Mijn dood.

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13

- Dag van de begrafenis –

Het was zo ver alweer stroomde de kerk vol voor ons gezin. Een paar andere vriendinnen van mij waren er weer bij. Ik liep naar de ontvangstruimte waar nu mijn ouders en mijn broer stonden. Het kromp langzaam tot een klein gezinnetje. Ik liep naar de kist die in de hoek van de ontvangstruimte stond. Ze lag er mooi bij. Vredig zelfs. Even verscheen een glimlach op mijn gezicht. Met mijn hand ging ik over haar wang. Ze was nog maar zo klein, ze verdiende het niet om zo’n rot leven te krijgen. ‘Ik zou er altijd voor je zijn’ Mompelde ik zachtjes. De tranen liepen over mijn wangen, maar dwong mij zelf om te blijven kijken. Sem kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen en drukte een kus tegen mijn wang aan. Ik keek hem even aan, maar keek direct weer naar Sara. ‘Ik hou van jou’ Mompelde ik zachtjes tegen Sara. Toen ik om keek zag ik Lindsey samen met Ty aan komen lopen. Toen ze me naderde werden mijn ogen groot.

Ik begon te grijnzen. Sem had nog niets door maar door mijn lachje keek hij verbaasd om. Toen hij Ty en Lindsey zag begon hij ook te grijnzen. ‘Leuk’ Lachte hij. ‘Dat maakt het toch weer een klein beetje goed hé?’ Zei ik zachtjes. Sem knikte. Lindsey die mij schim zag liep naar ons toe.‘Je hebt het denk ik al gezien’ Zei ze met een klein lachje. Ze wist niet zo goed of ze moest lachen of niet. Ze kon natuurlijk onze reactie ook niet zien en het was niet een gepast moment, maar ik was allang blij voor haar. Ze pakte het blok en legde die ongemerkt op tafel. Ik pakte een pen en Lindsey ging er zo voor zitten dat niemand wat kon zien. Met sierlijke letters schreef ik op Ik ben blij voor je Lindsey, Ty is een goede jongen en jij bent een geweldige meid. Jullie krijgen vast een geweldige tijd. Ook al is dit op de begrafenis van Sara. Ik denk dat Sara het ook leuk had gevonden om jou zo gelukkig te zien met een jongen. Schreef ik op. Sara en Lindsey hadden altijd al goede contacten gehad. Toen Lindsey het had gelezen stroomde een paar tranen over haar wang.

Samen liep Ty en Lindsey de kerkzaal binnen en zochten een plekje op. Toen ook mijn ouders en me broer naar binnen liepen met Sara’s kist liepen Sem en ik ook naar binnen. Samen gingen we in een hoekje staan. Ik keek de zaal rond. De zaal was prop vol terwijl Sara zich zo alleen voelde toen ze nog leefde. Eigenlijk was het heel oneerlijk. Zolang mensen leven zien ze niet wat er aan de hand is, zodra ze dood zijn. Komen overal mensen vandaan. Mijn broer deed een mooie toespraak. De tranen liepen alweer over me wangen. Sem had een arm om mij heen geslagen en met me hoofd lag ik tegen zijn schouder. Na de dienst liep iedereen naar het kerkhof. Sem en ik liepen hand in hand achter de stoet aan. ‘Vorig jaar was ik helemaal alleen’ Zei ik terwijl ik naar hem keek. Sem knikte. ‘Toen ik je voor het eerst zag schrok ik echt’ Zei Sem. ‘Hoezo?’ ‘Ik vond je toen al super mooi’ Zei hij met een grijns. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Hij gaf een kus op me wang. ‘Ik hou van je’ Zei hij zachtjes. ‘Ik van jou’ Lachte ik terug.

Toen het afgelopen was liep ik met mijn ouders en broer mee naar huis. Sem ging naar het park. Op mijn kamer pakte ik een pen en papier en begon een brief te schrijven. Ik weet dat jullie dit misschien niet gaan geloven, dat dit onzin is, maar ik ben het daadwerkelijk wel. Ik ben hier blijven rond hangen op aarde. Dat is een lang ingewikkeld verhaal. Ik heb gezien wat er met Sara is gebeurd en waarom ze het heeft gedaan. Ik kan natuurlijk ook mijn moord verder uitleggen, maar jullie hebben grote gedeelte al in de krant gezien. Lindsey weet van mijn bestaan hier op aarde af en die heeft mij geholpen om Levi op te pakken. Ik hou nog altijd heel veel van jullie en ik kom dikwijls hier in huis. Ik heb ook iemand ontmoet iemand die hier ook op aarde is blijven hangen. Ik hoop dat ik Sara nog even zie voordat ze de hemel in gaat, want zij gaat wel. Meestal blijven hier alleen de mensen hangen die echt niet dood wouden. Dus meestal jonge mensen. Ik hou van jullie en geef het vooral niet op. Liefs Amy.

Tevreden keek ik erna. Ik hoopte dat ze het wouden geloven.

Ik liep met het briefje naar beneden. Mijn ouders merkte eerst niets op dat er een briefje in de lucht zweefde. Pas toen ik voor hen stond. Keken ze verbaasd op. ‘Zie jij wat ik zie’ Zei me moeder wijzend op het briefje met een vertrokken gezicht. Mijn vader knikte. Hij keek nieuwsgierig en besloot het daarom ook aan me vader te geven. Ik stak mijn hand uit en hij pakte het met een trillende hand aan. Ik bleef wachten tot hij het had gelezen. Zijn ogen stonden op ongelovig. ‘Dit kan niet, Dit kan gewoon niet’ Mompelde hij. Mijn moeder pakte het briefje uit zijn handen en begon het ook te lezen. Er sprongen meteen tranen in haar ogen. Ze wist niet zo goed wat ze er mee moest doen of ze het nou moest geloven of niet. ‘Uh’ bracht ze uiteindelijk uit. Mijn vader krabde nadenkend aan zijn hoofd. ‘Hoe denk jij er over?’Mompelde hij. ‘Als dit iemand persoon geval iets maar iets kan vertellen over Amy en Sara. Dan kan ik het misschien nog geloven.’ Zei me moeder met grote ogen. Ik rende naar de keuken om een pen en een stuk papier te vinden. Die kans moest ik gewoon grijpen.