Ps- I'm writing this from heaven (a Dutch thriller)

~ White

~ Twan

Pijn

Bloed

Gefluister

Meer bloed

Pijn

Pijn

Zwart

Wit.

Overal om me heen zag ik wit. Wit, wit en nog eens wit. Herinneringen schoten door mijn hoofd heen, maar ik begreep ze niet. 'Wie ben ik?' 'Waar ben ik?' 'Waarom zie ik alleen maar wit?' dacht ik.

Mijn hoofd tolde en ik voelde me zo ontzettend duizelig. Ik moest mijn ogen openen, maar ik kon het niet. Mijn oogleden voelden aan als lood, of nee. Het voelde aan alsof er duizenden olifanten aan mijn wimpers hingen zodat ik mijn ogen niet openkreeg. "Ga weg olifanten" kwam er moeizaam uit mijn mond. Mijn stem klonk breekbaar als de vleugels van een vlinder.

"Olifanten?" Hoorde ik een vrouwenstem zeggen. De stem klonk verwarmend en liefdevol. "Wat bedoel je met Olifanten Twan?" Herhaalde de lieve stem. 'Twan! Dat was mijn naam! Ik herinnerde me het weer!'

'Ik was Twan, maar waar was ik? Of nee! Waar was Fleur!' Fleur was nog bij Whisper damn!'

Met al de kracht die ik nog had opende ik mijn ogen tot een klein spleetje. 'Waarom was alles zo wazig?' Ik knipperde nog eens en zag alles iets beter. Ik lag in een enorm wit bed met zijdezachte lakens en een wit, groot kussen. Naast me stond een soort kapstok met een zakje waar een vloeistof in zat. Aan het zakje zat een klein snoertje. Ik volgde het snoertje met mijn ogen en tot mijn verbazing zat het vastgeprikt aan mijn arm: het was een infuus.

Verbaasd keek ik verder de kamer rond. Witte gordijnen, een kastje waar hoogstwaarschijnlijk allemaal akelige injecties in lagen wachtend om in mijn lichaam gespoten te worden. 'Brrr, ik rilde bij de gedachte. Injecties waren niet echt mijn sterkste punt ofzo...'

Verder stond er nog een (je raad de kleur nooit) witte stoel in de hoek van de onbekende kamer waar ik in lag. Ik tilde mijn hoofd een beetje op wat ontzettend zwaar was, en zag een glimlachende vrouw in witte kleding op de stoel zitten.

"Dag Twan, wat fijn dat je eindelijk wakker bent!" zei de lieve vrouwenstem opgewekt. "W..waar ben ik? En hoe k..ken je mijn naam?" Mijn stem was zo zwak dat ik het nog een keer moest herhalen om me verstaanbaar te maken.

"Je bent in het ziekenhuis Twan, en ik ken je naam omdat je paspoort in je achterzak zat!" zei ze met een klein lachje.

"Het ziekenhuis? D..dus ik ben niet dood!" De vrouw schudde lachend haar hoofd, maar keek me daarna weer serieus aan. "Op het nippertje Twan. Je bent neergestoken en een of andere voorbijganger die zichzelf Nadia noemde heeft je leven gered door de ambulance te bellen!"

Opeens vielen alle puzzelstukjes in elkaar, nouja..behalve één ding dan.
Whisper had me neergestoken en hij had gedacht dat ik dood zou gaan, maar toen heeft iemand me gered. En dit snapte ik dus niet: Nadia had me gered! Why?!"

De zuster die op de witte stoel zat gaf me een krant aan. "Hier, je staat in de krant Twan, kijk maar op pagina vijf. Ik haal schoon verband voor je en ik ben zo terug. Nergens heen gaan he?"
Ik knikte moeizaam om haar vraag te beantwoorden. Daarna sloeg ik gauw een paar bladzijden van de krant om en las het artikel op pagina vijf.

Zeventien jarige jongen op het nippertje gered na aanslag

Op de nacht van 19 Oktober rond 12 uur is er een mysterieuze aanslag gepleegd door een onbekend persoon.
Een getuige zegt een harde gil gehoord te hebben van Twan. Toen de getuige Twan naderde zag ze een schaduw wegrennen. Ook zegt ze dat Twan voordat hij bewusteloos was mogelijk de naam van de dader heeft gezegd. Hij zei: "Whizzel, waarom doe je dit". Mocht u een persoon kennen met de naam Whizzel, of mocht u een tip hebben dan word u met spoed verzocht dit te melden bij het politie bureau. Twan heeft de aanslag overleefd, maar is er slecht aan toe.

"Nadia, waarom in hemelsnaam heb je me gered?" Fluisterde ik radeloos. Een kleine glimlach kon ik niet onderdrukken ook al was ik bijna dood gegaan: "Whizzel haaha!"

Ik bleef me maar afvragen waarom Nadia me had gered. 'Zou het een valstrik zijn?' 'Of was ze toch stiekem van binnen nog mijn oude vriendin?'

De zuster kwam binnenlopen met een rol schoon verband onder haar arm geklemd en een nieuw zakje dat aan mijn infuus moest. Ik beet op mijn tanden toen ik zag dat ze ook een injectie in haar andere hand had.

Blijkbaar zag ze mijn bange gezicht, want ze knikte geruststellend naar me en ze zei dat het voor een andere patiënt was. Nadat ze me had opgefrist kreeg ik wat te eten, daarna verliet ze mijn kamer en bleef ik alleen achter voor de nacht. Ik voelde me nog steeds zo zwak als vanmorgen. Misschien kon ik beter dood zijn gegaan toen Whisper me neerstak. Dan was ik tenminste nu bij Fleur.'

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een geluid van een briefje dat over de koude vloer schoof. Nieuwsgierig probeerde ik mezelf omhoog te hijsen. Mijn ogen stonden verbaasd toen ik inderdaad een perkamenten briefje zag liggen op de grond. Na twee keer vallen, pijn en een hoop gezucht lukte het me om het briefje te bemachtigen. Ik liet me vallen in het grote ziekenhuisbed en las het met ingehouden adem. Damn....

Hallo Twan,
Ik ben je vijand niet, maar dat mag Whisper niet weten!
Je bent in gevaar. Ga zo snel mogelijk je kamer uit want Whisper is verkleed als arts!

~ Nadia

-Ps I'm writing this from (the Dark Side of) Heaven

Nadat ik de brief had gelezen hoorde ik mijn deur langzaam open zwiepen, een man met een witte doktersjas en pikzwarte ogen kwam dreigend mijn kamer binnenlopen...