Mijn dood.

Hoofdstuk 14

Bedankt voor al jullie toffe reacties, alleen helaas voor jullie komt nu het laaste stuk van het verhaal.

Bedankt voor het lezen en laat vooral weten wat je er van vond!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 14

Samen brachten we de nacht door in het park. ‘s Ochtends liep ik al vroeg naar Lindsey’s huis. Op haar kamer liet ik weten dat ik er was. Ze pakte slaperig haar schrijfblok en een pen. Ze stak het mijn richting uit. Ik pakte het aan en begon te schrijven. Dit is de laatste keer dat ik schrijf. Ik ben klaar hier. Sara is veilig in de hemel of waar dan ook. Ik ga haar achterna. Als het jou tijd is zie ik je wel. Liefs Amy. Ik gaf het terug aan Lindsey. Ze las het vluchtig door. De tranen sprongen haar in de ogen.‘Maar ik kan niet zonder je’ Zei ze verlegen terwijl ze aan het hoekje van het papier frunnikte. Ik pakte het blok tussen haar handen uit. Ik moet wel Lindsey. Ik kan hier niet eeuwig blijven rondhang. Ik ben er gewoon klaar voor. Schreef ik bemoedigend op. Lindsey las het weer door. Ze keek me aan. Ze beet op haar lip om niet in huilen uit te barsten. Ik raakte haar voorzichtig aan. Ze voelde het. Ik gaf haar een knuffel en liep toen gauw haar kamer uit. Ik wou me niet een verdrietige Lindsey voor ogen zien.

Vastbesloten liep ik nu naar het huis van mijn ouders. Ik verplaatste me zoals altijd naar mijn kamer. Na een jaar zag het er al een stuk netter uit, maar nog steeds werd mijn kamer niet voor andere doeleinden gebruikt. Ze hadden me bed opgemaakt, mijn kleren opgeruimd en mijn bureau netjes opgeruimd. Zachtjes liep ik naar de kamer van Sara. Nu was dit de kamer die er net uit zag als na de dood van Sara. Sara kon nog veel beter dan mij rommel maken. En zo lag ook de hele kamer onder de rommel. Even moest ik lachen. 'Sara, je kon er wat van' Zei ik op fluistertoon. Ik liep de kamer uit en sloot de deur zachtjes achter me. Ik liep naar me broer. Door zijn muziek hoorde ik dat hij in zijn kamer was. Deprimerende muziek niet de muziek die hij vroeger luisterde. Ik voelde me vreselijk er onder terwijl ik er niks aan had kunnen doen. Ik staarde naar de grond en telde tot tien tot ik pas durfde de deur open te doen.

Zachtjes drukte ik de deur van me broers kamer open. Hij zat aan zijn bureau op de computer. Zijn hele lichaam gaf een sombere houding aan. Ik voelde me verschrikkelijk als ik hem daar zo hopeloos zag zitten. Toen ik avonds moest wachten op de volgende dag. Had ik een brief geschreven, een brief voor mijn broer. Een brief die hem moed moest geven. Een brief dat vertelde dat hij het vooral niet op moest geven. Een brief dat hij moest doorzetten tot hij oud werd. Zachtjes legde ik het naast hem neer. Express iets te hard zodat hij het zou merken dat iets naast hem neer gelegd. Verbaasd keek hij mijn kant op.‘Amy’ Zei hij fluisterend toen hij zag dat er niemand stond. Pap en mam hadden vast wat tegen hem verteld. Hij scheurde gehaast de brief open. Nieuwsgierig begon hij de woorden, de zinnen, het verhaal te lezen. Een paar keer moest hij lachen. Dat maakte mij ook vrolijk. ‘Bedankt’ Zei hij zachtjes toen hij de brief uit had. Ik pakte een pen van zijn bureau en begon op het overgebleven stukje van de brief te schrijven. Geen dank, pap en mam kunnen nu echt niet meer zonder je. Ik weet zeker dat je sterk genoeg bent om alles vol te houden tot het eind. Tot een wel verdiend eind. Ik ben hier klaar op aarde en je zult me zien als de tijd rijp is.

Ik liep nadat ik het aan me broer had gegeven de kamer uit. Ik liet de deur express wat harder achter me dicht vallen zodat hij kon merken dat ik er niet meer was. Nu liep ik ook met een brief voor me ouders naar beneden. Ongeveer precies het zelfde als wat er in mijn broers brief stond. Ik legde het midden op de tafel neer en liep toen zachtjes weer de kamer uit. Ik liep naar buiten om naar het park te gaan. Toen ik daar aan kwam zat Sem op de grond voor zich uit te staren. ‘Wat is er?’ Vroeg ik terwijl ik naast hem neer zakte. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik denk niet dat ik hier nog blijf’ Zei hij zachtjes. ‘Waarom niet?’ Vroeg ik. ‘Ik kan toch niet zonder je en als jij der klaar voor bent. Dan ben ik er ook klaar voor, want als ik hier blijf. Dan heb ik toch geen zinvol leven hier meer. Misschien was jij me doel wel. Dat als ik mijn liefde van me leven had gevonden ik klaar ben.’ Zei hij zachtjes.‘Misschien moest mijn doel ook zijn dat ik moest wachten tot jij er klaar voor was. Jij weet nu dat je hele familie veilig is. Dat je zusje veilig in de hemel is en dat je broer en je ouders 3 bikkels zijn. Nu ben jij er ook gewoon klaar voor’ Zei hij. Ik knikte. ‘Dan gaan we samen’ Zei ik vastbesloten.

Sem stond op en pakte me hand. Samen liepen we naar het kerkhof. We liepen langs het graf van Sem en die van mijzelf. Mijn graf stond er nog altijd vrolijk bij. Er stonden altijd wel weer bloemen op of weer iets anders. Me ouders waren net langs geweest standaard deden ze altijd het kaarsje aan als ze weggingen. Samen liepen we naar het graf van Sara. Ook daar brandde een kaarsje en alle kransen van de begrafenis lag nog op haar graf. Samen gingen we voor het graf van Sara zitten. Ik pakte de hand van Sem vast en gaf hem een zoen. Daarna staarde ik naar Sara’s graf. Ik liet mezelf ontspannen en ik liet merken dat ik er klaar voor was. Ook Sem voelde ontspannen aan. Opeens scheen er een fel wit licht in mijn gezicht. Met mijn ogen half dichtgeknepen tuurde ik er na. ‘Zie jij het ook?’ Fluisterde ik. Ik keek niet zijn kant op. Het licht was te prachtig. Ik kon nergens anders naar kijken te bang om het licht kwijt te raken. Een soort trap kwam het licht uitgerezen. ‘Ik zie het ook’ Zei Sem adembenemend naast mij. Samen stonden we op en we gingen voor de lange trap staan. We keken elkaar even aan. We pakten onze handen stevig vast. Ik glimlachte nog even naar hem en hij deed het ook terug. Toen ik weer naar de trap keek, zag ik aan het eind Sara. Mijn ogen werden nog groter toen ook mijn opa in beeld kwam. Sem en ik gaven elkaar een kus en liepen toen samen gelukkig naar boven

THE END