drunk call - Harry Styles [✓]

Dertien *

Zeven uur later ben ik op, het is vijf uur s'nachts en mijn energie is weg. Gone.

Een actienjarige zou toch wel tot vijf uur moeten kunnen opblijven, nou niet deze die lang -echt lang- heeft gehuild. Ik begin nu al weer te huilen bij het idee alleen al.

Dat Harry alles is vergeten wat we de laatste tijd samen hebben meegemaakt. Dat ik haast mijn beste vriend verloren ben.

Oh Melanie niet zo zitten janken, het is nog niet gebeurd, nog niet gebeurd begrepen. En dan herrinerd hij zich het vast later wel weer, alles komt goed.

Ik haal de mouw van mijn trui langs mijn huilende ogen, stomme ogen. Ik zucht en kruip dieper in mijn trui weg. Harry's oude trui.

Ik lach, ik weet niet waarom ik lach maar ik lach. Ik lach omdat ik van Harry houd. Ik lach omdat ik geniet van zijn trui. En ik lach om het leven, dat dit me ooit zou gebeuren.

Ik pak een pluk haar en begin er op te kauwen, een gewoonte die ik al sinds klein kind heb en altijd gebeurd wanneer mijn gevoelens in de blender zitten.

Ik zucht en open netflix, ik klik Pretty Little Liars aan. Ik ben pas bij seizoen twee dus ik moet er nog wat.

Mijn telefoon rinkelt en ik maak er een soort duiksprong naar om hem te pakken. Ik beland half op bed en half op de grond maar wel met mijn telefoon in mijn handen.

'Met Melanie' zeg ik, 'Hooooi Mel' gilt Niall aan de andere kant. 'Hoi Nialler' roep ik enthousiast terug. Die gast krijgt het makkelijk voor elkaar mij vrolijk krijgen.

'Oké laat mij maar' zucht Liam, 'Nee' protesteerd Niall maar Liam heeft de telefoon al geloof ik.

'Hai' zegt Liam 'Waar is de haai' roep ik, Liam lacht kort. 'Okey en waar komt die vrolijkheid vandaan' roept Liam. 'Niall' zeg ik droog, ik hoor Niall vaag roepen.

'Melanie het gaat niet goed met Haz' zegt Liam serieus, 'Hoeveel is hij kwijt' vraag ik.

Misschien komt dit gemeen over maar ik ben er oké mee. Het zal wel goed komen, het universum wil dat we bij elkaar komen dan gebeurd dat. Wil het universum dat niet dan heeft het pech en komen we toch bij elkaar.

'De afgelopen anderhalve maand' zegt Liam op een fluistertoon. 'Dus hij kent me niet' vraag ik hees. 'Nee, het spijt me Mel' zegt Liam.

Ik haal diep adem en sluit mijn ogen, au. Kort samengevat, au. Alsof er een scherp stukje in mijn hart word gestoken. Ik bijt op mijn lip en adem een paar keer diep in en uit.

'Alles goed Melanie' vraagt Liam voorzichtig, ik knik maar besef dan dat Liam dat natuurlijk niet kan zien, stom.

'Ja het gaat goed, hij kan er niks aan doen weet je' zeg ik simpel. 'Wil je hem spreken' vraagt Liam voorzichtig.

'Het zal niet goed voor hem zijn als hij me ineens hoort' zeg ik hoofdschuddend. 'Dat is wel waar' zucht Liam, 'Als Harry mijn naam of dergelijk weet kan jij of hij me bellen, you know that' zeg ik.

'Dat weet ik' zegt Liam die glimlacht dat hoor ik gewoon aan zijn stem. Ik glimlach ook 'Jullie hebben het zwaarder jullie kennen hem langer Li' zucht ik.

'Maar jij kent hem even goed Melanie' roept Liam een tikje verontwaardigd. 'Misschien' zeg ik zacht. Zal dat zo zijn, zal ik Harry echt goed kennen.

'Het zal allemaal Liam, ik ga pitten' zeg ik met een enorme zucht. 'Slaap lekker Mel' zegt Liam, 'Goodnight' hoor ik de andere jongens roepen. 'Thanks you to' roep ik nog en hang op.

God allemachtig dit is me wat.

A/N :))
Dit idee had ik letterlijk bedacht toen ik bij het begin van het vorige hoofdstuk zat😂
Ik hoop dat het bevalt.

Ik zit zo in een writer block (dit boek is al klaar) ik wil schrijven maar heb geen idee wat en als ik iets heb is het al gauw weg.

Meh.

Ik moet vaker updaten,

Bye.