Mijn dood.

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9

- Ochtend -

Het was half 8 ’s ochtends en Sem en ik liepen naar mijn huis. Om 8 uur zou mijn zusje vertrekken naar school samen met een ander vriendinnetje. Ze sproken altijd samen af bij een bepaald punt. Precies om 8 uur sloot mijn zusje de deur achter zich. Nu ze wakker was zag ze er nog vreselijker uit en ik sloeg mijn handen voor me ogen. ‘Wat erg’ Mompelde ik. In haar bed leek ze lief, klein en schattig, maar nu ik haar hier zag. Klopte geen één woord er meer van. Alleen het woord klein misschien. Ze zag er nog magerder uit dan ik dacht dat ze al was. Ze had een grauwe huid, maar het ergst was nog haar ogen. Het leken twee holle gaten. Haar ogen zaten zo diep haar kassen in dat ze meer op een geest leek dan mij had ik het gevoel. ‘Hoe zie ik er eigenlijk uit?’Vroeg ik nu aan Sem. ‘Mooi’ Antwoordde hij met een lach. ‘Ja maar zo.’ Ik pakte de foto die ik van me kamer had meegenomen en liet het aan hem zien. Hij knikte. ‘Zo zie je er inderdaad uit. Knap dus’ grijnzende hij.

We volgde mijn zusje al rennend achterna. ‘Ze stop helemaal niet bij de vast punt’ Riep ik. ‘Wat voor vaste punt?’ Vroeg Sem verbaast. Ik stopte en Sem kwam naast me staan. ‘Hier spreekt ze altijd normaal gesproken met haar vriendinnetje af, maar ze fiets door.’ Zei ik ongerust. ‘Dat meisje kan toch ziek zijn?’ Mompelde Sem. Ik knikte. ‘Kom we gaan naar haar school’Deze keer verplaatste we ons en belandde in het lokaal van me zusje. De klas was al aardig vol gestroomd. ‘Kijk daar is ze’ Gilde ik al wijzend. ‘Wie is ze?’ Vroeg Sem verbaasd toen ik niet naar mijn zusje wees. ‘Dat meisje waar normaal gesproken Sara mee fietst’ Zei ik gefrustreerd. ‘We blijven hier gewoon de hele dag als het moet. Als er niks gebeurd gaan we gewoon Sara volgen.’ Ik knikte. Er gebeurde niks, maar in de pauze was het raak. Sara liep alleen naar buiten en ging op een bankje zitten. Ze pakte een plastic zakje met geplet brood en begon langzaam te kauwen.

Een paar jongens en meisjes kwamen haar kant uit en sleurde haar van het bankje. Een gil ontglipte me uit me mond, maar gauw drukte ik mijn hand er op.‘Vandaar dat ze haar tas in haar kluisje stopte’ Fluisterde Sem naar me toe. Ik knikte langzaam. Sem begon achter me zusje en de rest aan te lopen, maar ik kon geen voet verzetten. Ik zat aan de grond vast genageld. Toen Sem door had dat ik niet kwam. Liep hij terug. ‘Kom’ Zei hij zachtjes. Ik knikte weer, maar nog liep ik niet meer. ‘Ik had het niet verwacht, ik had het niet verwacht, ik had het echt niet verwacht’ Bazelde ik achter elkaar. Sem trok me zachtjes mee. Ze waren naar de fietsstalling gelopen. ‘Waarom bestaan er ook fietsstallen’ Zei ik sarcastisch toen ik naar het gebouw keek. ‘In zulke dingen gebeurt meestal ellende. Wat laf om daar te gaan verstoppen.’Mopperde ik verder. Eigenlijk probeerde ik me angst weg te praten. Ik was bang wat ik zou aantreffen als ik zou kijken.

Zachtjes drukte Sem me steeds verder die kant op. Steeds meer dat ik me ging tegenhouden. ‘Je moet toch weten wat er gebeurd. Het is je zusje’ Zei Sem zachtjes in me oor. Ik knikte, maar me hele lichaam hield mij tegen. Uiteindelijk bereikte we toch de opening. Ik zag het groepje staan met als middelpunt mijn zusje. Stilletjes liepen we er heen. Er werd driftig gepraat en geroepen. Iets was ik liever allemaal niet verstond. Scheldwoorden. Mijn zusje stond als een ellendig hoopje in het midden, maar ze lieten het niet bij scheld woorden. Ze begonnen mijn zusje te slaan en te schoppen. Ik begon keihard te gillen en wou op ze afrennen, maar Sem hield me tegen. ‘Sem, laat me verdomme los’ Begon ik te gillen. ‘Sem’ Riep ik nu huilend, maar Sem verroerde zich niet. ‘Je kunt niks doen, Amy’ Zei hij zachtjes. ‘Ik kan genoeg doen’ Snikte ik nu. ‘Nee, als je nu wat zou doen zouden ze Sara alleen maar meer de schuld geven’ Ik knikte huilend en verslapte me spieren. Sem liet me even los en draaide me om. ‘Kom hier’ Zei hij zachtjes. Huilend groef ik mij diep in zijn armen. Ik besefte het. Ik kon weer huilen.

Ik was blij toen de bel ging. Het groepje liet Sara los. Ze viel met een smak op de grond en de jongens en meisjes maakte dat ze weg kwamen. Sara wachtte nog even en stond toen gauw op. Ze rende de school in en naar een paar minuten kwam ze ook weer naar buiten gerend met haar spullen. Haar wangen waren nog nat van de tranen. Snel stapte ze op haar fiets. Toen ze de andere kant af sloeg in plaats van naar ons huis. Begon ik me zorgen te maken. ‘Ze gaat niet naar huis’ Zei ik tegen Sem. Hij knikte ‘We moeten naar haar toe’ Zei hij vastbesloten. We verplaatsten naar Sara en tot me schrik belandde we voor het huis van Levi. ‘Zeg alsjeblieft dat het fout is gegaan’Zei ik bang. Sem keek om zich heen. ‘Het is niet fout gegaan’ Zei hij toen hij Sara zag fietsen. ‘Wat doet ze hier’ Toen ik haar zag. ‘Ze gaat toch niet naar..’ Ik kon me vraag nog niet afmaken of hij werd al voor me beantwoord. Ze ging inderdaad naar Levi. ‘Oh my gosh’ Zei ik met grote ogen. Sara stapte van haar fiets en belde bij de beruchte deur aan.

De deur werd open gedaan en Sara werd hartelijk begroet. Ik kreeg een misselijk gevoel in me maag en dat kon niet zijn omdat ik verkeerd gegeten had, want als geest eet je niet. ‘Dit is zo niet goed’ Zei ik terwijl ik Sem aan keek. ‘Inderdaad’ We verplaatste ons naar de kamer van Levi. Ik hoorde de voetstappen van Sara en Levi al op de trap. Ik zuchtte en kneep in de hand van Sem. Toen ik hem aankeek zag ik dat hij een moeilijk gezicht trok. Ik wist dat ik het zelf ook deed. De beelden van mezelf jaagde door mijn hoofd. Straks gebeurde dat ook nog met Sara! Dat mocht niet gebeuren. ‘We moeten zorgen dat hij snel opgepakt word’ Zei ik boos. De deur ging open en Levi en Sara liepen lachend naar binnen. Sara was zo heel erg anders dan op school, maar dat was ook begrijpelijk. Levi deed nu nog normaal tegen haar en Sara kende verder waarschijnlijk niemand meer die gewoon normaal tegen haar deed.

‘We kunnen hem niet zomaar op pakken’ Zei Sem opeens naast mij. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Hoezo dat niet?’ Vroeg ik nu. ‘Als we dat doen. Dan pakken we ook Sara’ Zei hij bloedserieus. ‘ Dus je bedoelt..’ ‘Ja, Ik bedoel als we hem laten oppakken. Betekent dat Sara waarschijnlijk niemand meer heeft waar ze nog plezier kan maken. Niemand. Misschien is ze dan wel eerder dood dan als we haar eerst zo laten.’ Zei Sem uiteindelijk zachtjes. ‘Zou ze dan echt zelfmoord plegen denk je?’ Ik keek Sara aan. Levi en zij zaten samen op bed te lachen. ‘Amy, ze durft zich al te snijden. Al meer dan 1 klein sneetje. Ze zou toe in staat zijn om er een eind aan te maken. Daarmee moeten we oppassen. Het gaat niet goed met haar en ze kan haar enige troost bij Levi krijgen. Waarschijnlijk doet hij nep aardig en heeft hij al de grootste plannen, maar we moeten Levi zover krijgen tot een bewijs. Zodat Sara kan geloven dat hij verkeerd is.’ Zei Sem terwijl hij naar Levi en Sara keek.