You're the cup to my cake - a Dutch Larry Stylinson fanfiction

Chapter 3

Louis;

Ik hoestte nog een paar keer waarna ik de koude wind langs me voel blazen. Niet fijn… Niet fijn… Opeens hoorde ik de deur van de winkel weer opengaan en werd ik mee naar binnen gesleurd. Ik had het zo snel niet eens door. Het ging me allemaal te snel. Wat ik wel wist is dat het in de winkel lekker warm en verlicht was, gevuld met de warme, zoete geur van cupcakes. Mijn mond bleef stijf dicht. Ik zei niks. Gewoon, bang om iets verkeerds te zeggen of misschien zelfs er uit gestuurd te worden. Ik ging zitten op de stoel en bleef stil toen hij vroeg hoe lang ik daar al zat. Dat ging ik niet zeggen, straks vind hij me eng of vies.

Al snel kreeg ik de optie om me om te kleden. Ik pakte het setje en knikte. Beter dat dan deze natte bende. Als ik klaar ben slaat hij een warm kleed om mijn schouders en droogt mijn haren. Vanwaar zo lief? Niemand is aardig tegen mij en waarom zouden ze eigenlijk?

“Gaat het weer een beetje?” vroeg de jongen met smaragd groene ogen en bruine krullen.

Ik knikte zacht. Natuurlijk, ik was allang blij dat iemand iets voor me deed en dan voel je je automatisch beter. Veel beter. Deze plek is wel iets veranderd, maar nog steeds dezelfde uitstraling die me als kind al vertrouwt liet voelen.

Uiteindelijk hield hij me een bord van cupcakes voor. Mijn ogen vergrootten. Wauw, ze… zijn echt prachtig. Allemaal kleuren en smaken. Ik keek van hem, naar het bord en weer terug. Hij knikte, alsof ik ze allemaal mocht. Maar een, ééntje maar, sprak me het meest aan. Het was dezelfde als die ik jaren terug had gehad. Met het suikerlaagje onderop. Met kleine, genietende hapjes begon ik te eten. Ik genoot net als toen. Ik sloot mijn ogen en bleef eten, tot ik mijn vingers afgelikt had. Dat lekkere suiker…. Dat had ik echt even nodig. De warme, zoete smaak van suiker en cupcakes. Jarenlang heb ik die smaak niet gehad, ik kon me ook niet herinneren hoe suiker smaakte. Het klinkt vreemd maar het is echt zo.

Geen kruimeltje werd verspild. Zoiets moois kon je niet laten liggen. Geen enkel stukje. Zijn krullen dansten langs zijn gezicht. Toen besefte ik het me. Hij stond in de keuken toen ik mijn cupcake kreeg. Hij had zijn mouwen opgestrookt en zijn krullen achter zijn oor gedaan. Hij droeg een wit schort. Af en toe zag ik hem naar me kijken. Hij heeft zoveel geluk dat hij hier nu werkt, of nou ja, dat hij dit bezit. Als ik hem was zou ik alles wat over was zelf op eten, tot ik misselijk werd. Hoe kan je ze nou weerstaan?

Ieder kind houdt van zoetigheid, natuurlijk. Ik nog steeds, nog meer. Ik had gewoon behoefte aan suikers. Suiker, suiker, suiker… De zoete smaak van suiker… Ik glimlachte even klein en keek hem aan. Hij kwam even later terug met een pilletje. Ik keek er even bang naar. Wat was dat? Iets waardoor ik bewusteloos zou worden of dood zou gaan? Ik had niks met medicijnen, ik heb ze nooit gehad dus weet niet wat ik er mee moet. Altijd als ik ziek was moest ik maar hopen dat alles goed zou gaan en ik niet zou sterven. Het is beangstigend als je kind bent maar ik kon niet anders, jammer genoeg.

“Neem maar in, het helpt tegen de hoofdpijn.”

Zijn vriendelijke glimlach laat me hem vertrouwen. Ik nam het aan, gooide het in mijn mond en dronk het glas water helemaal leeg. Ik keek hem aan en glimlachte zwak. “D-Dankje…” Hakkelde ik.

“Graag gedaan. Ik help je graag.”

Ik knikte en glimlachte maar even. Waarom? Waarom zou hij iemand als mij in godsnaam willen helpen? Ik ben niemand, ben nooit iemand geweest en zal ook nooit iemand zijn. Het heeft geen nut om aardig tegen me te zijn, ik kan niks terug doen. Niet in spullen of bezittingen. Ik had geen geld. Ik kon slechts alleen maar mijn dankbaarheid tonen. Ik keek naar zijn krullen, waarna mijn blik langs zijn ogen naar zijn lippen gleden. Hij was niet lelijk. Zeker niet…

“Ik heet trouwens Harry.” bewogen zijn volle, roze lippen. “Hoe heet jij?”

“Louis. Louis Tomlinson.”

“Ik kan die naam niet echt plaatsen, sorry.” verontschuldigde hij zich en ging bij me zitten. Ik glimlachte en haal mijn schouders op.  “Ik jouw naam ook niet echt, puur alleen je gezicht.” Ik glimlachte. “En je krullen.” Harry grinnikte, waarbij zijn glimlach verbreedde en zijn ogen kleiner werden met kleine lachrimpeltjes er naast. Er vormden zich kuiltjes in zijn wangen.  “Dat kan kloppen, mensen herkennen me vaker alleen aan mijn krullen. Of mijn schort.” Hij klonk een beetje verbaasd. Vast om het feit dat ik hem herinnerde ondanks dat hij verstopt stond in de keuken. Het leek alsof hij mij ook herkende van toen. Ik grinnikte even zacht en keek naar de grond.

“Niemand herkent mij…  Ja, als die irritante rot zwerver die iedereen lastig valt terwijl ik geen vlieg kwaad doe. Daar kan ik me soms echt doodongelukkig om voelen. Maar zo is het leven gewoon. Je doet er niks aan.” Hij keek me aan alsof ik zojuist mijn zeer zielige levensverhaal had verteld, maar dat zou ik hem nooit vertellen. Nooit vertel ik hem wat mijn vader mij en mijn moeder had aangedaan. Niemand hoeft dat te weten. Het is gewoon niet zo belangrijk. En de rest wat me overkomen was hoeft hij ook niet te weten. Nog niet.

“Ik kan niet echt iets erg interessants vertellen over mezelf. Vertel jij maar over jezelf, dat bespaart je veel gapen.” Ik glimlachte even een keer zwak en keek hem aan. Ik wou hem niet vervelen met mijn levensverhaal. Het zou hem toch niks kunnen schelen. Ik wou hem niet weg jagen. Ofeerder dat hij mij weg jaagt. Dat ik deze warme, gezellige winkel zou moeten verlaten nu ik eindelijk iemand heb waar ik een beetje mee kon praten.

Hij fronste en keek me aan alsof ik gek was. “Ik praat er gewoon niet graag over.” Hij knikte begrijpend. “Er is veel gebeurd… Té veel.” Ik keek hem aan en wende toen mijn blik af.

----------

Hiiiiii guys! Ik ben echt zo-zo-zo blij dat jullie dit lezen! Je wilt niet weten hoe blij ik ben :3 Eigenlijk dacht ik dat ik dit eerst niet echt kon, maar Nathalie zei telkens dat het wel goed kwam en dat kwam het ook. Ik ben vreselijk enthousiast! Ik ben dol op verhalen schrijven en ik word er telkens beetje bij beetje een beetje beter in. (Denk ik tenminste, lol :{P) Maar ik waardeer het gewoon dat jullie dit lezen en jullie de tijd nemen om ons verhaal echt, ja, te lezen? XP (Ik faal) Maar goed. Ik wou gewoon even laten weten hoe fijn ik het vind dat ons verhaal gelezen wordt en (hopelijk ook) leuk gevonden word. Heel erg bedankt!

Xx Sanne Horan <3