Mijn dood.

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12

- Zaterdagvroeg. -

Ty en Lindsey kwamen al rond 7 uur het park in gelopen. We liepen naar hun toe. Ik kwam iets te dichtbij Lindsey te staan en ze liep tegen me op. Van de schrik gaf ze direct een gil. Ty die niks door had schrok van Lindsey. ‘Ty, wat trek je een leuk gezicht’ Grapte Lindsey. ‘Ik schrok van jou’ Mopperde Ty. ‘Volgens mij liep Sem of Amy tegen me aan’ Zei ze onderzoekend. Ty knikte en pakte het kladblok en pen. Hij stak het vooruit en ik pakte het aan. ‘Je hebt gelijk’ Zei Ty triomfantelijk alsof hij een grote ontdekking had gedaan. Sem stond hoofdschuddend naast mij naar Lindsey en Ty te kijken. Hij had een grote grijns op zijn gezicht. Ik zelf begon kriebelig te schrijven van het lachen. ‘ Wij gaan daar achter die bosjes zitten waar al die stenen liggen. Ty ook. Lindsey jij gaat daar op het bankje zitten en wacht tot hij langs komt. Weet je wat je moet doen? Schreef ik op. Ik gaf het aan Lindsey die het begon te lezen. Ty keek over haar schouder mee wat er stond.

‘Ik weet wel wat ik moet doen. Ik moet Levi overtuigen dat hij het moet vertellen tegen mij.’ Zei Lindsey terwijl ze het kladblok weer terug gaf. Ik schreef ja dat moet je doen veel succes wij gaan nu er achter zitten stel je recorder in zodat je alleen nog maar op één knopje hoeft te drukken. Ik gaf het kladblok weer terug en we liepen de bosjes in. Al gauw kwam Ty bij ons zitten. Lindsey frummelde nog wat aan de recorder en ging toen op het bankjes zitten. Het was nu 8 uur. Waarschijnlijk zou hij rond 9 uur langs komen. Het kwam nu als maar dichterbij en ik vond het super spannend. Ik stond op. ‘Wat ga je doen?’ Vroeg Sem. ‘Ik ga even een goede tak zoeken. Stel je voor dat het fout gaat. Ik ga niet meteen met hele bakstenen gooien.’ Zei ik en liep zoekend verder de bosjes in. Al gauw kwam ik terug met een goede stevige tak.‘Zo nou ben ik er helemaal klaar voor’ Zei ik zenuwachtig. Ik ging naast Sem zitten en gaf me een bemoedigend klapje.

-9 uur –

Ik had gelijk. Rond 9 uur kwam inderdaad Levi het park in gelopen. Automatisch klemde ik me helemaal vast aan Sem. Ik was super zenuwachtig. Levi kwam steeds dichterbij Lindsey. Toen Levi bij het bankje kwam. Zag hij inderdaad Lindsey zitten. ‘Hoi Lindsey’ Zei hij schijnheilig.‘Hey Levi, lang niet gezien.’ Zei Lindsey ook zo schijnheilig mogelijk. ‘Ja klopt.’ Zei Levi. ‘Je hebt het zeker ook al gehoord van Amy’s dood niet waar’Hij begon eerst heel het park af te zoeken, maar toen hij niemand zag draaide hij zich om naar lindsey. ‘Natuurlijk heb ik dat’ Zei hij. ‘Ze hebben haar daar gevonden hé’ Zei Lindsey al wijzend. Levi knikte. ‘Ik zou graag weten hoe ze dood is gegaan.’ Zei Lindsey sip. ‘Dat weet ik al’ Zei Levi. Hij sloeg gauw zijn hand voor zijn mond. Hij had zich versproken precies zo als de bedoeling was. Lindsey ging rechtop zitten. ‘Echt? Ik zou het zo graag willen weten’ Zei ze met puppyogen. Levi werd ongemakkelijk.

‘Ik kan het je best vertellen hoor, maar je moet het wel geheim houden natuurlijk, want het was een ongeluk’ Zei Levi al rond kijkend in het park. ‘Ik zou niks zeggen. Als het een ongeluk was kan je toch niet veel van zeggen toch?’ Zei Lindsey weer onschuldig. ‘Heb je Amy nog gezien na haar dood’ Vroeg Levi eerst. Lindsey schudde haar hoofd. ‘Nee, ik wou haar het liefst herinneren als een levend persoon. Niet als een dode persoon in een kist.’ Zei Lindsey op een zielige toon terwijl ze naar de grond staarde. ‘Oke’Levi ging naast haar zitten. ‘Amy liep door het park en ik kwam haar tegen. Dus ik besloot een praatje met haar te maken. Ondertussen liepen we verder, maar per ongeluk liep ik tegen haar op iets te hard. Daardoor kwam ze heel ongelukkig op die boomstronk terecht. Ze brak haar nek of zo. Ik weet het niet, maar ze was op slag dood. Ik raakte in paniek en ben weggerend.’ Zei Levi snel.

‘Tegen niemand vertellen hé. Het was een ongeluk.’ Zei hij nogmaals. Lindsey keek met grote ogen net of ze helemaal ontdaan was. ‘Wat erg. Je voelt je vast rot dat het zo is gegaan’ Deed Lindsey mee. ‘Ja, nogal. Het was helemaal niet mijn bedoeling om weg te rennen, maar ik kon natuurlijk later ook niet terug gaan om het tegen de politie te vertellen dat het geen misdrijf was, want dan zouden ze me allang niet meer geloven.’ Zei Levi die helemaal op in zijn rol ging. ‘Ja, dat is waar.’ Zei Lindsey medelevend. Ze kon altijd heel goed rollen spelen en ging er ook helemaal op in. ‘Zag ze er dan nog wel mooi uit, ik bedoel zonder schramen op haar gezicht’ Vroeg ze daarna. ‘Uh, ja je kon weinig aan haar zien dat er wat aan de hand was’ Zei hij nadenkend. ‘Dat is mooi’ Zei Lindsey met een glimlach.