Stupid things {pauze}

~8~

"Wat gaan we doen Draco?" Vroeg ik voor de zoveelste keer. "Je ziet het zo wel, stop met vragen!" We liepen langs een kleurrijke winkel. Draco keek even om maar duwde me toen weer verder. We kwamen bij een steegje en Draco duwde mij er in. "Weet je het zeker?" Vroeg ik met een trillende stem. We waren in de verdonkerdemaansteeg. "Stel je niet aan. Ik kwam hier als elf jarig kind met mijn vader." Ik gooide een woedende blik op hem. Hij leek het niet te merken en we liepen een smerige winkel in. Odius en oorlof. "Kan ik u helpen?" De oude man kwam achter de balie staan. "Meneer Malfoy?" De man was ligt verbaasd. "En wie is deze mooie dame?" "Dat doet er niet toe." Begon Draco arrogant. "Ik wil deze hebben. En nog iets. Ik heb ook zo'n kast." Hij wees op een grote zwarte kast. "Maar hij is kapot." De man keek hem niet begrijpend aan. "Je weet toch wel hoe je het moet repareren?" De man leek verveeld. "Misschien. Maar ik moet het eerst zien. Waarom brengt u het niet naar de zaak?" Draco begon duidelijk zijn geduld te verliezen. "Dat gaat niet. Het moet blijven waar het is. Ik wil gewoon dat je verteld hoe ik het moet doen." Hij wiebelde nerveus op zijn voeten. "Nou, dat is lastig, zonder het te zien. Misschien wel onmogelijk. Ik kan niets garanderen." "O nee?" Zei Draco met op elkaar geklemde kaken. "Misschien geeft dit je wat meer zelf vertrouwen." Hij ging achter de kast staan en trok zijn linker mouw omhoog. Odius sprong geschrokken naar achter en ik keek snel naar mijn voeten. "Als je het tegen iemand verteld, zal dat gewroken worden. Ken je Fenrir Vaalhaar? Hij is een vriend von onze familie." Hij legde de nadruk op familie. "Ik denk dat hij af en toe even zal aanwippen, om te kijken of je wel voldoende aandacht aan het probleem besteedt." De man keek angstig en friemelde nerveus aan zijn vingers. "Dat is echt niet nodig." "Dat beslis ik! Nou, wij moeten gaan. En vergeet niet om deze veilig te bewaren. Ik zal hem nog nodig hebben." Draco wou zich alweer omdraaien. "Wilt u hem niet liever meteen mee nemen?" "Nee, natuurlijk niet, idioot! Zie je mij al over staat lopen met dat ding? Als je hem maar niet verkoopt." "Natuurlijk niet, meneer." Draco trok mij tegen zich aan. "Niemand mag er van weten, Odius, en daarmee bedoel ik ook mijn moeder. "Natuurlijk, natuurlijk." Hij boog diep en trok me de winkel weer uit. "Nu snel naar moeder toe, anders word ze helemaal gek." Ik grinnikte en drukte een kus op zijn wang. "Soms ben je echt een ongelofelijke zak, weet je dat?" Hij glimlachte. "Soms is dat nodig. Als ik maar aardig tegen jou blijf." We liepen de steeg weer uit richting klieder en vlek. "Waar waren jullie!?" De bezorgde stem van Narcissa kwam uit het niets. "Wij maakten even een ommetje." Dit maakte haar blijkbaar alleen maar bozer. "Een ommetje? In deze tijden? Ben je helemaal gek geworden! We gaan nu naar huis!" Ze duwde ons richting de bakstenen muur. "Alsof het daar zo veilig is." Siste Draco. Narcissa snoof.

We waren weer terug in het gigantische huis. Draco had me naar de tuin getrokken en we zaten nu onder een boom. "Jeetje. Dit nieuwe verweer tegen de zwarte kunsten boek staat vol met zwarte kunsten." Ik was de stapel nieuwe boeken aan het door bladeren en dit viel mij als eerste op. "Die moet gestoord zijn." Zuchtte Draco. Ik klapte het boek dicht en keek naar Draco. "Mooi uitzicht?" Hij had zijn ogen dicht en genoot van de zon. Maar nu keek hij mij scheef aan. "Ja." Zei ik enkel. Hij grinnikte en trok mij op zijn schoot. Ik drukte mijn lippen op die van hem. Wat begon als een liefde volle kus liep uit tot een passie volle zoen. Uit ademnood trok ik terug. Ik keek snel om me heen. Toen ik zag dat er niemand was boog ik naar Draco's oor. "We moeten nog afmaken waar we gister aan begonnen waren." Ik gaf hem een kusje in zijn nek en zag dat het kippenvel in zijn nek stond. Ik grinnikte. Hij drukte me achterover in het gras. "Je daagt me uit." Ik glimlachte ondeugend en wreef met mijn hand over zijn borstkas. Hij probeerde mij te zoenen maar ik drukte hem steeds terug. "Stop." Gromde hij. Ik was nog lang niet van plan om te stoppen. Heel langzaam maakte ik elk knoopje van zijn blouse los. Ineens drukte hij zijn lippen op de mijne zo snel dat ik het niet meer kon tegen houden. Ik trok het blouseje van hem af en zoende hem terug. "Draco? Sophie?" Draco liet zijn hoofd naast de mijne zakken en zuchtte. "Owh, sorry dat wij jullie storen." Karel en Vincent wouden weer weglopen. "Wacht. Wat doen jullie hier?" Draco keek mij ziedend aan en ritste zijn blouse uit het gras. "Draco's moeder vroeg of we wouden komen." "Plus mijn vader woont hier bijna." Vulde Vincent Karel aan. Karel keek verdrietig naar de grond. "Stel je niet aan." Siste Draco hem toe. Karel keek hem boos aan. "Je vader komt er wel weer weg. Die dooddoeners komen m'n huis niet meer uit!" Ik trok Draco boos naar me toe. "Jij bent er anders ook een." Siste ik in zijn oor. "En wat ben jij dan!?" Viel hij tegen mij uit. Die kwam hard binnen. Mijn lip begon te trillen. Ik probeerde de tranen die in mijn ogen branden tegen te houden. Hij trok het blouseje weer aan en liep het huis binnen zonder nog maar een keer om te kijken. "Wat gebeurde hier?" Zei Karel. Ik schudde mijn hoofd. "Niets." Ik haalde een eenzame traan van mijn wang af en boog om mijn boeken te pakken. Met de stapel boeken in mijn handen liep ik het huis in. Ik dumpte mijn boeken in de kamer en negeerde Draco die op het bed lag naar het plafon te staren. Dit gaat nog een moeilijk jaar worden.