Home For Two.

(30)Ο στυλός σου..

Μετά από αυτές τις δυο βασανιστικά απελπιστικές μέρες γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα.. Καθόλου τη διαδρομή κανένας δεν έβγαλε άχνα.. Εγώ και ο Άλεξ..χαχα αστείο. Από εκείνο το πρωί στο στο δωμάτιο δεν έχουμε ξανά μιλήσει. Έχω κανει πολλές προσπάθειες όμως δεν βγάζει πουθενά.. Δεν θέλει να με ακούει, δεν θέλει να με βλέπει, δεν θέλει να μιλάει για μένα..

Είναι σαν ξαφνικά εγώ και αυτός να είμαστε απολύτως δύο άγνωστοι. Αυτό που λέμε δε σε ξέρω δεν με ξέρεις υποφέρω και υποφέρεις.. Δεν ξέρω αν όντως αυτός υποφέρει αλλά εγώ δεν το αντέχω. Είναι σαν ένα μαχαίρι να μου άφησε χιλιάδες μαχαιριές σε ολόκληρο μου το σώμα και εγώ είμαι ανίκανη να μιλήσω..

Σήμερα ήταν η προτελευταία μέρα που γράψαμε μάθημα και αύριο η τελευταία.. Μετά εξετάσεις, τέλος. Καλοκαίρι έρχεται! Αλλά τι καλοκαίρι να περάσω χωρίς το αγόρι που είμαι ερωτευμένη.. Συνήθως δεν τολμώ να πω αυτή τη λέξη.. Όμως όταν την πω..κατι σαν να συμβαίνει μέσα μου.. Κάτι περίεργο και πρωτόγνωρο. Αυτό είναι ο έρωτας μάλλον..

«Γλυκια μου ένα αγόρι είναι στην πόρτα και σε ζητάει να του πω να ανέβει ή θα κατέβεις;» ακούστηκε η θεία μου από κάτω..

Αα ναι ξέχασα να σας πω. Οι δικοί μου λόγω δουλειάς έφυγαν Θεσσαλονίκη για σχεδόν 1 μήνα, έτσι η θεία μου ήρθε να μας προσέχει για λίγο.

«Εμ.. Ας ανέβει θεία, ευχαριστωω!» είπα γλύκα.

Δεν θέλω να καταλάβει ότι είμαι στεναχωρημένη.. Την λατρεύω πολύ, αλλά όταν την πιάνει η φλυαρία της για να με βοηθήσει ξεκινάει με το κλασσικό "οτανν ήμουν εγώ στην ηλικία σου...." και μπλα μπλα μαλακιες. Είναι υπέροχη θεία! Απλά καλύτερα να το κρατήσω για τον εαυτό μου.

Αα κάτι ακόμα. Ο αδελφός μου τα ξέρει όλα.. Έμαθε ότι μέθυσα και χωρίσαμε, τα έμαθε όλα.. Δεν θα έκανε τίποτα ο γλυκούλης μου παρά μόνο να.. Με βρίσει! Υποστήριξε τον φίλο του.. Όχι ότι έχει άδικο αλλά περίμενα και εγώ μια δόση συμπόνιας..

«Γεια..» ακούστηκε. Έλεος. Πάλι τα αυτιά μου ακούνε την φωνή του; Καλά πόσο κερί παίζει να έχουν μέσα; Πόσοι τόνοι; σηκώνω το κεφάλι μου και τον αντικρίζω.. Αυτά τα καλά πράσινα μάτια που με μάγεψαν.. Είναι εδώ. Ήρθε!!

«Άλεξ;» είπα έκπληκτη και σηκώθηκα από το κρεβάτι.. Έμεινα όρθια να τον κοιτάω με απορία.

«Συγνώμη που ήρθα ακάλεστος.. Ήθελα απλα να σου δώσω κάτι..»

Να μου δώσει κατι; τι να μου δώσει; κατάλογο να διαλέξω την κάσα μου; Ίσως ήρθε για εκδίκηση.. Το βλέμμα του σαν ξένο.. Σαν να βλέπει για πρώτη φορά αυτόν τον χώρο..Αν και για να πω την αλήθεια με τόση ακαταστασία λογικό είναι.. Χαρτομάντιλα πεταμένα παντού.. Μα Άλεξ εδώ κάναμε έρωτα για πρώτη φορά.. Εδώ περάσαμε βράδια και βραδιά λέγοντας βλακείες αγκαλιά..

«Εε ξέρω είναι λίγο ακατάστατα.. Σορρυ δεν πρόλαβα να μαζέψω..» τα μάτια του πάνε πάνω στην οθόνη του λαπτοπ.. Ανοιγμένος ο φάκελος με τις φωτογραφίες μας.. Κατευθείαν κλείνω την οθόνη και τον κοιτάω.. Ρουφάω την μύτη μου και παίρνω ανάσα.

«Λοιπόν τι ήθελες να μου..» δεν πρόλαβα να μιλήσω..

«Έκλαιγες;» τα μάτια του άλλαξαν χρώμα.. Σαν αυτό το άβολο, και το χαμένο βλέμμα να μετατράπηκε σε λύπη και ενδιαφέρων.. Αυτόν τον άνθρωπο ερωτεύτηκα.. Ωχ, πάλι το αισθάνθηκα..

«Τι.. Όχι εγώ δεν... Δεν έκλαιγα. Απλά έβλεπα ταινία και ήταν λίγο συγκινητική στο τέλος και αυτό είναι όλο..» κοίταξα κάτω για να μην αντικρίσω τα πανέμορφα του μάτια.. Θα καταλάβαινε κατευθείαν πως λέω ψέματα..

«Νεφέλη. Κοίτα με στα μάτια. Έκλαιγες;» έκανε δύο βήματα και ήρθε κοντά μου.. Οι ανάσες μας χτυπάνε τα πρόσωπα μας..εβαλε το χέρι του στο πηγούνι μου και μου το σήκωσε για να τον κοιτάξω..

«Σε ρώτησα κάτι, και θέλω να μου απαντήσεις.. Έκλαιγες;»

«Και να έκλαιγα τι θα αλλάξει; δεν θα είναι η πρώτη φορά αυτές τις τέσσερις  μέρες.. Ούτε και η τελευταία.» απομακρύνθηκα και έκατσα στο κρεβάτι. Το βλέμμα του άλλαξε πάλι μορφή. Πήρε εκείνο το αόριστο γκρίζο που τόσο φοβάμαι..

«Ήθελα να σου δώσω τον στυλό σου. Τον ξέχασες σήμερα στο θρανίο βγαίνοντας από την τάξη. Τα λέμε αύριο γεια.»

Η κάθε ελπίδα μου κρεμάστηκε. Κόπηκε στα δύο. Εγώ κόπηκα στα δύο. Μάλλον όχι δυο, σε χίλια κομμάτια. Ένα ρίγος μέσα μου ένιωθα να με περνάει.. Υποθέτω είναι το συναίσθημα.. Είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα πάλι. Και με το δίκιο μου. Τι ήταν αυτο;

Ήρθα να σου φέρω τον στυλό σου; Έτσι απλά; Φίλε μου έρχεσαι σπίτι μου, κάνεις τόσο δρόμο, βλέπεις τα χαρτομάντιλα, την οθόνη με τις φώτο, με ρωτάς με ένα υπέροχο βλέμμα που δείχνεις ότι νοιάζεσαι, και μετά μου πετάς ένα "Ο τον στυλό σου έφερε γεια"; ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ;

Θα με πιάσει κρίση. Πανικός. Υστερία. Θα με πάνε στο Δαφνι. Στο τρελάδικο. Γιατί έτσι θα με καταντήσει. ΤΡΕΛΗ ΚΑΙ ΠΑΛΑΒΗ. Δεν αντέχεται. Και τι να κάνω; να καταβάλω κιαλλη προσπάθεια; πόσες ακόμα δηλαδή;

Alex's pov:

Είμαι τόσο μαλακας!! Απλά μαλακας μαλακας μαλακας! Πήγα μέχρι το σπίτι της, έκανα όσα έπρεπε για να κολωσω εκείνη την στιγμή; Είδα το κοριτσάκι μου να κλαίει ακόμα μια φορά και έφταιγα εγώ..παλι εγώ! Την κάνω να κλαίει αντί να την κάνω χαρούμενη.

Ερωτευμένος 6 μήνες και τώρα με έπιασαν τα πείσματα και οι εγωισμοί; τώρα πρέπει; Αφού την θέλω πίσω. Την θέλω τόσο πολύ. Μου λείπουν τα χάδια της, οι βλακείες της μου λείπουν τα πάντα από εκείνη.

Μου λείπει εκείνη.