drunk call - Harry Styles [✓]

Negentien *

Je bent een slet.

Je bent een sloerie.

Je bent een golddigger.

Je wil alleen maar aandacht.

Melanie ik heb nog nooit iemand gezien die zo NEP is.

Harry moet door jou huilen,
Kut wijf.

Eén omschrijving van jou: KUT.

Je bent niet speciaal, je bent gewoon een bitch.

Ik haat je, iedereen haat je.

Pleeg zelfmoord je bent het leven niet waardig.

Ik stuur nooit haat naar mensen maar jij bent wel echt een bitch, ga dood.

Dat is het gemiddelde niveau van mijn comments onder mijn posts op Instagram, Twitter, Facebook oftewel al mijn social media.

Ik zucht en scroll verder door de comments. Ik ben blijkbaar een sletterige, vuile, aandachtrekkende, Harry kwetsende hoer. Dat doet pijn.

De woorden zijn al vaker naar me toe gegooid maar deze woorden blijven me pijn doen. Ze zijn enorm kwetsend.

Ik haal een hand door mijn haren en zet mijn telefoon op stil. Ik pak mijn Frans boek voor me, morgen is mijn laatste examen. Frans.

Het is verrassend, voor ik Harry kenden was ik een ramp in Frans, ik kon echt alleen de basis. Nu kan ik het oké, met een gebroken hart leren werkt goed. Ik leg zuchtend mijn boek neer, dit ken ik allemaal al.

Ik wil afleiding, mijn gedachte naar iets anders dan naar Harry. Ik werp een blik op de klok, 7 uur s'avonds over een uurtje zal het pas donker worden.

Ik ga voor de kast staan, mijn ogen glijden over de kleren. Een club of sporten. Ik bijt nadenkend op mijn lip. Als ik naar een club ga zal ik aan de drank gaan en dan word ik al snel aangeschoten door het weinige alcohol dat ik pas heb gehad. Plan afgekeurd.

Ik pak een adidas sportlegging uit mijn kast, die dingen zijn zo fucking geweldig. Ik pak ook een zwart adidas topje en vest. Ik wissel de kleren snel om.

Ik maak een hoge knot van mijn haren. Ik pak nog mijn telefoon mee en oortjes. Het word eens wat tijd voor wat beweging.

Ik sluit de deur achter me en begin met rennen, al snel kom ik in het bos. De muziek galmt door mijn oren en het afnemende licht is prachtig door de bomen.

Ik vertraag mijn pas tot wandeltempo en loop rustig verder genietend van de lucht om me heen. Een glimlach staat luid en breed om mijn lippen, dit is fijn.

Ik begin weer met rennen, ik versnel tot een sprint. De wind blaast stevig in mijn gezicht, de glimlach op mijn gezicht word nog groter.

Mijn ademhaling gaat jachtig en ik neem weer een rustig tempo aan. Ik grinnik zachtjes. Gek dat ik ben.

Ik merk een kuil niet op en ga op mijn bek, en daar lig je ineens op de grond. 'Had je behoefte aan een knuffel grond' kreun ik zachtjes.

Ik duw mezelf omhoog, mijn handen zijn een beetje geschaafd. Ik wil me op duwen van de grond maar mijn pols begint te steken. Lekker dan.

Besluit ik een keertje aan beweging te gaan doen flikker ik cliché op de grond en heb waarschijnlijk mijn pols gebroken aangezien die niet normaal staat.

Ik rol mijn ogen en bekijk waar ik ben, verdwaald. Ik heb geluk vandaag, heerlijk. Ik pak mijn telefoon uit mijn hand en zet gps aan. Dan maar op deze manier.

Het licht word minder en minder en ik moet al snel lopen op de zaklamp van mijn telefoon. Ik zucht en bijt hard op mijn wang.

Ik vind deze wending van vandaag absoluut niet leuk. Klote kuil, klote grond. Ik verplaats mijn arm tegen mijn borst, ik moet bijna janken van de pijn.

Ik sla een hoek om, de lichten van mijn huis zijn vaag te zien, ik zucht opgelucht. Dat is een zorg minder.

Ik ben te moe om mijn voeten op te tillen, ik slof mijn huis in. Ik loop de trap op, als ik mijn bed zie val ik erop neer. Te moe om me zelfs nog maar omtekleden.

Na een paar seconden ben ik al vertrokken naar dromenland, doei doei.