The reason-l.h

κεφάλαιο 14

 Το γήπεδο είναι γεμάτο σχεδόν και φανταστείτε..έχουμε έρθει 1 τέταρτο πιο νωρίς. Είναι όλο το σχολείο εδώ και θα έρθει και η τρελοπαρέα. Είμαι εγώ, η Elizabeth και ο John. Ο John δεν μιλάει πολύ και ανυσηχώ πολύ.

- John, γιατί είσαι έτσι;(ρωτάω εγώ καθώς καθόμαστε σε  κάποιες θέσεις όπου μπορούμε να δούμε καλά τον αγώνα)

- Σωστά. Δεν έχεις πει ούτε μια βλακεία μέχρι στιγμής.(συμπληρώνει η Elizabeth και γελάω)

- Έχουν γίνει κάποια πράγματα που δεν τα ξέρετε.

- Θέλουμε να τα μάθουμε όμως(μουρμουρίζω)

- Παρεπιπτώντος, τα μαλλιά σου είναι τέλεια σήμερα.(μου λέει και του χαμογελάω)

  Η Elizabeth ήρθε σπίτι μου μετά το σχολείο και μου έφτιαξε τα μαλλιά. Τα έκανε σγουρά κυματιστά και μου τα έπιασε μια αλογοουρά. Είναι πολύ όμορφα. Επίσης, έβαλα πιο κολλητά ρούχα. Φυσικά έκανα μισή ώρα μέχρι να τα βάλω, γιατί δεν ήθελα να αποχωριστώ τα φούτερ μου και τα φαρδιά μου παντελόνια. 

- Έρχονται. Αγνόησε τον.(ψυθιρίζει στο αυτί μου η Elizabeth)

  Παίρνω βαθιές ανάσες και αρχίζω μια συζήτηση με τον John. Μου έλεγε για το ποδόσφαιρο. Τα παιδιά μας χαιρετάνε, ενώ ο Luke κοιτάει ένας προς έναν. Σταματάει σε εμένα και με κοιτάει στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα. Θέλω να τον κοιτάξω τόσο πολύ. Τι πειράζει  μια μικρή ματιά; Γυρνάω και κοιτάω τα μάτια του. Είναι καταγάλανα για κάποιο λόγο. Προσπαθώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, αλλά δεν μπορώ, ώσπου νιώθω ένα σκούντηγμα και έτσι συνέρχομαι. Κοιτάω προς το γήπεδο.

[...]

Ο αγώνας τελείωσε και εγώ με την Elizabeth φωνάζαμε σαν τρελές την ομάδα του Λάζαρου. Ο Luke δεν με ξανακοίταξε αλλά όταν φωνάζαμε το όνομα του Λάζαρου, με αγριοκοίταξε. Σνομπάρα είναι. Ευτυχώς νικήσαμε. 

- Παιδιά, τι λέτε; Πάμε για καφέ;(ρωτάει ο Michael αφού φιλάει την Elizabeth)

 Οι περισσότεροι συμφωνούν, αλλά εγώ πρέπει να πάω σπίτι.

- Εγώ θα πάω σπίτι. Τα λέμε αύριο.

- Σίγουρα;(με ρωτάει  η Elizabeth)

- Ναι, πρέπει να φύγω τώρα. Θα χάσω το λεωφορείο.(λέω και χωρίζουν οι δρόμοι μας)

  Προχοράω και βάζω την κουκούλα μου μιας που ένιωσα κάποιες ψιχάλες στο κεφάλι μου. Πάντως ο Λάζαρος έπαιξε πολύ καλά. Πρέπει να τον συγχαρώ αύριο. Οι σκέψεις μου διακόπτονται από μια κόρνα. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω έναν Luke μέσα στο αυτοκίνητο. Τον αγνοώ και αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα αν και θέλω λίγα λεπτά για να φτάσω στην στάση. Το αυτοκίνητο έχει έρθει δίπλα μου και ανοίγει το παράθυρο.

- Έλα να σε πάω σπίτι σου. Θα βρέξει.(φωνάζει ο Luke για να ακουστεί)

- Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, αλλά θα πάω μόνη μου. Την επόμενη φορά.

- Ξανθούλα, μην με κάνεις να θυμώσω. 

  Κοιτάω λίγο τον ουρανό και βλέπω ότι βρέχει πιο δυνατά, οπότε αποφασίζω να μπω στο αυτοκίνητο μαζί του. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι;

 Μπαίνω στο αυτοκίνητο και για λίγο κανείς δεν μιλάει ώσπου δεν αντέχω και ρωτάω κάτι που σκεφτόμουν.

- Γιατί δεν πήγες με τα παιδιά;

- Πίστεψα ότι θα είχε περισσότερη πλάκα να είμαι μαζί σου.

- Άρα είμαι ένας κλόουν για εσένα. Πολύ ωραία.(λέω και τον κοιτάω έντονα)

- Δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλά -

- Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις. Γελάς μαζί μου επειδή δεν είμαι σαν τις άλλες, δεν βγαίνω σε κλαμπ και πίνω. Το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω και να βλέπω σειρές και ρούχα. Τα έχω ξανακούσει(λέω με μια ανάσα και κοιτάω έξω από το παράθυρο)

- Γαμώτο. Σταμάτα να είσαι τόσο πεισματάρα. Δεν εννοούσα αυτό.(μου απαντάει φωνάζοντας δυνατά και χτυπάει το τιμόνι με το χέρι του)

 Τον κοιτάω τρομαγμένη και αποφασίζω να μην μιλήσω άλλο. Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου και το αυτοκίνητο σταματάει. Πάω να βγω αλλά με διακόπτει η φωνή του.

- Caroline, με φοβάσε;(με ρωτάει και για λίγο προβληματίζομαι)

  Δεν τον φοβάμαι. Ξέρω ότι δεν θα μου έκανε κακό ποτέ. Απλώς φοβάμαι όταν δεν είναι ο εαυτός του.  Φοβάμαι το τι θα αντικρίσω κάθε φορά που βγαίνω μαζί του.

- Δεν σε φοβάμαι. 

- Καλώς. Γιατί ποτέ δεν θα έκανα κακό. Σε εσένα.