Sessizliğe inat bip sesleri....Bir iki üç bippp.Bir iki üç hayata tutundun yine seni kahrolasıca düş artığı kadın.Bir iki üççç nefes al.Bipppp.Tanrım neydi bu bip sesleri?Ellerimle kulaklarımı kapatmak istedim ama güçsüzdüm.Ellerim uzanmadı başıma.Bir iki üç bipppp.Gözlerimi araladım yavasca. Neredeydim?Bu altımdaki soğuk yatak neyin nesiydi?Sımsıcak topraklarım neredeydi?O...o adamın kolları neden sarmıyordu yaralarımı?Bir yanlışlık vardı...hayır hayır bir yalnızlık vardı.
Etrafıma baktım elimden geldiğince.Kocaman bir odadaydım.Hastane...hastane odası.Ama neden buradayımdım ki?Kalan bütün gücümle yataktan sarkıttım ayaklarımı kendimi oturur pozisyona getirdim.Küçük bir inilti koptu dudaklarımdan sessizliğe inat.Bütün günahkar kulaklarda çınladı sanki çaresizliğim.Ellerimi karnımda birleştirdim yavaşça....Boşluk hissi bir tokatmışcasına savurdu duygularımı.Boşluk......Kızımın olması gereken yerde simsiyah bir boşluk....Neredeydi kızım? Onu bulmalıydım,şimdi bu soğuk havada üşürdü kimsesizliği..İnsanlar yüzüne bulaşan kanlara bakıp gülebilirdi.Kanatırdı hastane koridorlarındaki can kırıkları.Ya karanlık?Karanlıkla karşılaştıysa ne yapardım?Ya kirlendiyse ruhu?
-KIZIMI BULMAK GEREK.Kumsal'ı bulmam gerek....
Deyip var gücümle ayaklandım.Yan taraftaki koltuğa takıldı gözlerim.Bir adam....hayır hayır bir çocuk uyuyordu.Göz kapakları kapalı olsa da gözlerini biliyordum....okyanus gözleri vardı...
Ah benim güzel çocuğum yorgun düştün değil mi yemin bozan yollarımda?Çarpıp durdun çıkmaz sokaklarımdaki ölü duvarlarıma.Ama sakın korkma!Asma o güzel yüzünü. Kızımı bulup geleceğim.Biliyorsun onu herşeyden korumam gerek.O....o korkmuş olabilir.Kokusunu içime çekip sana getireceğim okyanus gözlüm, söz veriyorum sana.Belki...belki sonra pamuk şeker yemeye gideriz ne dersin?
Yüzüne ufacık bir öpücük kondurup hastane koridoruna çıktım.Çiğ ışık gözlerimi yırtmak istercesine saldırdı,ellerimle gözlerimi örttüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Işık perileri karanlığın kadınına saldırdı son silahları olan umutlarıyla.Ama kadın yıkılmazdı,yenilmezdi.Kapkaranlık bir adamı seviyordu saniye saniyesine.Her nefeste ona bulanıp duruyordu.Kaçış yoktu,kader yazılmıştı.Şimdi kadının omuzlarındaki meleklerin bile kanatları simsiyahtı.
Hafif adımlarla duvarlara tutunarak yürümeye başladım.
Neredesin bebeğim duyuyor musun beni?Hissediyor musun anneni?Ah benim güzel bebeğim iyiki doğdun.Ya hiç doğmasaydın karanlığıma?Ya anne kalsaydı düş kırıklıkları ile dolu bir zindanda tek başına? Bir yerlerde gülümsüyorsun biliyorum...hissediyorum.Sakın harcama gülüşlerini!Daha güleceğin çok hatıramız olacak!Okyanus gözlü seni omuzlarında taşırken kahkahalar atacaksın benim minik tanrıçam,birlikte....birlikte parka gideceğiz daha.Annen seni salıncakla göklere çıkarırken kahkaların saracak yorgun bitap kalbimi.
Bebeklerin yan yana yattığı odaya girdim.Onlarca bebek vardı ama ben tanırdım Kumsal'ı mı,babası kadar yeşil gözlerini, Temmuz kadar güzel yüreğini hemen tanırdım.İlerledim bebeklerin arasına.Ölü kadına ürkerek baktı bir çoğu,üzerimdeki toprağın kokusunu alırcasına irkildiler rüyalarında.Duvarın kenarına götürdü beni ayaklarım.Son sıradaki bebeğe takılı kaldı gözlerim.....
