Stupid things {pauze}

~17~

Terug in mijn huis was de sfeer heel anders. Victoria was stil en afwezig. Mijn vader was constant de krant aan het lezen. Elk laatste nieuwtje moest hij weten. Mijn moeder hield hier de boel bij elkaar. Ze deed van alles voor ons.

Ik sloeg mijn boek dicht en keek Draco aan. "Wat gaan we doen." We hadden een paar ideeën opgeschreven. "Ik weet het niet Sophie." Zei Draco. Ik schoof de stapel met boeken aan de kant en ik schoof over het bed naar hem toe. "Hoe ging het ook alweer met die kast?" Hij glimlachte even. "Goed. Ik hoop dat jeweetwel het goed keurt als laatste optie." Ik omhelsde hem. "Vast wel. Ik ga me even omkleden. Roos en James komen zo langs." Draco zuchtte. "Ik ga alvast naar beneden." Ik knikte. Toen Draco de deur uit was ging ik mijn kleding pakken. Ik ging voor de spiegel zitten en probeerde de gigantische wallen onder mijn ogen weg te werken. Toen ik het niet beter kreeg ging ik me omkleden. Ik deed mijn shirt uit toen de deur hard open geslagen werd. "Sophie!" Een blije Roos stormde mijn kamer binnen. We omhelsde elkaar. "Wat is dat? Heb je-!" Ik sloeg snel mijn hand voor haar mond. Ze wees naar de grote zwarte slang op mijn arm. "Mijn- uum ouders mogen het niet weten." "Ooh. Wat is het?" Aarzelend stak ik mijn hand naar voren. "Dat is uum... bijzonder." "Bedankt." Ik trok snel een nieuw shirt aan en liep met Roos naar beneden. Draco zat afgezonderd van de rest en James was met mijn ouders aan het praten. Victoria zat met haar neus in haar gameboy. "Het eten is klaar hoor!" Mijn moeder kwam glimlachend uit de keuken. Iedereen stond rustig op en nam plaats aan tafel. Er werd niet veel gezegd. "En wanneer gaan jullie naar Draco's huis?" Vroeg Roos. "Morgen." Antwoordde ik. "Zowel Draco als mijn moeder keken verbaasd. "Wanneer heb je dat bedacht?" Vroeg mijn moeder. "Zonet." Ik keek mijn moeder met zin niet aan.

Toen Roos en James weg waren gingen ik en Draco naar boven. "Ik heb je moeders hulp nodig." Zei ik tegen Draco. "Hoezo?" "Roos heeft de dark mark gezien. Ze weet te veel." Ik pakte al een stuk perkament om Narcissa te schrijven. "Je wilt toch niet?" Ik knikte. "Dat wil ik wel. Ze mag geen gevaar lopen."

Die avond rond 1 uur stonden ik en Draco te wachten op zijn moeder. Aan het einde van de straat waar Roos woonde verscheen Narcissa. "U heeft het niemand verteld?" Narcissa knikte. "Niemand weet dat ik hier ben." We liepen naar Roos haar huis. "Ik weet toevallig dat alleen zij en James hier zijn. Ik ga ze alles vertellen. En dan vergetelt u ze. Dan heb ik toch het gevoel dat ik niets heb achter gehouden." Narcissa knikte begripvol en ze opende de deur met alohomora. Langzaam stapte ik naar boven tot ik bij Roos haar kamer kwam. Ik zuchtte en deed de deur langzaam open. Daar lagen Roos en James. Nu wisten ze nog wie ik was, daarna zouden ze mij waarschijnlijk haten en daarna zouden ze mij niet meer herinneren. Ik ging op het bed zitten en schudde Roos langzaam wakker. "Wat doe jij hier?" Vroeg ze verbaast toen ze nog half sliep. "Maak James wakker." Nog steeds verbaast deed ze wat ik vroeg. Toen James wakker werd kreeg ik dezelfde verbaasde blik. "Ga even zitten. Ik moet iets belangrijks vertellen." Beiden gingen ze recht op zitten. Ik pakte een stoel en nam tegenover ze plaats. Hoe ging ik dit in hemelsnaam verwoorden? Draco en zijn moeder stonden in de deur opening. Hulpeloos keek ik Draco aan. "Ik weet niet hoe." Snikte ik. Draco kwam snel naar me toe. "Vertel gewoon rustig vanaf het begin." Ik knikte. "Ik ben niet wie jullie denken dat ik ben. Ik ga niet naar een gewone school in Engeland. Ik ga naar een toverschool." Roos grinnikte. "Wat?" Ik keek boos in haar richting. "Er is een wereld waar jullie niet van weten. Al jaren verstoppen wij ons voor jullie soort." Ik stopte even. Ik moest nu niet boos worden. "Er-er gebeuren dingen in onze wereld. Er is een oorlog gaande. En ik heb een kant gekozen. En dat is niet dezelfde kant als de meeste mensen." Hoe moest ik verder? Hoe ga ik iemand uitleggen wat er gaande is. "Voor mijn ouders zijn de mensen waar ik bij hoor de slechte kant. Wij moorden mensen, martelen mensen, wij zijn de reden dat alle tovenaars zich bang verschuilen." Roos keek geschokt. "Maar waarom ben je niet aan de kant van je ouders gebleven?" "Ik kon Draco niet in de steek laten. Vanavond ga ik naar zijn huis. Ik kom hier niet meer terug." Roos stond boos op. "Dus hij is de reden dat jij aan een of andere tovenaar terroristen groep bent gaan deelnemen?" Boos wees ze naar Draco. "Ga even zitten. Het is allemaal veel ingewikkelder. Ik kan het niet allemaal uitleggen." Ze ging zitten. "Wij werken voor iemand die, hoe zeg je dat, alleen zuiver tovenaars bloed wil zien. Jullie hebben geen krachten. Dat haat hij. Hij haat het ook als tovenaars met dreuzels kinderen krijgen. Dat is de reden dat ik dit jullie vertel. Jullie zijn in gevaar. En ik ben hier om dat op te lossen." Bang keken Roos en James elkaar aan. "Wat ga je doen Sophie?" Vroeg James geïrriteerd. "Ik ga mezelf uit jullie gedachten halen." Roos begon te huilen. "Dat kan je niet doen! Je zal de helft van mijn leven weg halen!" Ik slikte een paar tranen weg. "Narcissa." Ik omhelsde Roos. "James wist jij dit?" Vroeg ze snikkend. James knikte. "Ik wist alleen niet dat ze misbruik ging maken van het prachtige wat ze bezit." Ik begon zacht te huilen. James had gelijk. Ik stapte achteruit terwijl Narcissa naar voren stapte. "Wie is dit?" Vroeg Roos wantrouwend. "Draco's moeder." Ik zag dat ook Narcissa aan het huilen was. Al had ze niets verstaan van ons gesprek. "Oke meisje. Als je stil blijft staan. Het doet geen pijn." Narcissa zette haar stok tegen Roos haar hoofd. "Amnesia." Ik snikte zacht tegen Draco's borst. "Oke, kom maar." Zei ze tegen James. Roos had ze langzaam op het bed gelegd. "Wat als ik niet wil?" Zei James eigenwijs. "Doe nou niet zo." Zuchtte ik. "Amnesia." Narcissa had van achter de spreuk uitgesproken. "Kom voordat ze wakker worden." Ik en Draco liepen haastig achter Narcissa aan. "Ik wil eerst een brief schrijven naar mijn ouders."

Lieve pappa en mamma,
Ik ben naar Draco zijn huis. Sorry dat het zo moet.
Groetjes Sophie

Ik legde het briefje op mijn opgemaakte bed. "We moeten gaan." Ik knikte en pakte mijn hutkoffer. Nala kwam verbaast aan lopen. "Ik kan je niet mee nemen." Snikte ik. Ik tilde haar op en drukte mijn gezicht in haar vacht. Ook Kiara kwam zich er mee bemoeien. "Ze moeten hier blijven." Ik knikte en pakte de brief weer.

P.s. Zorg goed voor Nala en Kiara. Ze verdienen het niet om door ons achter gelaten te worden.

Ik gaf beide katten nog een kus en liep toen met Draco naar buiten. Samen met Narcissa verscheinselde we naar het gigantische huis van Draco.

{A/N}
Boem! Naar zo lange tijd een gigantisch hoofdstuk😂 Ik hoop dat jullie heb leuk vinden! Ik heb nog niet gecontroleerd op foutjes enz. Maar ik kon niet wachten om hem te publiceren! Nog bedankt voor alle lieve reacties op het vorige hoofdstuk! Jullie zijn stuk voor stuk fantastisch!

Xxx