Stupid things {pauze}

~6~

Ik barste in tranen uit en Draco kon alleen maar verbaasd kijken. "H-hoezo? Om mij?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee natuurlijk niet. Ik hou van je." Hij droogde mijn gezicht een beetje en keek me weer aan. "Omdat je een dooddoener word?" Ik begon weer te huilen en Draco trok mij snel tegen zich aan. "Ik wil het niet Draco." Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt. Hij wist duidelijk niet hoe hij met deze situatie om moest gaan en wreef maar wat over mijn rug. "Je snapt me niet he?" Ik veegde mijn tranen weg en keek weer in zijn verbaasde ogen. Hij schudde voorzichtig zijn hoofd. "Ik zie het als een eer."
"Een eer? Een eer om bij een stelletje moordlustige idioten te horen?" Siste ik. Hoe kon hij dit als een eer zien?
"Ik kan eindelijk mijn vader trots maken." Mijn blik verzachte en ik trok hem in een omhelzing. "Het spijt me." Zuchtte hij. "Het is mijn schuld dat je hier in verwikkeld zit." Ik schudde mijn hoofd. "Dit is mijn lot." Hij keek verbaasd maar scheen het toen weer te snappen. "Was bijna vergeten dat je van die dromen hebt." Ik grinnikte. Ik gaf hem nog een kus en kroop weer onder de dekens. Draco kwam weer naast me liggen en zo vielen we in slaap.

"Uit bed nu!" Er werd hard op de deur gebonsd. Ik sprong uit het bed en liep naar de deur. Ik opende hem en keek door een kiertje naar buiten waar ik Bellatrix zag staan. Ze had haar hand alweer omhoog gehaald om weer een paar keer op de deur te slaan. "Het is tien uur! De dark lord staat te wachten!" Ik knikte en mompelde: "We komen er aan." Ze snoof en liep de weer richting de trap. Snel sloeg ik de deur dicht. "Draco!" Hij was al wakker geworden toen ik zijn armen hardhandig van mijn lichaam had getrokken. "Ik hoorde het." Hij was en bezig met omkleden. Ik volgde zijn voorbeeld en liep daarna naar de badkamer waar ik snel mijn haar deed en mijn tanden poetste. Toen Draco en ik er beide toonbaar uitzagen liepen we naar beneden. Ik met lood in mijn schoenen en Draco met opgeheven hoofd.
Een maal aan tafel waren een paar dooddoeners aan het praten. Het ging over hoe ze Igor Karkarov hadden gevonden en vermoord, hoe ze de eigenaar van de ijszaak op de wegisweg hadden mee genomen, gemarteld en vermoord hadden. En het belangrijkste volgens hun en the dark lord: Olivander. Op dit moment zat de oude toverstok maker opgesloten in de kelders van Malfoy Manor. Hij was gister voor dat wij hier kwamen met veel geweld binnen gebracht. Geschokt ging ik aan tafel zitten. "Waarom hebben ze Karkarov vermoord?" Vroeg ik fluisterend aan Draco. "Hij kwam niet opdagen bij de eerste bijeenkomst na veertien jaar." Ik wist meteen dat dit over de gebeurtenis na het toverschool toernooi ging. "En waarom die man van het ijs?" "Hij was volbloed. Ze wilden hem aan onze kant."

Onze kant.

Ineens viel de hele tafel stil. The Dark Lord was de kamer binnen gekomen. "Vandaag is een speciale dag voor twee mensen onder ons." Ik slikte. "Zou iedereen de kamer willen verlaten? Behalve Narcissa natuurlijk." De vele dooddoener verlieten teleurgesteld de kamer. We waren toen bog maar met zijn vieren. "Kom naar voren. Draco, Sophie." Ik stond op en liep naar hem toe. Hij was zo dicht bij nu. Te dicht bij. "Bellatrix." Ze kwam aan lopen met een ketel. Er zat een groene vloeistof in wat nog net niet over het randje heen sloeg door het enthousiaste gehuppel van de vrouw met het smerige zwarte haar. Ze zette het neer en boog diep voor haar meester. Wat nu dus ook mijn meester zou worden. Hij roerde een paar keer in de ketel. "Je arm." Ik stak mijn linker arm uit en deed mijn best om niet te trillen. "Boven de ketel." Ik zette een stap naar voren zodat hij boven de ketel hing. "Dit gaat maar een beetje pijn doen." Hij schepte een lepel uit de ketel en goot het over mijn arm heen. Ik kromp in een van de pijn. De vloeistof leek een gat te branden door mijn arm. Ik wou schreeuwen maar probeerde me sterk te houden. Na een halve minuut trok de pijn een beetje weg en het voelde nu alsof er constant iemand met een stuk schuurpapier over mijn arm ging. Ik durfde nog niet te kijken. Ik voelde een koude hand om mijn pols glijden. Vluchtig draaide ik mezelf naar mijn arm. The Dark Lord had hem vast gegrepen en richte nu zijn staf op mijn arm. "Morsmorde!" Ik zakte nu wel op mijn knieën. Het leek nu wel alsof er allemaal messen in mijn arm staken. Hij had mijn pols losgelaten. Ik trok mijn arm tegen mijn lichaam, stond op en zette een stap naar achter zodat ik op de zelfde hoogte als Draco stond. Nu was het zijn beurt. Ook hij zette een stap naar voren. The Dark Lord goot ook een schep over zijn arm heen. Hij kromp ineen en maakte een kreunend geluidje. Hij vermande zich weer en The Dark Lord pakte ook zijn pols. "Morsmorde!" Draco maakte een raar geluid. Zijn arm trilde en hij kwam naast mij staan. "Over een week gaan jullie naar Zweinstein." Vervolgde hij kil. "Twee opdrachten." Er volgde een afgrijselijke stilte. "Maar die zijn voor Draco." Ik keek duidelijk verbaasd. "Ik zal even uitleggen waarom. Je vader heeft een maand geleden, gefaald. Nu, moet jij dat goed maken." Draco slikte hoorbaar. "Jij gaat voor het einde van dit jaar, Albus Perkamentus vermoorden. Maar dit spektakel willen meer mensen zien natuurlijk. Je tweede opdracht zal dus zijn, je raad het al, je collega's ongezien het kasteel binnen laten komen." Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Draco. Hij boog diep. "Ja My Lord."
"En jij." Hij keerde zich tot mij. Kippenvel ontstond over mijn hele lichaam. "Jij gaat hem helpen voorzover je kan. Maar eigenlijk is het enige wat ik van je vraag informatie." Ik knikte en boog. "Ja My Lord." Draco pakte mijn schouder en leed me weer de kamer uit naar boven. Ik had zo veel spijt.