Bir Salağın Aşk Hikayesi

37.

Sevgili Günlük;

Aklıma ne esti bilmiyorum Zerrin ama umutlandım birden...

Geceden kalma cümlelerimi gündüzün ortasında okuyorum.Kendimi kendimle besliyorum.Katkısı hep sen.Keşke diyorum keşke bütün bu aşk dediğim duygular hep içimde kalsaydı.Hiçbir şeyden haberin olmasaydı ve öyle uzaktan uzağa sevseydim seni.Olurdu,çok da güzel olurdu.Varlığın yanımdayken sensiz kalmaktan daha kötü olamazdı hiçbir şey.Ben senin varlığında yok oldum.Sen ne kadar varsan ben o kadar olamadım sende.Sen başkalarının aşkı,benim ise hayalim olarak yaşadın sadece.

Şimdi karşıma çıksan ''Ben geldim'' desen, yine uzatırım ellerimi biliyor musun?Aptallıktan değil,aşktan da değil.Bunlar hep kıyamamaktan.Ben seni ortada bırakamam ki,ben senin çaresiz kalmana tahammül edemem ki!Ne olursa olsun sahip çıkarım sana,çünkü gerçekten sevmiş bir adamın başka çaresi yoktur.Benim başka çarem yok.

Yalnız şunu da unutma küçük hanım,ben seni çok güzel severdim.Öyle güzel severdim ki  sen kendi güzelliğini unuturdun.Unutulan ben oldum işte,çünkü çok sevmenin karşılığı budur.

Büyük harflerle sevmek istemiştim sadece...

Bazen insan kendine sorular sormaktan korkar ve bu bir kaçış getirir.Eğer bu kaçış başladıysa fazlasıyla korku sarmıştır o benliği. İnsan neden kaçar ki sorulardan?Hem de cevabını ezbere bildiği sorulardan.

Kendinize yetmediğiniz zamanlar oldu mu?Benim çok oldu.Çok çaresiz hissettim kendimi ve dışarıya her ne kadar mutluymuş hissi versem de,içimdeki fırtınaların gözyaşlarımı savurmasını engelleyemedim. Annem hep gözyaşını saklama oğlum,derdi. Ağlamak,yaşayan herkes için en büyük lütuftur.Geldiğinde sakın kendini tutma.

Bugün kendimi tutmuyorum.Tutabilsem keşke ama tutamıyorum.Benimki artık öğrenilmiş bir çaresizlik.Peşine düşmeye gücüm yok hiçbir şeyin.Hayatımdaki tek sorunun Zerrin olduğunu sanıyordum.Oysa hayatlar içinden hayatlar çıkıyormuş.Hiçbir hikaye göründüğü gibi değilmiş.

Bu benim hikayem.Arkasına saklandığım bir bedenim var.İçimde yaşattığım bambaşka iki adam.Belkide hastayım ben kimine göre.Belkide delirdim.Ama aşığım bu halta bi kere kapıldım.Oysa iyiyim herşeyden herkesten daha iyiyim.Neden ben,diye sorgulamıyorum hiçbir şeyi.Kaderime razı oldum.Yalnızlığa da.Bazen düşünüyorum da,şimdi çıkıp biri beni sevdiğini söylese,inanmaya dermanım yok.

İnsan güvenini kaybetmeyegörsün...Bir kere kaybedince bir daha bulamıyor.Artık ne kimseye güvenebiliyorum ne içimi açabiliyorum.Annemden hatıra bir defter bir de kalem var.İşte sadece onlara içimi dökebiliyorum.

Yoruldum.Çok yoruldum,hemde büyük harflerle yoruldum.Oysa ben büyük harflerle sevmek istemiştim sadece.Sevmek dışında herşeyi büyük harflerle yaşadım.Benim hikayemde böyle işte.

Olmayacak yağmurlarda ıslandım ben hep..

Hiç haberin olmasaydı keşke.Seni sevdiğimi de istediğimi de bilmeseydin.Uzağından sevseydim seni,inan öyle herşey daha güzeldi.Ne varki insan cesaretleniyor zaman zaman ve ıslanmak istiyor aşktan.Ben çok yanlış zamanlarda içimi dökmüşüm ve yine çok anlamsız anlarda açılmışım sana...

Herşeyden değil belki ama ben içinde sen olan hayallerden vazgeçtim o gün.Artık kimle mutluysan onla kal,kapım açık ama kalbim kapalı sana.