μου μιλήσουν και να με γνωρίσουν. Την πόρτα ανοίγει ο Michael ο οποίος μας δίνει τα χέρια και μας αφήνει να περάσουμε μέσα.

-Γεια σας παιδιά. Μπορείτε να αράξετε στο σαλόνι για λίγο μέχρι να αρχίσει η πρόβα. Σαν το σπίτι σας.

Το σπίτι είναι ωραίο διακομισμένο. Το κύριο χρώμα είναι το άσπρο. Καθώς προχορώ προς το σαλόνι, μπορώ να διακρίνω δίσκους και αφίσες από διάφορα συγκροτήματα. Στο σαλόνι κάθονται η Elizabeth με τον Luke δίπλα δίπλα. Από πού και ως που μαζί; Και γελάνε με κάτι καθώς αυτή γέρνει στον ώμο του. Τι φάση; Αυτή με τον Michael δεν έπαιζε κάτι; Δεν μας δίνουν σημασία, μόνο η Elizabeth μου σκάει ένα χαμόγελο.

-Ήμαστε έτοιμη για την πρόβα(εμφανίζεται ο Calum και μας κάνει σήμα να ανέβουμε πάνω)

Όλοι αρχίζουν και ανεβαίνουν τις σκάλες και εγώ μένω τελευταία. Έχω ήδη μετανιώσει που ήρθα. Μήπως να βρω μια δικαιολογία και να φύγω; Μπα, θα με περάσουν για σνομπ. Το μόνο που θα κάνω είναι να το παίξω αδιάφορη. Σωστά; Δεν κατάλαβα ότι είμαι στις σκέψεις μου και δεν έχω ανέβει ακόμα τις σκάλες. Μου συμβαίνει πολλές φορές αυτό. Χάνομαι στις σκέψεις και στις φαντασιώσεις μου και δεν καταλαβαίνω ότι ο κόσμος συνεχίζεται και ότι πρέπει να συμβαδίσω με την πραγματικότητα. Ανεβαίνω τις σκάλες και βλέπω τον Luke να περιμένει έξω από μια πόρτα και κοιτάει αριστερά-δεξιά. Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο αυτό και οι ματιές μας κλειδώνονται. Δεν έχω προσέξει ξανά πόσο γαλανά είναι τα μάτια του και το πρόσωπο του είναι τόσο όμορφο, που με κάνει να κλάψω. Με κοιτάει σε όλο το πρόσωπο. Το βλέμμα του εστίασε στα χείλια μου και ύστερα στα μάτια μου, ώσπου μας χαλάει την στιγμή ο Calum, ο οποίος φωνάζει τον Luke για να βοηθήσει. Παίρνω τα μάτια μου από πάνω του και μπαίνω μέσα. Νιώθω τόση ντροπή. Κοιτιόμασταν τόση ώρα, λες και είμαστε ζευγαράκι. Απλώς όταν τον κοίταξα, χάθηκα μέσα στο βλέμμα του. Καθόμαστε σε κάτι καναπέδες και περιμένουμε να αρχίσουν την πρόβα. Ο John πετάει καμιά βλακεία που και που, δικαιολογείται όμως, γιατί John είναι αυτός. Τα παιδιά ελέγχουν τα συστήματα για να ξεκινήσουν και η Elizabeth είτε βοηθάει είτε μιλάει με τα παιδιά, ειδικά τον Luke. Ένας κόμπος δημιουργείτε μέσα μου καθώς μιλάνε, και δεν λέει να φύγει. Αρχίζουν την πρόβα σιγά σιγά και εγώ απλώς μιλάω με τον John και βγαίνω φωτογραφίες μαζί του.

+>