Mijn dood.

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Het was al nacht toen ik terug naar me graf liep, maar toen ik een paar passen van me graf af was zag ik dat er iemand voor stond. Verbaasd liep ik er na toe. Diegene zag me toch niet dus waar voor moet ik bang zijn, maar toch vond ik het een beetje spannend het was tenslotte 2 uur. Het was een jongen ongeveer van mijn leeftijd. Er stond een kleine steen op me graf die zou er een jaar blijven staan en dan kwam mijn echte graf. Als je nou de echte er op zou zetten zou het graf op den duur schreef gaan staan. Dus ik moest het eerst even doen met een klein bordje. De jongen zat het met aandacht te lezen. Al stond alleen mijn naam en de datums van geboren en overlijden der op. Voorzichtig ging ik naast hem staan niet te dichtbij. ‘Hoi’ Hoorde ik opeens achter me. Ik draaide me om maar ik zag alleen de jongen voor de rest was er niemand. Ik haalde me schouders op en zakte naast me graf neer. Verbaasd keek ik op toen de jongen ook naast me neer zakte. ‘Ben jij Amy?’ Vroeg hij nu. Mijn ogen werden groot. Hij zag me. ‘J-ja’ Stammelde ik. Zijn gezicht draaide naar me toe. ‘Waarom ben je dood, Amy? Je hoeft voor me niet bang te zijn. Ik doe je niks.’ Zei hij met een glimlach. Op één of andere manier stelde me dat gerust.‘Ik weet het niet.’Zei ik voorzichtig.



‘Oh, nee?’ Vroeg hij verbaasd. ‘Ik heb nog geen idee. Ik kan het nog niet bedenken het komt maar niet weer in mijn gedachten’ Zei ik zuchtend. Hij keek me bedenkelijk aan. ‘Weet je al hoe je moet verplaatsen?’Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Verplaatsen?’ ‘Ja, of wil je beweren dat je alles nog lopend aflegt?’ Vroeg hij met grote ogen. ‘Uh ja, of ik ga met een auto mee’Zei ik aarzelend. De jongen schudde zijn hoofd. ‘Als jij je kunt verplaatsen kunnen we voor een klein tijdje terug naar het verleden. Niet voor lang maar voor even.’ Zei hij ernstig. ‘Echt?! Geweldig. Ga jij me dan leren hoe ik moet verplaatsen’ Riep ik enthousiast. ‘Prima’ Grinnikte hij. Hij stond op en ik volgde. ‘Oja, Ik ben Sem en ik ben een half jaar geleden verongelukt’ Zei hij serieus.‘Amy’ Antwoordde ik zachtjes. Samen liepen we het kerkhof af. ‘Heb je enig idee waar je dood hebt kunnen gaan?’ Ik begon na te denken en dacht toen aan de lintjes. ‘Misschien in het park een dag na me dood stonden er lintjes’ Zei ik bedenkelijk.



‘Mm oké.’ Zei hij bedachtzaam. ‘Heb jij hier vroeger ook gewoond?’ Vroeg ik nieuwsgierig. ‘Zo, zo gaan we nieuwsgierig wezen?’ Zei hij met een glimlach. Ik knikte lachend terug. Het was heerlijk om weer normaal met iemand te kunnen praten. Ik besefte nu wel dat ik het erg had gemist.’Ik heb hier vroeger gewoond. Wat zou ik hier anders doen?’ ‘Geen idee, Misschien reis je wel over de hele wereld.’ Zei ik met een knipoog. ‘Ik ben 1 keer in Duitsland geweest, maar als je dood bent voel je je in een ander land echt niet prettig geloof me. Hier voel ik me fijn.’ Zei hij tevreden. ‘Waarom stond je bij me graf?’ ‘Meestal kijk ik altijd even over er nieuwe mensen zijn. De meeste gaan door naar de hemel, maar toen ik voor jou graf stond voelde het anders dan de andere. Het voelde nog zo aanwezig. En ik had gelijk.’ ‘Zijn er dan maar weinig mensen die blijft steken dan?’ Vroeg ik vol nieuwsgierigheid.‘Klopt. Ik ken er 4. Twee zijn nu overgevlogen en 2 lopen hier ook nog ergens rond. 1tje houdt wel van reizen, maar dat is zijn smaak. En de andere is meestal bij zijn gezin.’ Ik knikte. ‘Zo stop maar’ Zei hij toen ik wou doorlopen. Ik stopte en draaide me om. ‘Gaan we beginnen’ Vroeg ik nieuwsgierig. ‘Ja, Oké denk een makkelijk beeld in. Bijvoorbeeld je wilt je vader heel graag zien nu. Ga je daar goed op concentreren. Langzaam verdwijn je en als het goed is kom je op de goede plek uit. Kan fout lopen, maar ik kom achter je aan. Het is mij ook een paar keer overkomen. Gebeurd me soms nog steeds’ Zei Sem grinnikend.



‘Oké, dan kies ik voor me beste vriendin Lindsey, maar stel je voor dat de deur op slot is knal ik er dan niet tegen aan?’ vroeg ik beangstigend. Weer moest hij lachen en ik voelde me ontzettend dom. Als hij lachte werd hij wel knapper. Hij was eigenlijk helemaal wel knap. Halflang bruin haar en helderblauwe ogen. ‘Amy, je weet er dus echt niks van. Je bent een geest als jij je alleen maar op die persoon concentreert dan gebeurd er niks. Als je op een deur gaat concentreren dan kan je al weten wat er gebeurd natuurlijk. Dan kom je bij een deur. Je zou zomenteen wel merken hoe het er aan toegaat.’ Zei hij terwijl hij me een bemoedigde kneepje in me hand gaf. Ik begon me te concentreren op Lindsey. Al gauw merkte ik dat me voeten van de grond kwam. Het was een raar gevoel alsof je zweefde. Naja, dat deed je natuurlijk ook. ‘Goed zo’ Hoorde ik in de verte een bemoedigende stem. Toen ik naar me handen keek werden ze onzichtbaar. Ik concerteerde me nog beter. En zo werd ik langzaam helemaal onzichtbaar. Met grote ogen belandde ik in een zwarte tunnel. Vanzelf zweefde ik er doorheen. Tot mijn verbazing zweefde er nog veel meer mensen rond. Vast allemaal doden die hun eindbestemming moest bereiken.



Zo was ik in die tunnel gekomen, zo werd ik er ook weer uitgesmeten. Al direct merkte ik dat het niet helemaal goed was gelukt. Mijn aandacht was vast verslapt, want ik was op de helft blijven steken. Naast mij verscheen Sem. ‘Nou je bent in ieder geval op de helft’ Zei hij met een klein lachje.’Mijn aandacht verslapte geloof ik, maar ik heb dit ook nog nooit mee gemaakt.’ Hij knikte ‘Probeer nog eens’ Weer ging ik me concentreren en zorgde dat ik niet werd afgeleid. Net zo als de eerste keer begon ik weer te zweven en werd ik weer onzichtbaar. Al snel kwam de tunnel en toen ik er weer uitgezet werd. Stond ik in de kamer van Lindsey. Ik was zo blij dat ik per ongeluk een kaarsstandaard op de grond gooide. Automatisch bleef ik heel stil staan, maar natuurlijk had Lindsey het gehoord. Toen ze zich omdraaide en mijn kant op keek. Begon ik te gillen. Sem verscheen naast haar. ‘Wat is er?’ Vroeg hij bezorgd zodra hij er weer ‘Normaal’ uitzag. ‘Lindsey ziet er vreselijk uit. Allemaal mijn schuld’ Bazelde ik.



Lindsey haar make-up zat meer op haar wangen dan rond haar ogen. Haar ogen leken net twee holle gaten. Het leek net of zij degene die dood was in plaats van ik. Naja, ik wist ook niet hoe ik er nou uitzag. Ik was nieuwsgierig er in geweest, maar zodra ik voor een spiegel stond veranderde ik in een schim. Mijn lichaam zag er dood normaal uit, maar voor een spiegel veranderde dat. Ik voelde een hand op mijn schouder. ‘Met lindsey komt het wel weer goed’ Zei Sem. ‘Hoe weet jij dat zo zeker’ Riep ik fel. Sem verroerde zich niet zijn hand bleef op mijn schouder. ‘Wie is er nou langer dood jij of ik.’Zei hij terwijl hij met zijn hand in me zij porde. Even glimlachte ik doordat het kietelde, maar me gezicht vertrok weer snel. ‘Hoe weet je dat nou zo zeker’Vroeg ik onzeker terwijl ik naar lindsey keek. Ze liep naar de kaarsenstandaard die ik net had om gegooid en zette die weer overeind. ‘Ze heeft een sterk persoonlijkheid. Dat weet ik gewoon zeker. Ik heb al veel rouwende mensen gezien’ Zei hij serieus. ‘Ik zou zo graag een keer contact willen maken, maar ik zou niet weten of ze in geesten of dergelijke gelooft. Zo niet, word dat alleen maar moeilijker’ Zei ik met een zucht.



‘Dat klopt, maar er valt altijd wel wat aan te doen. Je kunt het proberen, maar geef haar eerst even de tijd om een beetje op te knappen.’ ‘Dat was ik ook al van plan’ Zei ik. ‘Kom we gaan. We gaan nog een paar keer oefenen en morgenavond vertrekken we naar het verleden.’ Ik knikte en begon me op nieuwe personen te concentreren. Zo ging ik langs bij me ouders, mijn broer die bij een vriend was, nog een paar vriendinnen en familieleden. Af en toe liep het nog fout en belandde ik halverwege of helemaal ergens in een weiland, maar verder ging het erg goed. Het was ondertussen alweer laat in de ochtend. Sem en ik zaten in een bankje in het park. ‘Weet je ook dat je door mensen heen kunt gaan?’ Vroeg Sem terwijl hij een paar mensen zag lopen. Verbaasd keek ik hem aan ‘Kan dat dan? Ik kan ze wel gewoon aanraken.’ ‘Kijk daar krijg je het concentreren weer. Het is wat spannender dan verplaatsen en wat gevaarlijker. Als het fout gaat knal je daadwerkelijk tegen de persoon aan’ Zei hij lachend.



‘Dat is je zeker al een keer overkomen’ Zei ik lachend. Hij knikte ‘Het gebeurd me nog wel eens. Sommige mensen reageren er amper op, omdat ze me minder voelen, maar sommige schrikken zich kapot en weten niet hoe gauw ze moeten rennen.’Zei hij met een glimlach. ‘Wat is eigenlijk de nut om door mensen heen te gaan?’ ‘Als het heel druk is. Dan kun je er simpel doorheen. Zo laat je mensen minder erg schrikken dan dat ze tegen je aanlopen, omdat ze je niet zien. Dan kan jij voordat ze tegen je aanbotsen jezelf onzichtbaar maken en lopen ze gewoon door je heen. Sommige mensen voelen wel wat hoor en jij zelf ook. Het is een beetje vreemd kriebelig gevoel.’ Ik dacht na. ‘Ja daarvoor zou het wel handig zijn’ Zei ik uiteindelijk. ‘Als je door mensen kunt. Kun je ook door voorwerpen. Heel handig.’ Zei hij lachend toen hij me met grote ogen zag. ‘Heb ik niks voor niks constant de deur opgedaan en weer dicht gedaan en nog wel zachtjes ook.’