Mijn dood.

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5



- Nacht -

Het was zo ver. We zouden naar het verleden gaan. Ik vond het spannend, maar ik was ook bang. Ik had nog steeds geen idee hoe ik dood had kunnen gaan. En nou was bijna het moment van de waarheid. Ik was bang voor wat ik zou komen te zien. Wat zou er mij gebeurd zijn. Zou ik gelijk dood zijn gegaan of een langzame dood? Ik hoopte voor het eerste. Ik had nou niet zoveel zin om zelf zien te lijden. We zaten samen op een bankje in het park. Zenuwachtig begon ik heen en weer te wiebelen en met mijn vingers tegen het bankje te tikken. ‘Ben jij eigenlijk wel eens naar je eigen verleden geweest?’Vroeg ik aan Sem. ‘Ja, ik wist al waar ik aan dood was gegaan. Ik heb stiekem een krant gepakt en die gelezen. In mijn advertenties was het duidelijk dat ik dood was door een ongeluk, maar toch blijf je nieuwsgierig. Ik wist ook niet meer hoe het was gegaan en ik wou het heel graag weten hoe ik dood ben gegaan. Ik ben toen ook samen met iemand mijn verleden ingegaan en heb mezelf een halve dag gevolgd tot aan het ongeluk aan toe. Het was een fatale klap ik op mijn scooter en de andere man met zijn vrachtauto. Hij had me over het hoofd gezien. Ik werd van de achterkant geraakt en vloog dus direct van me scooter af en kwam onder de vrachtwagen terecht.’

‘Mis je je leven?’Vroeg ik. ‘Soms, als ik zie dat mijn vrienden zich vol op vermaken. Dan wil ik er bij zijn. En dat soort dingen, maar voor de rest is het aardig te doen.’ ‘Waarom ben je de hemel nog niet in?’ ‘Ik weet het niet. Volgens mij ligt het er aan of jij je klaar voelt voor de hemel. Dan word je volgens mij naar de hemel gebracht. Meestal blijven jongeren hier rondlopen die niet dood wouden, maar die nog van het leven wouden genieten. Over een poos ben je klaar om naar de hemel te vertrekken. Zo is het ook bij me andere vrienden gegaan. Op gegeven moment hadden ze genoeg van de wereld en wouden gaan. En daar gingen ze’ Vol bewondering zat ik te luisteren. Dus ik wou nog helemaal niet gaan. Ik had dus nog niet genoeg van de wereld. Ik was blij dat ik Sem had ontmoet. Ik werd met de dag wijzer.

‘Zullen we maar eens gaan, ben je er klaar voor?’Vroeg Sem bezorgt. Ik zat nog steeds als een gek te wiebelen op het bankje. ‘Ik ben er meer dan klaar voor. Denk ik’ Twijfelde ik nog een beetje. ‘Dan gaan we. Je moet me hand vast pakken en aan de datum van je overlijden te denken meer hoef jij niks te doen. We gaan naar de tijd van ’s middags waar was je rond 14.00 uur?’ Vroeg Sem terwijl hij me hand vast pakte. ‘Op school. Laatste 2 uur drama.’ Zei ik. ‘Oké concentreer je goed heel goed. Dan gaan we’ Zei Sem op een rustige geconcentreerde toon. Ik ontspande me en onze voeten gingen van de grond. Samen werden we onzichtbaar en vlogen de tunnel weer in. Het deed wat langer dan de andere keren, maar niet veel later vielen we weer uit de tunnel. We stonden in de klas bij drama. Ik zag mezelf. Ik kon me direct herinneren wat we hier gedaan hadden. Op school had ik nog zoveel lol gemaakt die dag.

Sem drukte me een stoel in en ging zelf op de stoel naast mij zitten. Samen keken we naar het tafereel voor ons. We deden allerlei spelletjes. Al gauw was de twee uur om. Ik kon me nu ook herinneren dat ik met Lindsey meeging naar haar huis. Ik zou daar blijven eten en we zouden een filmavondje houden. ‘Ik weet het weer een beetje’ Mompelde ik. ‘Ja? Waar gaan je nu heen dan?’Vroeg Sem nieuwsgierig. ‘Ik ga met lindsey mee naar haar huis. Ik blijf daar eten en we gaan een filmavond houden’ We stonden op en we begonnen achter mij en Lindsey aan te lopen. Het voelde vreemd om mezelf te zien. Op dit moment zou ik niks weten wat die uren later zou gebeuren. Waarom kon ik alles in me geest halen behalve die bewuste avond. Tot nu toe voelde het gewoon dat het op die avond zou gebeuren. We liepen naar de kluisjes van mij en Lindsey. We deden onze jassen aan en liepen lachend naar buiten. We zochten onze fietsen op tussen alle andere en reden naar Lindsey’s huis.

‘We gaan wel lopen.’ Zei ik. Ik wou het zo lang mogelijk rekken. Ik was nu toch wel bang. Ik had geen flauw idee. Nog steeds niet. Ik was zenuwachtig, nieuwsgierig en bang tegelijk. Ik werd gek. Sem knikte en pakte me hand. Ik voelde dat ik bloosde. Fijn, ik kan dus nog steeds blozen ook al ben ik dood. Sem had gelukkig niks in de gaten en sleurde mij gewoon achter zich aan. We kwam hand in hand bij het huis van Lindsey. We hadden al wat te drinken gepakt en zaten nu te oordelen over welke film we gingen kijken. Al snel was er één gekozen en al giebelend drukte Lindsey de dvd in de dvdspeler. Ze plofte naast me op de bank. ‘Ik kan echt niet voorstellen dat ik dood ga’Zei ik ongelovig. ‘Je wou absoluut nog niet dood hé?’ Zei Sem zachtjes terwijl we door het raam keken. Ik schudde me hoofd. ‘Ik had altijd zoveel plezier op school en thuis. Vooral met Lindsey’ Hij knikte.