Mijn dood.

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10

Ik knikte. ‘Maar hoe’ Mompelde ik. ‘We zouden het kunnen proberen via Lindsey, maar dan moeten we haar contact versnellen. Denk je dat, dat met Lindsey gaat lukken?’ Vroeg sem. ‘Ik denk het wel. Ik denk dat ze wel in geesten kan geloven. Ik denk dat ik daar even naar toe ga. Ik word hier alleen maar misselijk van.’ Sem knikte. ‘Ik ga naar het park. Ik zie je daar vanavond wel?’ Hij keek me vragend aan. ‘Ja’ Ik gaf hem een kus en liet mij verplaatsen naar de kamer van Lindsey. Als eerste keek ik naar de spiegel. Mijn tekst stond er nog op (Lindsey schrik niet, maar ik ben niet in de hemel. Amy.), maar er stond meer dan alleen mijn tekst. ‘Ben je nog op aarde?’ Stond er onder geschreven in Lindsey’s handschrift. Ze had hier dus duidelijk wel interesse in. Ik pakte haar oogpotlood en schreef op de spiegel. ‘Ja.’ Omdat Lindsey verdiep in een boek zat had ze niks door dat daar een oogpotlood zweefde. Ik liep naar het bed en tikte haar zachtjes aan. Ze was duidelijk een gevoelig persoon, want ze reageerde er direct op.

Ze keek meteen de kamer rond, maar merkte dat er niks was. Todat ze haar oogpotlood zag. Haar ogen waren enorm groot. Ik wees met het oogpotlood naar de spiegel. Ze volgde de oogpotlood. Ze stond op en legde haar boek neer. Nieuwsgierig keek ik naar wat voor boek ze las. Zoals ik al dacht was ze zich direct gaan verdiepen in geesten. Even moest ik lachen. Ze kon soms ontzettend leergierig zijn. Lindsey was al naar de spiegel gelopen en had mijn korte woordje gelezen. Ik liep naar haar toe, want ik merkte dat ze niet goed wist wat ze moest doen. Ik schreef naast mijn ‘Ja’ op de spiegel. Je kunt gewoon tegen me praten. Als je me een papier geeft kan ik terug antwoorden. Ik had Lindsey nog nooit zo snel in haar la zien rommelen naar een stuk papier. Ze haalde er een stapel papier uit en een pen. Aarzelend keek Lindsey de kamer rond. Paar keer deed ze een poging om wat te zeggen, maar ze vond het duidelijk erg spannend en moeilijk. Uiteindelijk kwam er heel zielig ‘Ik mis je’.

Snel pakte ik het papier van tafel en ging op haar bed zitten. Met een pen die ik ook van haar bureau af had gepakt schreef ik op: ‘Ik jou ook. Je mag me alles vragen, maar ik moet jou ook nodig wat vertellen. Iets belangrijks, maar ik denk dat ik eerst je vertrouwen moet winnen.’ Ik gaf het blad aan Lindsey. Nerveus pakte ze het van me aan. Ik zag haar knikken. ‘Je hebt zeker weten het handschrift van Amy’ Zei ze heel serieus. Ik pakte het kladblok van haar af. Ze schrok er van, maar niet al te erg gelukkig. Ik wou haar nu absoluut niet bang maken. Ja duh! Schreef ik met grote letters op en gaf het weer aan Lindsey terug. Ik zag dat Lindsey moest lachen, maar haar gezicht vertrok weer in heel serieus. ‘Amy, kom later terug. Ik wil alles op papier zetten. Wat ik wil vertellen en wat ik wil vragen. Daar moet ik even de tijd voor nemen’ Ze stak het papier ergens naar uit. Ik nam het aan. En schreef: ‘Is goed. Ik weet nog niet waarneer ik terug kom, maar ik laat het weten door het licht te knipperen.’

Lindsey knikte. ‘Doei’ Fluisterde ze zachtjes. Ik schreef gauw een groet op het papier en verplaatste me naar het park. Sem zat op een bankje te wachten. Snel liep ik naar hem toe. ‘Goed nieuw’ Sem keek op met een glimlach. ‘Vertel’ ‘Lindsey gelooft me. Ze was heel geïnteresseerd. Ze leest nu allemaal boeken en zo. Dus we kunnen het denk ik wel snel vertellen’ Riep ik enthousiast. Sem knikte. ‘Fijn’ Sem trok mij op zijn schoot. ‘Hopelijk hebben we dit gauw opgelost. Ik wil niet dat jouw zusje doodgaat. Dan kunnen je ouders en je broer niet aan.’ Ik knikte. Ik kroop steeds dieper in zijn armen. ‘Ik baal er zo van. Ik had het echt niet verwacht en waarom precies Levi die gluiperd’ Zei ik nu kwaad. ‘Straks zijn we te laat wat dan?’ Vroeg ik ongelovig. ‘We weten niet of hij het van plan is. Bij jou heeft hij het alleen gedaan, omdat hij het niet kon verdragen dat je het uit hebt gemaakt’ Zei Sem.‘Maar stel je voor Sara neemt met hem en later wil ze niet meer. Wat dan?’ ‘Dan hebben we een probleem’

‘Ik denk dat ik vandaag even naar de begraafplaats ga’ Zei ik toen het langzaam ochtend begon te worden en de eenden weer irritant begonnen te kwaken. Sem knikte. ‘Ik ga denk ik me ouders en Ty even storen.’ Ik knikte. ‘Dan zie ik jou vanzelf wel weer’ Zei ik met een glimlach. ‘Ja’ Zei Sem en zoende me. Ik liep gewoon naar het kerkhof. Ik had geen zin om te gaan verplaatsen. Ik liep naar me plaatsje het lag nog helemaal vol met bloemen. De kransen waren nu weg. Waarschijnlijk verdort. Naast mij was er weer een nieuw persoon gekomen. Een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Aangezien de tekst die bij het graf lag was het zelfmoordpoging. Dus waarschijnlijk liep hij hier ook niet meer op de wereld rond. Hoe zou het in de hemel zijn. Hetzelfde of compleet anders. Ik was nieuwsgierig, maar ik wou er nog lang niet heen. Dat kon later ook nog altijd.

Deze keer zocht ik ook het graf van Sem op. Op die van hem stond al een mooie steen. Ik had eigenlijk nooit om zijn leeftijd gevraagd en toen ik keek bleek hij al 21 zijn. Dus hij was 4 jaar ouder dan mij. ‘Dat wist ik geen eens’ Zei ik tegen mezelf. ‘Wat wist je niet’ Verbaasd keek ik naast me. Sem stond plotseling naast me. ‘Jou had ik niet verwacht. Ik schrok van je’Zei ik met grote ogen. Sem moest lachen. ‘Sorry, maar wat wist je niet. Nou maak je me nieuwsgierig’ Hij pakte ondertussen mijn hand vast. ‘Nou ik wist niet dat je al zoveel ouder dan mij was.’ Zei ik al wijzend naar zijn plaat.‘Maakt dat dan wat uit als je toch al dood bent’ Grapte hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Maar nu weet ik wel waarom ik je nooit zag, want ik zat natuurlijk op een andere school als jou. Als je in principe nog studeerde en als je studeerde was het vast in een andere plaats’ Sem knikte. ‘Klopt ik studeerde in een andere plaats en was vrij wel nooit buiten’

‘Zo is daar ook weer een verklaring voor’ Zei ik met een lach. ‘Maar jou graf staat er ook aardig patent bij’ Zei ik nu wat serieuzer. Sem knikte. ‘Mijn ouders komen minstens één keer per week en andere komen ook nog vaak, maar een half jaar is ook niet zo heel lang geleden.’ Zei hij starend naar zijn graf. ‘Ja, dat is waar, naast mij ligt een nieuw persoon.’ Zei ik daarna. ‘Oja?’ Ik knikte. ‘Ja, een jongen waarschijnlijk zelfmoord gepleegd. Is hij dan nu direct in de hemel’ Vroeg ik nieuwsgierig. Sem keek me aan.‘Waarschijnlijk wel. Zo gaat het meestal.’ ‘Lopen er veel mensen rond hier in ons dorp?’ Vroeg ik. Sem haalde zijn schouders op. ‘Ik zou het niet weten. Ik heb er niet zoveel gezien zoals ik al zei met onze ontmoeting. De meeste gaan gewoon netjes naar de hemel. Meestal blijven de mensen die door een ongeluk of misdrijf om het leven zijn gekomen. Zieke mensen en oudere mensen of mensen die niet meer wouden leven gaan gewoon naar de hemel’

‘Ben je blij dat je hier nog bent?’ Vroeg Sem mij nu. Ik knikte. ‘En ik ben al helemaal blij als ik mijn zusje kan redden van Levi. Ik ben zo bang dat het mislukt of dat ik te laat ben. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Echt niet.’ Zei ik hopeloos. Sem legde een arm om me heen. ‘Ik kan niet zeggen dat het allemaal goed komt, dat kan niet, want ik weet het geen eens. Ik weet niet eens tot hoe ver je zusje in staat is om dingen te doen. Ik weet niet of we ooit op tijd er bij zouden kunnen zijn.’ Zei hij terwijl hij zachtjes over mijn schouder wreef. Ik knikte. ‘Wat moet ik eigenlijk tegen Lindsey zeggen. Moet ik haar mee betrekken in Levi en Sara?’ Vroeg ik. Sem knikte. ‘Je moet vertellen dat Sara in gevaar is. Je moet vertellen hoe je dood bent gegaan. Ik denk dat Lindsey dat zowiezo wel wil weten.’ ‘Ik ga morgen wel weer naar haar toe. Het is nu toch vakantie dus nu heeft ze alle tijd. We moeten niet te lang wachten. Anders is ze te laat’ ‘Dat lijkt me een goed idee. Ik zou Ty ook op de hoogte brengen misschien kunnen ze samen dan wat bedenken.’Ik knikte.