Ps- I'm writing this from heaven (a Dutch thriller)

~ run'

~ Fleur
Als een versteend iemand bleef ik roerloos staan. Zijn gifzwarte ogen leken haast door me heen te kijken, zo weinig gevoel lag er in zijn blik. 'Heb jij dit gedaan?!' Snikte ik luid terwijl ik Twan doorzoekend aankeek. Ik zag dat Twan op zijn lip beet. 'Het spijt me Fleur'. Ik kon haast niet uit mijn woorden komen. Twan had Teun vermoord. 'Ik haat je! Ik focking focking haat je!' Twan keek naar de grond. Zijn gezichtsuitdrukking was veranderd van gevoelloos naar verdrietig. Bedroefd snikte hij. 'Het spijt me zo erg dat ik jou heb uitgekozen Fleur! Het spijt me echt heel erg'. 'Was zijn verhaal dan toch waar?' Dacht ik verdrietig. 'Dus.. Ben jij dan echt een geest op zoek naar een lichaam?' Zei ik aarzelend. Langzaam knikte Twan met zijn hoofd. 'Ik snap dat dit moeilijk te bevatten is, maar het is écht zo'. 'Jaja' dacht ik versuft. Hij zat vast en zeker gewoon weer te liegen om een excuus te verzinnen zodat hij mij makkelijker kon vermoorden. Ik moest laten lijken alsof ik hem geloofde, dus zei ik: 'Maar waarom persé míj?' Twan zuchtte diep. 'Omdat ik jou definitief heb uitgekozen. Je zag er zo perfect uit dat ik jou koos. Later werd ik verliefd op je en nu kan ik het dus niet meer veranderen om iemand anders te vermoorden inplaats van jou'. Ineens begon ik te twijfelen aan hem. Loog hij nou niet? Was dit de waarheid? Maar toen dacht ik weer: 'Fleur doe normaal! Je staat tegenover iemand die jou wilt vermoorden. Je moet vluchten!' Paniekerig dacht ik na over een vluchtweg, maar Twan stond tegenover me in de deuropening. Ineens kreeg ik een idee. 'Twan, ik geloof je', zei ik met een droevige stem. Ik boog naar voren en gaf hem een kus op zijn wang. Verrast keek hij op. Zijn ogen keken me medelevend aan. Hij pakte mijn hand vast en trok me voorzichtig dichter tegen zich aan. 'Nu was mijn moment!' dacht ik haastig. In een felle beweging rukte ik me los uit Twan's omhelzing. Verschrikt keek hij op, maar hij was te laat om mijn vuist te ontwijken: 'Het was gelukt! Ik had Twan bewusteloos geslagen!' Waarschijnlijk bleef hij maar hooguit een minuutje buiten bewust zijn, dus ik moest nú vluchten. 'Shit, waar was mijn mobiel gebleven?! Nu kon ik Nadia en de politie niet waarschuwen!' Ik aarzelde even, maar besloot om te kiezen voor mijn eigen veiligheid. Snel gooide ik het raampje in de woonkamer open, en probeerde me erdoorheen te wurmen. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik voelde hoe mijn hart vliegensvlug klopte. Het raampje was te smal om erdoorheen te komen! 'Shit shit shit, wat in godsnaam moest ik nu doen?! Ik durfde echt niet langs Twan te rennen, want stel je voor dat hij net wakker zou worden!' Koortsachtig dacht ik na. Ik was zo ontzettend bang dat ik bijna ging hyperventileren. Ineens schoot me iets te binnen. 'Ik moest mezelf kunnen beschermen!' Als een malle rende ik naar Teun's aanrecht en zoekend keek ik rond. In een fractie van een seconde zag ik een grote messenhouder liggen en snel pakte ik een vlijmscherp mes. Het voelde ijzig koud aan waardoor ik nog banger werd dan eerst. Ik propte het in de jaszak van mijn Abercrombie en Fitch vest en snel bedacht ik verder aan een uitging. Alle ramen zaten potdicht. Ineens hoorde ik een kreun uit de gang. 'O man, het was Twan! Wat moet ik doen wat moet ik doen!' Ik kon niet meer helder nadenken in mijn hoofd. Ik móest nu écht actie gaan ondernemen, anders zouden dit mijn laatste seconden kunnen zijn. Schichtig keek ik om me heen. Ik hijgde benauwd en voelde mijn aders pompen. Toen viel mijn blik op een houten stoel. Vliegensvlug pakte ik het op en met al mijn kracht gooide ik het keihard door het voorraam. Scherven glas vlogen door de hele kamer. Snel bukte ik in elkaar om mezelf te proberen te beschermen. 'Omg het was gelukt! Ik had het raam gebroken waardoor ik kon vluchten!' Met een grote aanloop sprong ik door het raam, maar mijn been schaafde langs de stekelige glasrand. 'Aaaa fuck!' In een flitsende beweging greep ik naar mijn been die onder het bloed zat. Overal zaten glassplinters, en ik voelde mijn been geïrriteerd bonken. Het deed echt verschrikkelijk veel pijn, maar ik móest nu echt gaan rennen! Ik zette mijn eerste stap en begon steeds en steeds harder te rennen. Bij elke stap die ik zette deed mijn been zeerder en zeerder, maar ik moest doorgaan. Dit was mijn enige kans om te vluchten, en die moest ik ook gebruiken! Hoe verder ik rende hoe verdrietiger ik werd. Teun was dood! Hij was dood door mij! Als ik er niet was geweesd, had hij nu nog geleefd.' Tranen stroomden over mijn wangen, waardoor ik nog maar wazig voor me uit kon kijken. Snel veegde ik de druppels weg en zuchtte even diep. Later kon ik verder huilen, maar daar had ik nu echt geen tijd voor. Hijgend van het rennen keek ik om me heen. Ik rende door het grote, donkere bos. 'Hoelang was ik nu al aan het rennen?' Ik had werkelijk geen idee. 'Waar moest ik nu naartoe rennen?' 'Naar huis? Of naar Nadia? 'Waar was ik eigenlijk?' Duizenden vragen waar ik geen antwoord op kon geven. Ik was zo ontzettend moe geworden van het rennen dat ik écht even moest stoppen. Zuchtend en snikkend boog ik voorover om naar mijn been te kijken. Hij was helemaal blauw, dik en bloederig en hij bonkte ontiegelijk erg. Snel keek ik achter me om te kijken of ik niet gevolgd was door Twan. Een golf van opluchting vloog door me heen toen ik helemaal niemand zag. 'Oké Fleur' dacht ik. 'Waar ga ik nu heen?' Ik keek trillerig om me heen of ik iets van een herkenningspunt zag om te weten waar ik was, maar helaas zag ik helemaal niks wat ik herkende. Hopeloos zuchtte ik. 'Waarom?!' Ik wou net een diepe zucht nemen toen ik ineens rennende voetstappen door de bladeren achter me hoorde. 'Shit!'....