Ps- I'm writing this from heaven (a Dutch thriller)

~ don't trust anyone...

sorry sorry sorry voor ineens twee maanden onactiviteit (wauw deze zin klopt volgens mij niet) maar anyway: sorry guys! Ik moet regelmatiger gaan posten iknow! En ik zal proberen me daar aan te gaan houden. Veel leesplezier met dit verse hoofdstuk i hope you like it||
----------------------------------------------

~ Fleur
'Sommige mensen beweerden dat verdrinken de pijnlijkste dood zou zijn. Ik dacht altijd dat dat niet waar was en dat het wel snel zou gaan, maar helaas was deze bewering waar: verdrinken was de pijnlijkste dood ever.'
Dit was mijn tweede officiële dood als je het verslinden in de Dark Side of Heaven niet mee zou tellen. Mijn longen deden ver-schrik-kelijk veel pijn! Ik ademende steeds weer opnieuw alleen maar water in waardoor het voelde alsof ik om de seconde stikte. Tien minuten lang hielden mijn sterke, jonge longen vol en daarna was ik dood. Ik zweefde omhoog en zag hoe mijn bleke lichaam zielig en alleen in het water dreef.
Twan had het wel gehaald! Hopelijk zou hij niet terug naar binnen gaan om mij te redden want dat was sowieso al te laat. Ik zweefde verder en verder naar boven totdat ik in het zwart terecht kwam. Verdomme! Ik was vergeten dat het zo ontzettend kil en leeg voelde. Even hield ik mijn adem in. Ik moest natuurlijk stil zijn voordat Whisper me kon vinden! In mijn gedachte hoorde ik het geluid van zijn voetstappen mijn kant naderen. Trillend zweefde ik een stukje verder. Mijn hart (die ik eigenlijk niet had omdat ik dood was) sloeg een pomp over toen een ijskoude hand mijn pols greep. Ik kon geen woorden uitbrengen op de een of andere manier en ik werd meegetrokken! What the hell was happening to me?!

~ Twan
'Hoe kon ik dit laten gebeuren?!' Ik kneep hard in mijn handen waardoor mijn knokkels wit wegtrokken. 'Fleur was nog binnen in het schuurtje en ze was waarschijnlijk al dood!'
'Moest ik terug gaan?'

'Natuurlijk!' Maar stel dat het al te laat was, dan zou ik voor niks naar binnen gaan. Ik beet op mijn lip en proefde druppeltjes bloed.
'Fleur zou het nooit goed vinden als ik voor haar naar binnen zou gaan maar dat het eigenlijk al te laat was.'
'Maar hoe kon ik haar daar zo binnen laten!'
Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek door het kleine raampje waar ik uit was ontsnapt.
'Slik'
Fleurs lichaam dreef roerloos tegen de muur aan. 'Fleur was dood. Ze had het niet gehaald en dat was mijn schuld!'

Ik slikte een brok uit mijn keel en probeerde mijn tranen binnen te houden. 'Wat moest ik doen? Moest ik ook dood gaan om naar de Dark Side of Heaven te gaan of moest ik juist hier blijven zodat Whisper me niet kon pakken?'

Duizend vraagtekens dwarrelden door mijn hoofd en ik werd er duizelig van. 'Als ik hier zou blijven was ik veiliger en Fleur eigenlijk ook omdat Whisper ons allebei wou pakken. Maar ik zou het nooit over mijn hart verkrijgen als Whisper Fleur zou pakken!'

'Damn wat was dit moeilijk!' Een paar seconden staarde ik wezenloos naar mijn verkleumde handen. Ze waren helemaal rimpelig geworden door het water in het schuurtje. Mijn moeder zou nu zeggen: "O Twan je hebt net oma handen!" God wat miste ik mijn moeder! Ik had haar al een dik jaar niet meer gezien! Ze zei altijd: "Er zijn geen foute keuzes, maar kies altijd voor de liefde".

"Oke mam, ik kies voor de liefde". fluisterde ik zachtjes. Met een ruk opende ik het veel te kleine luik, sprong naar binnen en voelde hoe ik omringt werd door het ijskoude water. "Alles voor Fleur"

"Wow wow wow, dat zou ik niet doen makker!" Een hand pakte mijn schouder vast en trok me naar boven.  Verbaasd draaide ik me om en ik keek in het gezicht van een lange jongen, donker krullend haar, brede schouders en ongeveer even oud als ik.
"Sebastiaan is de naam." De jongen die dus Sebastiaan heette stak zijn hand uit.
Ik was nog steeds erg verbaasd en keek een beetje dom voor me uit. Uiteindelijk besloot ik maar om wat te zeggen. "Uhh ik ben Twan", bracht ik moeizaam uit.
"Aangenaam Twan"
"Wat wou je in mijn schuur doen?"

Zíjn schuur? Ik dacht even na en toen begreep ik pas wat Sebastiaan bedoelde.
"M..mijn vriendin"
"Ze..ze zit in die schuur!"

Sebastiaan keek me niet begrijpend aan. "Uhh oké? Zal ik de schuur even open maken dan?"

Ik zuchtte even diep. Ik moest het beter uitleggen, het was ook niet niks.

"Oke dit gaat raar klinken. Mijn vriendin zit in die schuur, en die schuur zit vol met water en ze is dood dus we moeten de schuur openen!"

Sebastiaan keek me geschrokken aan. "Wat?! Hoe?!" Haastig rende hij naar de deur, graaide in zijn achterzak van zijn Nike jogging broek om zijn sleutel te pakken en in een vlotte beweging opende hij de deur.

Nog geen seconde later dat hij de deur had geopend vloog hij naar achteren drijvend op een enorme golf. Honderden liters water ontsnapten uit de schuur.

Zoekend keek ik om me heen of ik Fleur ergens zag drijven. Inmiddels was de schuur al 'watervrij' dus snel liep ik naar binnen.
Mijn blik bleef hangen op een grote zwarte bobbel in de hoek achter in het schuurtje. Daar ze lag ze dan, als een pudding in elkaar gezakt. Mijn lieve Fleur.

Ik voelde een hand een klopje op mijn schouder geven en keek achter me. Sebastiaan keek me medelevend aan, en zijn gezicht was spierwit geworden. 'I..ik wil niet onbeleefd zijn hoor" zei hij zachtjes. "Maarr.. Hoe is dit gebeurd?"

Ik slikte. 'Hoe in hemelsnaam moest ik aan een doodnormale schooljongen gaan uitleggen dat er een hemel was met een goede kant en een slechte kant, dat ik eigenlijk al twee keer dood was gegaan en dat Whisper bestond?!'

"Uuhh, dit gaat heel raar klinken Sebastiaan." zei ik terwijl ik me mentaal voorbereidde op mijn speech over de hemel.

Sebastiaan keek me aan met een vals glimlachje. "Weetje Twan, eigenlijk heet ik helemaal geen Sebastiaan. Ik zei toch dat ik je zou vinden! Fluisterde de kille stem van...

'Damn, Whisper had me gevonden...'

Vote/reaction/follow? Xoxo